Γιώργος Μπένος: Σε ποια σκηνή του Maestro αποκάλυψε πως ξέσπασε σε κλάματα

Στον καναπέ του «Στούντιο 4» βρέθηκε, το απόγευμα της Δευτέρας, ο ηθοποιός του Maestro, Γιώργος Μπένος.

Μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Μπένος αποκάλυψε ένα περιστατικό που συνέβη λόγω του ρόλου του στο Maestro, όταν ο ίδιος σε ένα από τα πρώτα επεισόδια κακοποιείται από τον πατέρα του.

Αρχικά, αναφέρθηκε στον ήρωα του «Σπύρου», που είναι ένας χαρακτήρας που υφίσταται ενδοοικογενειακή βία, κάτι που τον έκανε να σκεφτεί, όπως είπε, ότι υπάρχουν παιδιά που στην πραγματική ζωή βιώνουν τέτοιες καταστάσεις.

«Όταν διάβασα το σενάριο [σ.σ. για το Maestro], ήξερα ότι ήταν μία ιστορία που είχε κάτι να πει. Ήξερα ότι έχει γράψει κάτι πολύ όμορφο το οποίο έχει κάτι να πει στον κόσμο και όσο διάβαζα τον ήρωά μου έβλεπα ότι έχει πολύ πράγμα, δηλαδή δεν ήταν ένας εύκολος ρόλος, έτσι κι αλλιώς και το καταλάβαινα και στην πορεία, και στη 2η σεζόν. Είχε να διαχειριστεί πολλές δυσκολίες κι εγώ για να τον προσεγγίσω κατέβαλλα μεγάλη προσπάθεια. Είχε λεπτά θέματα μέσα. Ήταν ένα παιδί που δεχόταν βία στο σπίτι του. Κατά τη διάρκεια που κάναμε τα γυρίσματα κι εγώ επηρεαζόμουν και σκεφτόμουν ότι ένα παιδί μπορεί να βιώνει κάτι αντίστοιχο».

Σχετικά με τη σκηνή που τον έκανε να λυγίσει συναισθηματικά, ο Γιώργος Μπένος αποκάλυψε: «Αυτή η σκηνή με τον Τσορτέκη ήταν από τις πιο δύσκολες θυμάμαι και είχαμε επηρεαστεί και εγώ είχα ξεσπάσει σε κλάματα, ήταν γροθιά για όλους μας και για εμάς που το γυρίζαμε. Απλά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων σκεφτόμουν ότι εμείς τώρα το γυρνάμε και θα το δουν μερικοί άνθρωποι μέσα από τη μυθοπλασία που κάνουμε, αλλά κάποιο παιδί το βιώνει και αυτό με στρέσαρε περισσότερο, με στενοχωρούσε».

Σε άλλο σημείο, ο ηθοποιός αφηγήθηκε μια συναναστροφή που είχε με μια θαυμάστρια της σειρά.

Ο Γιώργος Μπένος θυμήθηκε: «Μου ήρθε από κοντά και με σόκαρε Περπατούσα στη Σταδίου και με φώναξε μια κοπέλα με το μικρό μου. Νόμιζα ότι ήταν κάποια γνωστή μου. Έρχεται, με αγκαλιάζει και μου λέει ότι δεν γνωριζόμαστε και κατάλαβα ότι ήταν λόγω του Maestro. Και μου μιλούσε με ένα χαμόγελο… Και πάνω στο χαμόγελό της, μου λέει “έχω φάει τόσο ξύλο από τον πατέρα μου” και θυμάμαι ότι δεν ήξερα πώς να αντιδράσω Δεν ήξερα αν πρέπει να της πω κάτι, να την πάρω αγκαλιά, τι λέμε σε αυτές τις περιπτώσεις… Της είπα μόνο “μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά;”. Την κάνω αγκαλιά και μου λέει “μην αγχώνεσαι, δεν ζει πια, οπότε όλα καλά”. “Το έχω ξεπεράσει, αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ” μου είπε σαν κλείσιμο και ότι "ήταν πολύ σημαντικό για εμάς που έχουμε βιώσει όλα αυτά, να μιλήσετε για αυτά τα θέματα"».