Χάρις Αλεξίου για καρκίνο: «Δεν ήθελα να πεθάνω» - Γιατί απέφευγε να πηγαίνει σε live φίλων της (βίντεο)

Η Χάρις Αλεξίου παραχώρησε στο Mega Stories μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της και μίλησε με εξομολογητική διάθεση για τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι και την απόφασή της να αποσυρθεί από το τραγούδι. Ακόμη, αναφέρθηκε στους λόγους για τους οποίους δεν πηγαίνει σε live φίλων της. 

«Ήταν μια ωραία παρέα. Με κάποιους από αυτούς είχα πιο στενή επαφή, όπως ο Μάνος Λοΐζος. Είναι τα χρόνια που μου άνοιξαν την οπτική μου στον πνευματικό κόσμο. έβγαινα στη ζωή και γνωρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους και μόνο να τους ακούς είχες να κερδίσεις πράγματα. Ήρθε η μεταπολίτευση, μπήκαν οι ποιητές, οι λογοτέχνες στη ζωή μου. Όλοι συνέθεταν μια κατάσταση αυτή που λέμε χρυσή εποχή του τραγουδιού. Ήταν κάτι το απίστευτο! Από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής μου. Μπαίνοντας σε αυτό τον κόσμο άρχισα να ανακαλύψω κάτι που ίσως δεν θα είχα γνωρίσει. Ο Αχιλλέας είναι ένας άνθρωπος που με εισήγαγε σε αυτό τον κόσμο, ήμασταν ήδη ζευγάρι και το 1975 παντρευτήκαμε. Άνθιζα καλλιτεχνικά με κάτι που συνέβαινε και ήταν πολύ σημαντικό. Ήθελα να είμαι στην αγκαλιά των μεγάλων συνθετών και όταν άνοιξαν αυτές οι αγκαλιές, τι άλλο να ζητούσα; Έχω πολλές σχολές. Άλλος δάσκαλος ο Καρδάρας, άλλος δάσκαλος ο Λοΐζος. Και ο Αντώνης (σσ Βαρδής) είχε μια δική του σχολή που ήταν τόσο συγκινητική που δεν χρειαζόταν να μου το δείξει, αλλά ήθελα να πάρω τον τρόπο του. Όλοι μπορεί να είναι δάσκαλοι και εγώ μπορεί να είμαι χωρίς να το επιδιώκω για τους νεότερους ανθρώπους. Πολλά νέα παιδιά μου λένε ότι είμαι δασκάλα τους και με μελετούν, πολύ κολακευτικό. Τη Βίκυ Μοσχολιού την αγαπούσα και ήθελα να πω τα τραγούδια που είχε πει, γιατί έλεγε σπουδαία τραγούδια», είπε η Χάρις Αλεξίου. 

Χάρις Αλεξίου: «Το "Όλα σε θυμίζουν" είναι η στάμπα μου»

«Νομίζω ότι το Όλα σε θυμίζουν είναι η στάμπα μου! Εκεί η γυναίκα Αλεξίου πήρε έναν άλλον ρόλο, πολύ σπουδαίο. Αλλάζει η ζωή μιας γυναίκας όταν αποκτάει ένα παιδί. Πόσο μάλλον μιας εργαζόμενης γυναίκας ή που χρειάζεται να λείπει. Έχω σημειώματα του Μάνου από τότε. Ο Μάνος έχει ζήσει παρασκήνια, καμαρίνια, και να είναι μαζί μου σε περιοδεία, μικρούλης. Όσο δεν μπορούσε να μου πει όχι. Γιατί μετά που μπαίνουν στην εφηβεία τα παιδιά δεν θέλουν να έρχονται ή να λένε ότι είναι παιδιά γνωστών. Ο Μάνος περπάτησε 10 μηνών, κάναμε διακοπές στη Μυτιλήνη και ήμουν χαρούμενη που περπάτησε στα δικά μου χέρια. Θυμάμαι όταν γύρισα από την περιοδεία και με άφησε το πούλμαν στο σπίτι, τον είχε κατεβάσει η γιαγιά και είδα το παιδί μου να έρχεται με τα χέρια απλωμένα. Δεν θα ξεχάσω αυτή την εικόνα ποτέ στη ζωή μου. Από τη Μυτιλήνη ήταν ο Αχιλλέας και πηγαίναμε διακοπές. Είναι συγκινητικό νησί η Μυτιλήνη, είναι και τα παράλια απέναντι. Είναι ευλογημένος τόπος», είπε η Χάρις Αλεξίου και πρόσθεσε: 

«Μου αρέσει πολύ να καταλάβω ότι έχω περάσει μέσα τους και μετά να τους δω να ξεσπάνε και να χορεύουν. Βλέπεις ότι όταν κάποιος κλαίει νιώθεις ότι κάτι μέσα του έχεις σπάσει. Μου λένε “έχω κλάψει με τα τραγούδια σου” και σκέφτομαι και εγώ πόσο έχω κλάψει παρακολουθώντας συναυλίες. Όταν σταμάτησα να τραγουδάω δεν άντεχα να πάω να δω live. Όταν πάμε κάπου μας καλούσαν να πω τραγούδια μαζί τους και το απέφευγα. Δεν ήθελα να μπω σε μια τέτοια στιγμή να φωνάζει ο κόσμος και εγώ να αρνηθώ. Ακόμα δεν έχω πάει να ακούσω τους φίλους μου να τραγουδάνε. Όταν πήγα στη συναυλία που έγινε για τον Βαρδή, έπαθα απίστευτο μπλοκάρισμα. Όταν είδα τη σκηνή, τους μουσικούς, τον κόσμο και εγώ θα πήγαινα απλώς να μιλήσω, το λέω και αδειάζει το στομάχι μου. Είναι κάτι σαν “αναπηρία” αυτό. Στην παρέα μπορεί να τραγουδάνε οι φίλοι μου που δεν είναι τραγουδιστές και εγώ να….Δεν ήθελα να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη δοκιμασία. Το κατάλαβε ο κόσμος ότι κάπως ήμουν και υπήρχε μια σιωπή και μια συγκίνηση. Και είπα στον Μάνο “Πάμε να φύγουμε!”», κατέληξε η Χάρις Αλεξίου. 

Χάρις Αλεξίου: Η τρυφερή εξομολόγηση για τη μητέρα της

«Ήρθαμε από τη Θήβα το ’59 με τον πατέρα μου άρρωστο, τη μητέρα μου και τον αδελφό μου. Υποχρεωθήκαμε να έρθουμε εδώ, γιατί ζούσε η γιαγιά μου εδώ, η μητέρα της μητέρας μου. Και δεν ξαναγυρίσαμε ποτέ στη Θήβα», αφηγείται η Χάρις Αλεξίου.

«Ήρθαμε σε μία νέα κατάσταση εδώ. Η μητέρα μου άνοιξε ένα μπακάλικο. Πήρε ένα δωμάτιο, το χώρισε στη μέση, στο μισό δωμάτιο μέναμε και στο άλλο μισό ήταν μπακάλικο να φανταστείς. Είχε δύο παιδιά να μεγαλώσει, έπρεπε να αποδείξει στην οικογένεια του πατέρα μου ότι μπορεί να τα καταφέρει, γιατί το πρώτο πράγμα που της είπαν ήταν: πού πας χωρίς δουλειά στην Αθήνα;», περιγράφει η Χάρις Αλεξίου και συνεχίζει: «Ήταν ένα πνεύμα ανήσυχο, ήξερε ότι δεν θα κατάφερνε να ζήσει την αγροτική ζωή του πατέρα μου. Ήταν όλα τα πράγματα μαζί. Ήταν πολύ γλυκιά, τρυφερή, την αγαπούσαν όλοι αλλά ήταν και πολύ σκληρή ταυτόχρονα. Υπήρχε από τη μία αυτή η λατρεία και ο έρωτας και από την άλλη μπορούσε με μια της κουβέντα να σε σκοτώσει μέσα μου. Τώρα μιλάω για αυτό. Η μητέρα μας είναι η Παναγία μας, το ιερό μας πρόσωπο. Ό,τι και να μας έχει κάνει είναι εκείνη που μας μεγάλωσε, μας τάισε, μας έντυσε, μας ζέστανε. Αλλά το κουβαλάμε πολύ το κομμάτι αυτής της θυσίας, θα ήθελα να μην το είχαμε. Αυτό το κομμάτι της ευτυχισμένης μητέρας μου δεν το είχα ποτέ. Ο αδελφός μου, ο Γιώργος, δεν έγινε ο πατέρας της οικογένειας, έκανε το αντίθετο: έκανε εμένα μάνα του. Με όσα άκουγε για μένα, ετοιμαζόταν από μικρός να γίνω μάνα του. Η μητέρα μας πέθανε πολύ νέα. Αναγκάστηκα να δουλέψω από πολύ μικρή, πήγαινα σχολείο ακόμα. Αυτό σε βγάζει στη ζωή, ξεθαρρεύεις. Σου κλέβει κομμάτια της ανέμελης ζωής σου και σου μαθαίνει να διαχειρίζεσαι τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο αλλά χρειάστηκε να τη διαχειριστώ τη ζωή μου από πολύ μικρή», καταλήγει συγκινημένη η Χάρις Αλεξίου.

Χάρις Αλεξίου για καρκίνο: «Δεν ήθελα να πεθάνω»

«Είναι σαν να μην υπάρχουμε χωρίς το παρελθόν μας! Τι να πετάξω από το παρελθόν; Αυτό που με έχει σχηματίσει, αυτό που είμαι είναι γιατί υπάρχει αυτό, υπάρχει το παρελθόν. Υπάρχει ο τρόπος που μεγάλωσα, υπάρχουν τα βιώματά μου, η σχέση μου με τη μάνα μου, η έλλειψη του πατέρα μου, το ότι μπήκα στη ζωή από πολύ μικρή και έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου και τους άλλους. Αυτό με έκανε να μη μασάω!», είπε η Χάρις Αλεξίου και πρόσθεσε: 

«Και αυτό έχω να πω σαν μήνυμα, ότι στη ζωή αγωνίζεσαι μέχρι το τέλος. Και πρέπει να αγωνίζεσαι μέχρι το τέλος γιατί αλλιώς έχεις πνιγεί, έχεις χαθεί, έχεις πεθάνει! Κι εγώ δεν ήθελα να πεθάνω. Ακόμα και όταν διαγνώστηκε ο καρκίνος μου, είπα “τι είναι αυτό τώρα;”».

Διαβάστε επίσης »»» Χάρις Αλεξίου και Λεξ: Ραδιοφωνικές σκέψεις για μια αιφνιδιαστική συνεργασία