Η Σία Κοσιώνη ζει μια διαφορετική καραντίνα

Δεν είναι ότι δεν το περίμενα. Δεν είναι ότι δεν το έβλεπα να έρχεται. Αλλά είναι διαφορετικό να το περιμένεις και διαφορετικό να το ζεις. Στην αρχή ένιωσα το σοκ, όπως όλοι μας. Στη συνέχεια ήρθε ο φόβος, η αγωνία και η θλίψη. Όλα μπερδεμένα. Και μετά η συνειδητοποίηση και το πείσμα ότι πρέπει να κερδίσουμε. Θέλεις η ρουτίνα; Θέλεις η ανάγκη να συνεχίσουμε; Η αγάπη για τη ζωή και το φως; 

Όχι, εγώ δεν έζησα την καραντίνα όπως όλοι. Όχι, εγώ δεν ήμουν κλεισμένη μέσα στο σπίτι με τον άντρα μου και τα παιδιά μας όλη μέρα. Δεν κατάφερα να φτιάξω ούτε τις ντουλάπες, ούτε τα συρτάρια μου, ούτε είχα χρόνο να φτιάξω κουλουράκια και κέικ. Κάποιες στιγμές ένιωσα ότι θα το ήθελα πολύ, αλλά τι σημασία έχει; Οι δημοσιογράφοι πάντα εργαζόμαστε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Έτσι και τώρα. Τίποτα ηρωικό εδώ.

Αλλά έζησα τη δική μου καραντίνα, μια διαφορετική καραντίνα, πολλές καραντίνες σε συσκευασία μίας. Μία του σπιτιού που έκλεισε για τις γιαγιάδες και τους φίλους. Από αυτή την πόρτα περνάμε πια μόνο εμείς, για το 2 για το 6 και για τη δουλειά, με πολύ αντισηπτικό ενδιάμεσα. Άνοιξαν όμως οι πύλες των βιντεοκλήσεων. Και άνοιξαν και οι καρδιές με πολλά, ζεστά λόγια αγάπης και αναγνώρισης των σημαντικών της ζωής. 

Στη δουλειά άλλη καραντίνα. Μπαίνεις μέσα και είναι λιγότεροι και αυτοί κρυμμένοι πίσω από κάτι άχαρα πάνελς, με τις μάσκες τους, τα απολυμαντικά τους, με τα... δικά τους, αλλά και το πείσμα τους για μια νίκη που δεν μπορεί παρά να έρθει. Κι εμείς, ναι, οι άνθρωποι της ενημέρωσης δεν μπορεί παρά να είμαστε κομμάτι της. 

Και μετά zoom και πάλι zoom και ξανά zoom. Και κάνει διακοπές και κάτι σφυρίζει και «μη μιλάμε ο ένας πάνω στον άλλον, δεν ακούγεται κανείς», «πάτα το unmute, ρε μωρό μου» και κάποιος βήχει και εξαφανίζονται 5 από τις οθόνες... Νεύρα αλλά και γέλια. Δύσκολο αλλά και τροφοδότης μιας εμπειρίας που θα έχουμε να μνημονεύουμε. 

Μακιάζ; Μόνη στο γραφείο. Μάθε τέχνη κι ασ'τηνε. Συνεννοήσεις; Από το γραφείο. Το άδειο γραφείο. Που δεν μυρίζει πια καφέ, που δεν έχει πια συνωστισμένους καθιστούς και όρθιους, δεν έχει γέλια και χαβαλέδες... Έχει όμως προσμονή για τη μέρα που θα ξαναγεμίσει και η καφετιέρα αγωνιά να αρχίσει να ξανασπάει κάψουλες τη μια μετά την άλλη. 

Μόνο η Καλλιρόη μπαίνει με το χλωρινωμένο βετέξ της και τη μάσκα της. «Είναι καλή ώρα, κυρία Κοσιώνη;». Η δικιά μου καθημερινή ηρωίδα με τη μάσκα. 

Και μετά η καραντίνα του στούντιο, με λιγότερους οπερατέρ, και τον floor manager με γάντια, μάσκα και απολυμαντικά να τρίβει και να ξανατρίβει με φροντίδα ακουστικά, γραφεία και τάμπλετ και να σε ακουμπάει για να σε καλωδιώσει ελαφρά σαν να σου λέει «δεν σε άγγιξα, ιδέα σου ήταν» στρέφοντας την ίδια στιγμή το πρόσωπο από την άλλη ότι δήθεν κάτι κοιτάζει στα φώτα. Για να προστατεύσει εσένα; Εκείνον; Και τους δύο; 

Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι, τόσα κρούσματα, τόσοι νεκροί, τόσος πόνος, τόσος φόβος, έτσι η καμπύλη εδώ, έτσι η καμπύλη εκεί... Κουρέλι... Την ίδια στιγμή, όμως, μέσα μου μια φλόγα να καίει το κουρέλι. Μια πίστη ότι θα αλλάξει η κατάσταση, θα αλλάξουν οι λέξεις, θα αλλάξουν οι αριθμοί. Και στο τέλος, ένα μετρημένο χαμόγελο ελπίδας, φορεμένο πλάι στο «Κυρίες και κύριοι, καλή σας νύχτα» στο οποίο προστέθηκαν πλέον κι άλλες λεξούλες «μείνετε σπίτι, μείνετε ασφαλείς και όλα θα πάνε καλά».

Και μετά ξανά αντισηπτικό που εκείνη την ώρα είναι λες και σε καθαρίζει και μέσα σου. 

Το αυτοκίνητο έχει μια διαδρομή. Σπίτι. Και ένα τηλέφωνο. Στους γονείς «Πώς είστε;» «Εδώ… Τα ίδια και τα ίδια. Να προσέχεις, να πλένεις τα χέρια σου, μην το ένα, μην το άλλο...» Και σύντομα οι ρόλοι αντιστρέφονται. «Εσείς να προσέχετε, εσείς μην το ένα και μην το άλλο…» 

Ανοίγει η πόρτα. Το παιδί κοιμάται. Ευτυχώς γιατί μια δυο φορές που το βρήκα ξύπνιο έκανα θέατρο ένα μιξ κρυφτού και κυνηγητού μέχρι να ξεπλύνω τα χέρια μου στο μπάνιο και να τρέξω στο δωμάτιο να αλλάξω τα ρούχα μου. 

Κάτι να φάμε. Δυο άνθρωποι κουρασμένοι, αλλά δυνατοί και επίμονοι. Μερικά λόγια ζεστά. Πού πάμε; Τι θα γίνει; Κουβέντα στην κουβέντα οι παλμοί πέφτουν. 

Είναι αργά, είμαι εξουθενωμένη. Να κοιμηθώ. Όταν ξυπνήσω πάλι θα αναρωτιέμαι για μερικά δευτερόλεπτα αν είναι όλα αυτά αλήθεια ή τα είδα στον ύπνο μου. Είναι αλήθεια. Ξύπνα και κολύμπα. Πρώτα όμως 6 στο 13033. Ποδηλατάκι ή πατίνι; Εδώ είναι η ζωή, η χαρά, η αλήθεια, ο λόγος για τον οποίο πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου. Σπρώχνε, περπάτα, πάρε βαθιές ανάσες, ξέχνα τα όλα και χαμογέλα, παίξε, γιατί έχουμε δρόμο μπροστά μας… Θα τον περπατήσουμε. Και στον τερματισμό θα είναι όλοι όσοι αγαπάμε εκεί. Και θα ξαναγίνουμε όλοι μια μεγάλη αγκαλιά.