Stranger Things: Η τέταρτη σεζόν, τα κλάματα, οι «δραματικοί» διάλογοι και όσα πήγαν λάθος στη δημοσφιλή σειρά του Netflix.
Όταν πριν από χρόνια προβλήθηκε η πρώτη σεζόν του Stranger Things την είδα ευχάριστα αλλά χωρίς κανέναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Βλέπετε μεγάλωσα στα 80s, είχα δει όλες τις ταινίες στις οποίες ήθελε να μοιάσει η σειρά και ήξερα ότι χρειάζονταν περισσότερα από μια παρέα παιδιών με BMX για να φτιάξεις κάτι αντίστοιχο. Επίσης θυμόμουν ότι τα 80s δεν ήταν ποτέ τόσο πολύχρωμα, αλλά αυτός ο χρωματικός πονοκέφαλος ήταν πταίσμα. Το σημαντικότερο ήταν ότι η σειρά στους δύο πρώτους κύκλους ποτέ δεν έμοιασε στ’ αλήθεια στα Goonies, τον ΕΤ, τους Γκόστμπαστερς, τον Εφιάλτη στον Δρόμο με τις Λεύκες ή σε όποια άλλη από τις ολοφάνερες πηγές έμπνευσης των δημιουργών της. Αντίθετα από εκείνες, δεν είχε χιούμορ κι έπαιρνε την αστεία ιστορία της πολύ στα σοβαρά. Αλλά μετά ήρθε ο τρίτος κύκλος.
To ξέρω ότι ανήκω σε μειονότητα όταν λέω οτι ο 3ος ήταν ο καλύτερος κύκλος της σειράς, αλλά είμαι σίγουρος πως όσοι έχετε μεγαλώσει στα 80s αναγνωρίζετε ότι ήταν η μοναδική σεζόν που έπιασε το πνεύμα των νεανικών ψυχαγωγικών θεαμάτων της εποχής. Δράση, ρυθμός, χιούμορ και απλότητα με μοναδικό στόχο τη διασκέδαση. Καμία προσποίηση βάθους, καμία βαρετή και ρηχή εσωτερική αναζήτηση και κυρίως καμία επανάληψη του προφανούς για να καταλάβουν ακόμα και οι πιο χαζοί. Οι ήρωες περιγράφονταν με δυο ατάκες και μια εικόνα κι αν δεν ήσουν σε θέση να τους πιάσεις δεν πείραζε, μπορούσες πάντα να απολαύσεις τη δράση και τα αστεία. Με μια λέξη: Διασκέδαση. Η λέξη κλειδί που έκανε την τρίτη σεζόν τόσο καλή.Η λέξη που έφαγε πόρτα από την τέταρτη.
Μετά τα δύο πρώτα επεισόδια που ήταν στημένα σαν ένας ωραίος φόρος τιμής στoν Στίβεν τον Κινγκ και που προετοίμαζαν για τα χειρότερα (μτφ. τα καλύτερα), οι δημιουργοί αποφάσισαν πως αυτό που τελικά γυρίζουν δεν είναι μια περιπέτεια/θρίλερ αλλά ένα κλισέ εφηβικό δράμα γεμάτο βαρετά προβλήματα και κλάμα. Πολύ κλάμα. Δεν ξέρω αν θεωρείται spoiler αλλά πρέπει να σας πω ότι τα δάκρυα που ακατάπαυστα κυλούν στον τέταρτο κύκλο είναι πολύ περισσότερα από το αίμα. Και πάντα συνοδεύονται από ατελείωτους επαναλαμβανόμενους «δραματικούς» (μτφ ρηχούς και βαρετούς) διαλόγους που πάνε κάπως έτσι:
- Ποτέ δεν νοιάστηκες για μένα
- Πάντα σε αγαπούσα και νοιαζόμουν για σένα.
- Δεν το έδειξες ποτέ. Ούτε μια φορά.
- Δεν μπορούσες να το δεις.
- Εσύ δεν μου το έδειξες. Γιατί ποτέ δεν νοιάστηκες για μένα.
- Πάντα σε αγαπούσα και νοιαζόμουν για σένα
- Δεν το έδειξες ποτέ. Ούτε μια φορά κ.ο.κ.
Κάθε «δραματικός» διάλογος είναι ένα ατελείωτο σπιράλ προβλεπόμενων φράσεων που αποκαλύπτουν την τεμπελιά των δημιουργών και δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στη νύστα ή το fast forward. Το αποτέλεσμα είναι η διάρκεια της σεζόν να πλησιάζει τις 13 ατελείωτες ώρες (για 9 επεισόδια) που άνετα, με ένα καλό μοντάζ, θα μπορούσαν να ήταν 7. Και παντού δάκρυα. Δεν είναι υπερβολή να πω πως περίπου το 80% του χρόνου που έχει η Eleven στη σεζόν, τον περνάει κλαίγοντας κι αν υπήρχε βραβείο Μάρθα Βούρτση, η Μίλι η Μπόμπι η Μπράουν το είχε στο τσεπάκι. Και δώσ' του τα «αισθάνεσαι ποτέ ότι δεν ταιριάζεις;» και δώσ' του οι κόπι πέιστ αναφορές στη «διαφορετικότητα» που είναι πια τόσο κλισέ που καταντούν ανυπόφορη ομοιομορφία. Και μετά πάλι κλάματα.
Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι φταίει για όλα αυτά. Απαίτησε το Netflix όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάρκεια για να κρατάει περισσότερη ώρα τους θεατές με αποτέλεσμα το ξεχείλωμα; Φοβούνται οι δημιουργοί μη χάσουν τους πιο χαζούς από τους θεατές και ακολουθούν τη φωσκολική μέθοδο της εξαντλητικής επανάληψης ώστε να μη μείνει ούτε ένας που να μην καταλάβει πόσο πληγωμένη είναι η Eleven και πόσο τα έχει παίξει ο Will που έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι είναι γκέι (ενώ το πραγματικό του πρόβλημα είναι το φρικαλέο κούρεμα του); Πιστεύουν ότι τα εύκολα κλαψουρίσματα πουλάνε; Βαριούνται να γράψουν κάτι πρωτότυπο ή έξυπνο; Ό,τι κι αν φταίει δεν δικαιολογεί το γιατί μια σειρά που ξεκίνησε ενδιαφέρουσα και συνεχίστηκε απολαυστική, κατέληξε κάτι τόσο ξεχειλωμένο που μόνο να υποψιαστείς πόσο καλό θα μπορούσε να είναι αν κάποιο ευλογημένο χέρι έκοβε 6 ώρες και μερικούς τόνους δακρύων. Και μπράβο της.
9°
