Όταν το κοινό σού δείχνει το μέτρο

Τόσα χρόνια το ταΐζουν το κοινό τους, το εκπαιδευμένο τους κοινό, οι ψυχαγωγικές εκπομπές πρωί και μεσημέρι. Ψάχνουν την είδηση ή στην ανάγκη την δημιουργούν. Κι όταν η μεγάλη είδηση της μέρας είναι ένας θάνατος; Ψυχαγωγεί ποτέ ο θάνατος;

Ε, θα τον κάνεις να ψυχαγωγεί. Βλέπεις την ευκαιρία σου. Εδώ δεν μιλάμε για έναν θάνατο κοινό. Είναι ένας θάνατος στο βάθος μιας πισίνας, σε μια κατοικία που δεν σταματάς να αποκαλείς πολυτελή, ενός ανθρώπου που δεν είχε μόνο νιάτα, αλλά κυρίως είχε λεφτά.

Ε, θα πατήσεις στα προαιώνια ανακλαστικά των ανθρώπων που επιθυμούν την ισοκατανομή. Και πατάς το κουμπί. Έτσι θα αφαιρέσεις την ταύτιση, έτσι θα αποκλείσεις τον θρήνο, έτσι θα ανοίξεις την κλειδαρότρυπα, έτσι θα μικρύνεις τον ψυχισμό.

Το σώμα του νεκρού ζεστό ακόμα, και η οικογένεια μακριά. Εσύ αρχίζεις τη σκύλευση με βάση τα τετραγωνικά του σπιτιού, το ιλιγγιώδες ενοίκιο, την πολυτελή διαβίωση, την πισίνα που τον κατάπιε τελικά, λες και ο πλούτος του ήταν προϊόν εγκληματικής δράσης.

Γεννιέται μια συλλογική ελπίδα για υγιέστερη προσέγγιση στην ενημέρωση, κάτι που απαιτεί το κοινό και όχι κάποιος τιμωρητικός θεσμός

Κι ενώ περιμένεις ότι το κοινό σου απολαμβάνει την αποδελτίωση της ζωής του νεκρού, το κοινό σου αρχίζει να σε πετροβολεί στα social media. Με το μικρόφωνο ψείρα στον σβέρκο σου ζεστό ακόμα, δέχεσαι το ανάθεμα, το «άσε το παιδί στην ησυχία του». Οι συμπαίκτες του συγκλονισμένοι ξενυχτάνε τον νεκρό έξω από αυτό που, ξεφωνίζοντας, αποκαλείς πολυτελή κατοικία. Ο κόσμος θρηνεί τη φεγγοβολή του περάσματος του νεκρού από τα γήπεδα, τη νεότητά του θρηνεί, κι αφήνει εσένα να εκθέτεις τα κρυφά του ήρωά του, που δεν ήταν καθόλου κρυφά αλλά (φευ) φανερά και αποδεκτά.

Τελειώνεις την εκπομπή και διαπιστώνεις ότι το συλλογίζεσθαι κατά πως σας δείχνω, αυτή τη φορά δεν έπιασε. Ο κόσμος σε λοιδορεί, σε κατηγορεί, σε αποκλείει. Αναγκάζεσαι δημόσια να ζητήσεις συγγνώμη. Δεν το πιστεύεις ότι ζύγισες το κοινό σου τόσο λάθος. Ότι οι άνθρωποι εκεί έξω συνεχίζουν να έχουν την αίσθηση του μέτρου που απώλεσες εσύ.

Στέκομαι σε αυτό που έχει σημασία σε τούτη τη δημόσια συγγνώμη, που είναι το γεγονός ότι προκλήθηκε από την κατακραυγή της κοινής γνώμης. Εδώ γεννιέται μια συλλογική ελπίδα για υγιέστερη προσέγγιση στην ενημέρωση, αλλά και στην ψυχαγωγία. Και είναι σημαντικό ότι την υγιέστερη προσέγγιση, αυτή τη φορά, την απαιτεί το κοινό και όχι κάποιος τιμωρητικός θεσμός.

Εύχομαι λοιπόν και σε άλλα τέτοια, με υγεία!