TV & Media

Au Revoir, Νίκο Ζαχαριάδη

«Δεν καταφέραμε ποτέ να πάμε οι τρεις μας στο Au Revoir»

4754-202316.jpeg
Στέφανος Τσιτσόπουλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Ο δημοσιογράφος Νίκος Ζαχαριάδης
© Θανάσης Καρατζάς

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος αποχαιρετά τον Νίκο Ζαχαριάδη, δημοσιογράφο και συνεργάτη της ATHENS VOICE, και θυμάται μια συνάντησή τους με τον Χρήστο Χωμενίδη.

Μερικές ώρες πριν: «Πολύ κρίμα, ο Νίκος Ζαχαριάδης φτερούγησε». Πατάω send. Η απάντηση του Χωμ-Χωμ έρχεται σε δευτερόλεπτα: «Πολύ - πολύ κρίμα, Στεφανάκο… Τον ξέρω πενήντα χρόνια. Ήμασταν συμμαθητές. Μου έχει έρθει ο ουρανός σφοντύλι».

Τέσσερα χρόνια πριν, στο «συσκέψεων» της ATHENS VOICE. Ο Χρήστος μόλις κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων του «Όσο πιο δυνατά με έδερνε, τόσο πιο δυνατά του τραγουδούσα». Ο Νίκος Ζαχαριάδης εύχεται δύο σε ένα: «Καλοτάξιδο και Καλοτάξυδο»! Ζαχαριαδικό κόλπο: το να πειράζει, να βανδαλίζει και να αλλάζει τα φώτα στις λέξεις ήταν μια από τις τέχνες του. «Δέχομαι την πρόκληση. Το βράδυ, όταν τελειώσετε, θα πάμε για μεθυστικά ποτά στο Au Revoir» προτείνει ο Χωμ-Χωμ. Δεν τα καταφέραμε. Βγήκαμε όμως μια σέλφι πανηγυρική, ενθύμιο φιλίας.

Στέφανος Τσιτσόπουλος, Χρήστος Χωμενίδης, Νίκος Ζαχαριάδης

Τρία χρόνια μετά από εκείνη την αναμνηστική μας, στην πρώτη καραντίνα. Μιλάμε με τον Χωμενίδη στο τηλέφωνο, όλα είναι κλειστά, τα μπαρ, τα καφέ, τα εστιατόρια. Ονειροπολούμε σαν τους φυλακισμένους για το τι θα κάνουμε όταν τελειώσει ο εγκλεισμός. Προτείνει: «Θα πάρουμε τον Νίκο και θα πάμε στο Au Revoir για εκείνα τα ουισκάκια που σας χρωστάω από την τελευταία φορά και δεν τα καταφέραμε». Μερικές μέρες αργότερα, πάντα στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, ο Νίκος είναι εξώφυλλο με ένα από τα ίνφο-γκράφικ έργα του στην ATHENS VOICE. Του τηλεφωνώ για τα συγχαρίκια και του επικοινωνώ την ιδέα του Χρήστου. Ενθουσιάζεται. «Θα αναπληρώσουμε πολλά επεισόδια! Μέσα, οπότε δώσετε σήμα».

Δεν καταφέραμε ποτέ να πάμε οι τρεις μας στο Au Revoir, κι ας έδειχναν οι ζωές μας να παίρνουν φόρα και φορά κανονικότητας από το διάστημα του πρώτου εγκλεισμού ως και τον τωρινό δεύτερο. «Κι έτσι όπως μας κόβω μάλλον δεν θα το καταφέρουμε ποτέ ξανά», ακούω τη φωνή του να σχολιάζει τα μαύρα μαντάτα με εκείνο το χιούμορ το μαύρο, το υπερεγκεφαλικό, το φλεγματικά βάνδαλο. Τον τρόπο τον δικό του, το γράψιμο ή την ατάκα που έκανε σχολή και θα παραμείνει αιώνιο σήμα κατατεθέν του. Αντίο, αγοράκι μου...

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.