Η heavy metal καραντίνα του Χάκου Περβανίδη

Μου έχουν δώσει ένα εξοδόχαρτο, ένα «φύλλο πορείας» που λέει ότι μπορώ να κυκλοφορώ καθημερινές από τις 11 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Στην αρχή το είδα σαν το κλειδί προς την ελευθερία που θα μου επέτρεπε να σπάω τη μονοτονία του «μένουμε μέσα» αλλά κατέληξα να το χρησιμοποιώ σπανιότερα από ό,τι φανταζόμουν. Τα 12 χιλιόμετρα που χωρίζουν τα σημεία δουλειά-σπίτι και περιλαμβάνουν τον πλου ολόκληρου σχεδόν του κέντρου της πόλης μπορεί να γίνονται σε 20 μόλις λεπτά, εκεί που συνήθως χρειαζόσουν τουλάχιστον μια ώρα, αλλά δεν το ευχαριστιέμαι καθόλου. Οι άδειοι, διάσπαρτοι με μπλόκα, δρόμοι με στεναχωρούν. Το ίδιο και το άδειο γραφείο όπου αποφασίσαμε να δουλεύουμε με βάρδιες προκειμένου να βγει το περιοδικό. Έχουμε μάθει εδώ και πολλά χρόνια να λειτουργούμε σαν ομάδα στο Metal Hammer, βρίσκουμε τις ισορροπίες μας και επικοινωνούμε σαν συγκοινωνούντα δοχεία μέσα από την προσωπική επαφή και αυτό έχει διαταραχθεί, κάτι που με αποσυντονίζει αλλά προσπαθώ να μην χάνω τη συγκέντρωσή μου.

Τα πρότζεκτ της καραντίνας είναι δύο. Πρώτον, να μη δημιουργηθεί καμία αναστάτωση ή έστω ψήγμα ανασφάλειας στο σπίτι και δεύτερον να κυκλοφορήσει το περιοδικό και να βγει η εκπομπή στον αέρα. Με τον Α ή Β τρόπο φαίνεται πως και τα δύο λειτουργούν επαρκώς μέχρι τώρα. Τα κορίτσια μου δείχνουν μια φανταστική στωικότητα, σίγουρα όχι απάθεια, σε όλη αυτήν την τρέλα. Ηρεμία, κατανόηση, υπομονετικότητα και ανεκτικότητα. Δεν μου το ’χουν πει, αλλά μάλλον εγώ είμαι τελικά το δικό τους πρότζεκτ.

Η δουλειά στο περιοδικό γίνεται διακεκομμένα. Έτσι και αλλιώς το να εκδίδεις έντυπο τη σήμερον ημέρα είναι εξ’ ορισμού μία τρέλα. Πόσο μάλλον ένα μουσικό έντυπο από τη στιγμή που η μουσική βιομηχανία είναι σε μόνιμη κρίση -πριν από την κρίση- και κανείς δεν μπορεί να δώσει μία ικανοποιητική λύση ή έστω μία πρόβλεψη στο πρόβλημα. Σε όλο αυτό το ανορθόδοξο πλέγμα ήρθε και ο κορωνοϊός Covid-19. Αν κάναμε κάτι «φυσιολογικό» πιστεύω πως θα μας είχε τελειώσει. Για κάποιο λόγο όμως το βλέπουμε σαν ένα ακόμα εμπόδιο σε ένα ούτως ή άλλως ανεξερεύνητο τοπίο. Η συντακτική μας ομάδα και το επικό αναγνωστικό μας κοινό μας κρατούν ζωντανούς. Έτσι λοιπόν τώρα ετοιμάζουμε το τεύχος Μαΐου.

Οι εκπομπές στο Mad πάλι, βγαίνουν και αυτές προσαρμοσμένες στα ήθη των ημερών. Δεν μπορούμε να βρεθούμε για να κάνουμε γυρίσματα, δεν μπορούμε να κάνουμε συνεντεύξεις. Κάνουμε κάτι σαν εκπομπή μέσα από το Skype. Ευτυχώς ο κόσμος καταλαβαίνει και μας στηρίζει. Ανυπομονώ να ξαναβρεθώ με τα παιδιά.

Οι μέρες της καραντίνας λοιπόν μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα άδειες ή ράθυμες όμως και πάλι αφήνουν αρκετό ελεύθερο χρόνο. Πολύ περισσότερο από όσο υπήρχε πριν τη πανούκλα εν πάση περιπτώσει. Το ότι βρισκόμαστε πολλές περισσότερες ώρες στο σπίτι είναι σίγουρα κάτι που απολαμβάνουμε οικογενειακώς. Μιλάμε, συναναστρεφόμαστε, επικοινωνούμε. Δεν είμαστε όμως μια οικογένεια βγαλμένη από διαφήμιση δημητριακών. Εννοείται πως ο καθένας από τους τρεις μας θέλει τον προσωπικό του χρόνο και είναι ανεκτίμητο το ότι δεν χρειάζεται να τον απαιτήσουμε. Είναι αυτονόητο.

Προσωπικά δεν παίζω video games, δεν τα καταλαβαίνω όπως επίσης δεν έχω καμία ψύχωση με τις τηλεοπτικές σειρές. Δεν τις καταβροχθίζω, προσπαθώ να έχω μία σχετική επαφή με το τι παίζει αλλά 8 στις 10 φορές απορρίπτω αυτό που ξεκινάω να δω γιατί βαριέμαι και ψυχαναγκάζομαι. Αλήθεια υπάρχει κόσμος που προτιμά τις σειρές από το σινεμά;

Τα βιβλία είναι πάντα μία σπουδαία διέξοδος. Τις ημέρες αυτές διάβασα τη «Σεροτονίνη» του Ουελμπέκ, το «Γινάτι» του Καλπούζου, το «Στου Χατζηφράγκου» του Πολίτη, τη «Μυστική Ιστορία του Κόσμου» του Τζοναθαν Μπλάκ ενώ έχω ένα σταθερό ενδιαφέρον για την ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα. Έχει ένα επιπρόσθετο ενδιαφέρον το πώς εξετάζονται / παρουσιάζονται τα γεγονότα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Εννοείται πως μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και ασταμάτητες επισκέψεις στη heavy metal βιβλιογραφία. Ειδικά τα βιβλία του Καναδού Μάρτιν Ποπώφφ είναι εξόχως απολαυστικά, τα διαβάζω συνέχεια ξανά και ξανά περιμένοντας να μου αποκαλυφθεί η αλήθεια του κόσμου. Σαν το Ταλμούδ ένα πράμα. Ακόμα, περνάω πολλή ώρα με τους δίσκους μου. Είναι αστείο, το ξέρω, αλλά θυμάμαι πότε απόκτησα τον καθένα από αυτούς, τραβάω τυχαία κάποιον από το ράφι και για λίγο αναπολώ και νοσταλγώ, αυτή όμως δεν είναι μία συνήθεια για υπερκατανάλωση.

Νομίζω πως κανείς δεν έχει ιδέα πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση. Πώς και πότε θα ξημερώσει η επόμενη μέρα και αν θα μπορέσουμε να ξαναπάρουμε τις ζωές μας πίσω ή αν θα πρέπει να φτιάξουμε καινούριες με τα απομεινάρια που θα έχουν αφήσει οι τρέχουσες συνθήκες. Με ενοχλεί η ιδέα πως ενδέχεται να βγάλουμε το καλοκαίρι χωρίς θερινά σινεμά και χωρίς μουσικά φεστιβάλ, σίγουρα όμως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ σημαντικότερα προβλήματα από τη διασάλευση της βολής τους. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε από το να περιμένουμε, να σεβόμαστε και πιστεύουμε. Όχι θεούς και διαβόλους, αλλά στην ίδια τη δύναμη της πίστης που λέει και ο συγγραφέας.