Τιμωρός: Κάπως λάθος του τα είπαν για τους δημοσιογράφους

Από το Φύλλο Μηδέν του Ουμπέρτο Έκο (ίσως το χειρότερο και πιο άτεχνο μυθιστόρημά του) μέχρι τη Bίλλα των Οργίων του Γεράσιμου Σταύρου και από το Ο Διάβολος Φορούσε Prada μέχρι το Κορίτσι με το Τατουάζ, οι απόψεις για τους δημοσιογράφους συγκλίνουν στο ότι είναι κάτι πολυμήχανοι φτωχοδιάβολοι που ακόμα και όταν γεμίσει το στομάχι τους, παραμένουν χαμερπείς, γλείφτες και άτιμοι.

«Ο καλύτερος από εμάς έχει σκοτώσει τη μάνα του» συνήθιζε να λέει για το δημοσιογραφικό συνάφι ο από 15ετίας συγχωρεμένος Νίκος Κακαουνάκης, θέλοντας να τονίσει δια της υπερβολής τη δυσωδία του επαγγέλματος, και γενικώς –για λόγους προφανείς αλλά και άδηλους- μέσα στα χρόνια και ανά τον κόσμο το λειτούργημά (μας) έχει χορτάσει από ανάθεμα και φάσκελο. Επίσης έχει χάσει τον δρόμο του, σύμφωνοι.

Όλα δεκτά, γι’ αυτό άλλωστε και υπάρχει ζορισμένη ανοχή στις διογκωμένες αναπαραστάσεις (του δημοσιογράφου και των ιδιοτήτων του) στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, στη διαφήμιση. Ωστόσο, λέγονται και επικές βλακείες για τον κλάδο στο όνομα της εφήμερης τέχνης όπως για παράδειγμα αρκετές τηλεοπτικές σειρές των δύο δωματίων και των άπειρων σεναριακών κλισέ. Μία τέτοια ανακρίβεια ακούστηκε και στον Τιμωρό του Alpha και έκτοτε «κολυμπάει» στη θάλασσα του Tik Tok, εκεί που κολυμπάνε κι άλλες viral-ιές, που είτε λένε αλήθεια είτε ψέματα, η εντύπωση μένει.

Τι πήγε στραβά εδώ και πού εμπλέκονται οι δημοσιογράφοι; Στο παρακάτω βιντεάκι βασανισμένη πρακτικάρια δημοσιογράφος (την οποία υποδύεται η, κατά τα λοιπά αξιόλογη, Ναταλία Σουίφτ) αναμασά μια ανακρίβεια: ότι τα γράφει τα κείμενα και τις ερωτήσεις μεγαλοδημοσιογράφων (!), οι οποίοι της κλέβουν τη δόξα, ενώ την αμείβουν με ψίχουλα. Πικρό χαχά – κρατάμε το δεύτερο σκέλος της κουβέντας της σεναριακής συναδέλφου, το οποίο κρύβει αλήθειες, αλλά ως προς το πρώτο ακούστηκε μπούρδα και μάλιστα κάποιων διαστάσεων.

Ναι, οι πρακτικάριοι, οι νεαρές και νεαροί δημοσιογράφοι που κάνουν την πρακτική άσκησή τους (μπορεί και να εργάζονται άμισθοι). Ή αν είναι κάπως πιο τυχεροί και πέσουν σε Μέσο που σέβεται τους ανθρώπους τους, παίρνου κάποια χρήματα, εξαιρετικά λίγα στην αρχή, για να κάνουν του κόσμου τη λαντζοδουλειά. Όμως, αλήθεια τώρα, το ότι μία φοιτήτρια ή ένας φοιτητής του Τμήματος ΜΜΕ της Παντείου ή κάποιας ιδιωτικής σχολής δημοσιογραφίας έρχεται για να κάνει την πρακτική του σε ένα Μέσο και ξελασπώνει με τη διάνοιά του / της τους παλιούς; Αλήθεια, τώρα; Τι φιδιά κι αυτή!

Η κατάμαυρη αλήθεια –ειδικά στις μέρες που το εκπαιδευτικό σύστημα ασθμαίνει σε όλες του τις βαθμίδες και όχι με υπαιτιότητα των ανθρώπων του- είναι ότι ακόμα και οι αριστούχοι και οι αριστούχες του Τμήματος ΜΜΕ στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να δουλεύουν με την ελάχιστη δυνατή επίβλεψη (δηλαδή, χωρίς να συμβαίνουν κραυγαλέα ορθογραφικά συντακτικά ή νοηματικά λάθη) ή να δημοσιεύονται πράγματα που, στο καλό σενάριο, σηκώνουν μήνυση.

Και όπως σε όλες τις δουλειές, έτσι και σε αυτήν το Πτυχίο δεν μεταφράζεται σε εργασιακή εμπειρία. Δεν βγαίνεις, ας πούμε από το ΑΕΙ ή την ιδιωτική σχολή και ξέρεις επακριβώς τι να κάνεις. Μαθαίνουμε από την υπομονή και την αγάπη των συναδέλφων ή έστω από την καλή διάθεσή τους να μας δείξουν πέντε πράγματα, χωρίς να μας βάλουν τρικλοποδιές (και αυτό παίζει και αυτό είναι αλήθεια).

Όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά, και παρά το σκοτάδι που την πλακώνει, επιμένουμε να τη θεωρούμε λειτούργημα, έχουμε σπάσει τα δάχτυλά μας διορθώνοντας κείμενα νεότερων συναδέλφων, έχουμε γράψει ουσιαστικές ερωτήσεις για να τα βγάλουν πέρα με αξιοπρέπεια στις πρώτες τους συνεντεύξεις, έχουμε ζουπήξει τα μυαλά μας για να μη βγει ένα κείμενο που θα τους εξέθετε. Επίσης, έχουμε δώσει δανεικές και αγύριστες ιδέες για τα πρωτογενή τους ρεπορτάζ και πολύ συχνά δεν ακούσαμε ευχαριστώ, αλλά δεν έγινε και τίποτα, έτσι είναι η φύση της δουλειάς. Και αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και υπέροχες, φωτεινές εξαιρέσεις, κορίτσια και αγόρια που γεννήθηκαν για να κάνουν ακριβώς αυτό το επάγγελμα και τίποτα άλλο, αλλά είναι εξαιρέσεις.

Και αγαπάμε και τον κανόνα μαζί με τις εξαιρέσεις και τρώμε χώσιμο τρελό γιατί μιλάμε για τη Gen Z που έχει και άλλες προτεραιότητες και ευαισθησίες –ωστόσο, παραδόξως τις ίδιες και περισσότερες φιλοδοξίες και καλά κάνει- αλλά, μην τρελαθούμε, ότι οι αρχάριοι της δουλειάς μας γράφουν τα άρθρα, τα on και τις ειδήσεις και εμείς ξεκούραστοι, χαλαροί και ξεδιάντροποι βάζουμε την υπογραφή μας από κάτω και στο τέλος του μήνα εισπράττουμε παχυλούς μισθούς. Εντάξει, ωραίο το παραμύθι, αλλά ο σεναριογράφος / διαλογίστας της συγκεκριμένης σκηνής του συγκεκριμένου σίριαλ χρειάζεται επιμόρφωση και σεμινάρια για το τι συμβαίνει με τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα και γενικώς.

Στην τελική, μπορείς να κατηγορήσεις τον κλάδο για ό,τι παθογένεια σκεφτείς, μέσα θα πέσεις, δίκιο θα έχεις. Η δε εκμετάλλευση πάει σύννεφο με το που πατάς το πόδι σου στον χώρο –και όχι μόνον σε αυτόν τον χώρο. Αλλά αν υπάρχει πρακτικάρια -ος που βιώνει αυτό ειδικώς το πρόβλημα, δηλαδή να γράφει τα κείμενα των προϊσταμένων του, κείμενα που δεν χρειάζονται καμία διόρθωση, καμία βελτίωση και απλώς περιμένουν μια ξένη υπογραφή να κοτσαριστεί από πάνω, ειλικρινά την / τον περιμένουμε στην Athens Voice και υποσχόμαστε ότι σε αυτά θα βλέπει μόνο τη δική της / του υπογραφή και θα πληρώνεται μόνο για τη δική της/του δουλειά και όχι ως ghost writer κάποιου άλλου.

Είπαμε, να λέμε καμιά εξυπνάδα να περνάει η ώρα, αλλά στο τέλος θα ξεσηκωθούν διορθώτριες / -τές, επιμελήτριες / -ές ύλης και λοιποί εμπλεκόμενοι στο πεδίο, θα βαρέσουν καμιά απεργία διαρκείας όπως εκείνη των σεναριογράφων της Αμερικής πριν από κάτι χρόνια και θα χυμήξουν όλα τα κακοποιημένα τριτόκλιτα, όλα τα ταλαιπωρημένα άκλιτα και όλες οι ζόρικες γενικές και θα μας πνίξουν. Μπάστα.