Είναι η «ειρήνη» η λέξη που μας πρέπει;

Πώς σταματάει ένας πόλεμος; Ή, για να το πούμε διαφορετικά, πώς σταματάς τον νταή Πούτιν που μετέτρεψε μια συνοριακή διαφορά –από αυτές που υπάρχουν εκατοντάδες στον κόσμο– σε έναν κανονικό πόλεμο; Με ισοπεδωμένες πόλεις, χιλιάδες νεκρούς –και Ουκρανούς και Ρώσους- και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες… Ο Σταύρος Θεοδωράκης με ένα αλληγορικό κείμενο παρεμβαίνει στην συζήτηση των ημερών: Τραγουδάμε για την ειρήνη, γενικώς και αορίστως, ή τραγουδάμε για να καταδικάσουμε την εισβολή και να συμπαρασταθούμε στα θύματά της;

Το podcast του Σταύρου Θεοδωράκη για την «ειρήνη»

Ο νταής πλησίαζε απειλητικά. Η αυλή είχε λουφάξει. Κάποιοι κρατούσαν την αναπνοή τους. Μην τους πάρει και αυτούς η μπάλα. Κάποιοι άλλοι έκαναν πως αντάλλασσαν μυστικά και πλησίαζαν ο ένας τον άλλο – να νιώσουν ασφάλεια. Και πολλοί την είχαν ήδη κάνει. Στην γωνία είχε μείνει μόνο ο «στόχος». Και η σκιά του νταή να πλησιάζει.

Ο «στόχος» -μισή μερίδα άνθρωπος, σε σύγκριση με τον νταή- έψαχνε απεγνωσμένα ένα βλέμμα να κρατηθεί. Μα πού χάθηκαν οι φίλοι του; Σε λίγο έβλεπε μόνο το στέρνο του νταή. Είχαν, λέει, διαφορές οι δυο τους. Πού να ξέρεις στα αλήθεια τις λεπτομέρειες;

Πάντως το μόνο σίγουρο ήταν ότι ο νταής το είχε ξανακάνει. Σε άλλες αυλές είχε σακατέψει άλλους «στόχους». Όλοι το 'ξεραν.

Οι βρισιές του και οι βρυχηθμοί του τρόμαξαν και τους πιο ψύχραιμους. Και όταν άρχισαν να ανεβοκατέβαιναν τα χέρια του, παντού απλώθηκαν και οι οδυρμοί του «στόχου». Και οι απόκοσμοι ήχοι που βγάζει το σώμα όταν δέχεται χτυπήματα. Σαν να σκίζεις τόμους χασαπόχαρτα, σαν να μπατσίζεις κρέατα στο τσιγκέλι.

«Παιδιά – παιδιά» ήταν οι πρώτες λέξεις που ακούστηκαν μετά από αρκετή ώρα.
«Παιδιά μην τσακώνεστε».
«Χωρίστε παιδιά». «Ειρήνη παιδιά - ειρήνη».

Ο νταής κρυφογελούσε. Κανείς δεν τολμούσε να αναφέρει το όνομά του. Κανείς δεν θα τα έβαζε μαζί του.

«Μα και αυτός ο μπάσταρδος να μην πέφτει με τίποτα», μουρμούριζαν οι κρυφοί φίλοι του νταή. Λίγο ακόμη και θα φώναζαν «πέσε να τελειώνουμε, έχουμε και δουλειές».

Αλλά τελικά και το «ειρήνη» καλό ήταν.

«Έλα, παιδιά, σταματήστε. Ειρήνη είπαμε».

Ούτε ο νταής θύμωνε και ο «στόχος», αν επιζούσε, δεν θα είχε τίποτε να τους πει.

«Ρε φίλε, είχε ραγίσει η ψυχή μας που σε τσάκιζε. Ξελαρυγγιαστήκαμε να φωνάζουμε ειρήνη. Δεν μας άκουγες;»

Ακούστε εδώ το podcast