Γιατί τόσο ενδιαφέρον για το Titan;

Παρατηρώ ότι πολλοί συμπολίτες απορούν για το ενδιαφέρον που δείχνουν τα ΜΜΕ παγκοσμίως για τους 5 ανθρώπους που περιμένουν τον θάνατο (αν δεν τον έχουν ήδη βρει) στα βάθη του Βόρειου Ατλαντικού μέσα σε ένα βαθυσκάφος που θα τους κατέβαζε για να δουν από κοντά το ναυάγιο του Τιτανικού. Είχαν πληρώσει 250.000 δολάρια ο καθένας για το προνόμιο (θα έβαζα εισαγωγικά αλλά το αφήνω έτσι αφού για να πληρώνουν άνθρωποι τόσα χρήματα θα το θεωρούν προνόμιο) να πλησιάσουν το πιο διάσημο ναυάγιο του κόσμου και τώρα έχουν γίνει εκείνοι οι πιο διάσημοι (μέχρι να τους ξεχάσουμε) ναυαγοί του κόσμου.

Η απορία-κριτική συμπυκνώνεται στο «και τι μας νοιάζει εμάς, κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι και χωρίς να έχουν πάει γυρεύοντας κάνοντας τρομερά επικίνδυνα πράγματα για αναψυχή» και είναι απολύτως λογική αλλά είναι μια απορία-κριτική που μοιάζει να αγνοεί την ανθρώπινη κατάσταση. Γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, πάρα πολλοί είναι που «νοιάζονται» (κι αφού το θέμα πουλάει νοιάζονται και τα ΜΜΕ) γι’ αυτούς τους 5 ανθρώπους παρότι πήγαν γυρεύοντας κάνοντας κάτι τρομερά επικίνδυνο για αναψυχή. Και «νοιάζονται» για τον ίδιο λόγο που βλέπουν ταινίες, σίριαλ ή διαβάζουν βιβλία: θέλουν κάποιος να τους διηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Αν η ιστορία έχει αγωνία, πόνο, δάκρυ, θάνατο και δεν τους αφορά άμεσα ακόμα καλύτερα.

Νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι που καταβροχθίζουν τα νέα του Titan δεν νοιάζονται στ’ αλήθεια για τη μοίρα των επιβατών του. Νοιάζονται για την ιστορία τους. Νοιάζονται για το θρίλερ τους. Και το ότι οι ήρωες αυτού του θρίλερ είναι ζάμπλουτοι που μπορεί να μην ξαναδούν το φως της ημέρας μπορεί υποσυνείδητα να επιβεβαιώνει το (πιθανώς ανακουφιστικό για κάποιους) «τούτη η Γη που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε» και κάνει την ιστορία ακόμα πιο συναρπαστική. Μπορεί να δημιουργεί μια απόσταση ασφαλείας που αποκλείει μια ταύτιση που θα είναι οδυνηρή. Ή μπορεί ακόμα και να ικανοποιεί την χαιρεκακία τους (πλούσιοι είναι καλά να πάθουν). Στην πραγματικότητα ιστορίες σαν αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ευκαιρίες απόδρασης από την καθημερινότητα και λίγα πράγματα μας αρέσουν οσο το να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα.

Είναι ενημέρωση; Όχι ακριβώς (μπορεί και καθόλου). Αλλά η ενημέρωση (καλώς ή κακώς) ποτέ δεν ήταν αποκλειστικά ενημερωτική και διαχρονικά γυρεύει περισσότερο να είναι γοητευτική παρά χρήσιμη (ναι, ναι με εξαιρέσεις, να μη λέμε κάθε φορά τα ίδια). 

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ένα μεγάλο κόμματι των «ειδήσεων» που καταναλώνουμε είναι λιγότερο ή περισσότερο ενδιαφέρουσες ιστορίες που σε τίποτα δεν έχουν να κάνουν με τη ζωή και την καθημερινότητά μας. Και η ιστορία του Titan ειναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γιατί έχει όλα τα στοιχεία που θα έφτιαχναν ένα ωραίο σενάριο ή ένα ωραίο βιβλίο. Γιατί προσφέρει αγωνία και ίντριγκα, θέτοντας ταυτόχρονα ζητήματα υπαρξιακά, φιλοσοφικά και όλα αυτά με ανθρώπους που είναι τόσο μακριά μας, ακόμα και ταξικά, που να «νοιαζόμαστε» χωρίς να νοιαζόμαστε. Και μπράβο της.