Ο Ντέμης έπαιξε μόνος του και ήρθε δεύτερος

Ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν θα συνεχίσει το Total Football στο Open την σεζόν που μας έρχεται. Λογικό, αφού στο περυσινό του πέρασμα από την τηλεόραση δεν κατάφερε να πείσει. Το βασικό συστατικό μιας ποδοσφαιρικής εκπομπής είναι η καλή ομελέτα. Κανένας, όμως, ως τώρα δεν μπόρεσε να την φτιάξει, να σπάσει τα αυγά.

Ο Ντέμης με τον Αλέξη Σπυρόπουλο είχαν πέρυσι μια θαυμάσια ιδέα με εξαιρετικές προθέσεις: να στήσουν μια πραγματικά ενδιαφέρουσα κυριακάτικη ποδοσφαιρική εκπομπή. Ένα δίωρο στο οποίο άνθρωποι που ξέρουν, θα κάθονται και θα μιλάνε για μπάλα. Θα επισημαίνουν, θα αναλύουν, θα συμφωνούν, θα διαφωνούν και θα κοντράρονται, χωρίς φυσικά να καφρίζουν, προσφέροντας με σαφήνεια και χιούμορ ψυχαγωγία επιπέδου μαζί με εξειδικευμένη γνώση στον συνήθως άμπαλο Έλληνα οπαδό.

Έχει ανάγκη η ελληνική τηλεόραση από μια εκπομπή ανοιχτών οριζόντων απέναντι στην κρατικίλα και την αβάσταχτη βαρεμάρα που προσφέρει πια η «Αθλητική Κυριακή» η οποία φανερά έκλεισε τον κύκλο της και δεν γίνεται να προσφέρει τίποτα αν δεν σχεδιαστεί από την αρχή.

Όμως, ένα προϊόν δεν αρκεί να είναι ποιοτικό. Πρέπει να παρουσιάζει αληθινό ενδιαφέρον. Κι εδώ το Open απέτυχε να δώσει κάτι νέο και ελκυστικό που θα έγραφε ιστορία.

Το πρώτο βαρίδι αποδείχθηκε ο ίδιος ο Νικολαΐδης. Δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σ’ αυτό το οποίο ανέλαβε. Παρίστανε τον δημοσιογράφο, αλλά δεν είχε την δυνατότητα να κρατήσει ίσες αποστάσεις, δεν ήταν σε θέση να συντονίσει, δεν έδινε ρυθμό, εμφανιζόταν  κατά διαστήματα αμήχανος, ενώ δεν διέθετε και την υπερ-απαραίτητη ατάκα που «θα έγραφε» και θα προκαλούσε συζητήσεις. Υπήρχαν στιγμές που απλά χαζογελούσε αμήχανα... Κυρίως δεν είχε διάθεση να κάνει σοβαρή κριτική σε κανέναν. Οι παίκτες, από «κολλητοί» μέχρι απλοί «φίλοι» -άρα δεν υπήρχε περίπτωση να τους δυσαρεστήσει. Και το κανάλι ήταν «του Σαββίδη», οπότε δεν μπορούσε καν να τον αγγίξει, με αποτέλεσμα να μην τολμάει να πει λέξη ούτε για Μελισσανίδη, ούτε για Μαρινάκη, ούτε για κανένα!

Η προσπάθεια παρέμεινε υποθηκευμένη από την αρχή. Οι προσκεκλημένοι προέρχονταν κυρίως από τον ΠΑΟΚ και τις παραφυάδες του, οπότε προσαρμόζονταν εύκολα στις (μη) απαιτήσεις του παρουσιαστή. Κι εγώ ο καημένος που καθόμουν απέναντι μήπως και μάθω πέντε πράγματα που μου διαφεύγουν, γρήγορα απογοητευόμουν καθώς δεν με ένοιαζαν οι τετριμμένες δηλώσεις του οποιουδήποτε μετά από ένα ματς, ειδικότερα όταν δεν συνοδεύονταν από μισό τουλάχιστον καυστικό σχολιασμό από το πάνελ, στην περίπτωση που κρινόταν απαραίτητο. Όταν κοτζάμ Κατσουράνης αναμασούσε κοινοτοπίες και δεν είχε να πει τίποτα περισσότερο από τα αυτονόητα, δεν υπήρχε μετά απαίτηση από οποιονδήποτε άλλον. Ο Κονέ ήταν ο μόνος που θέλησε να ταράξει ένα βράδυ τα νερά κόντρα στον Βιεϊρίνια. Η μόνη στιγμή που συζητήθηκε ολόκληρη τη σεζόν. Παραμένει η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Από τους υπόλοιπους κανείς δεν ξέφευγε και κανείς δεν ανοίχτηκε να πει πέντε κουβέντες με αληθινό ενδιαφέρον. Ήταν και οι ερωτήσεις από το πάνελ που δεν προκαλούσαν ενδιαφέρουσες απαντήσεις.

Ακόμη κι ο Κάκος που την είδε... αντι-Βαρούχας δεν είχε καμιά θέση σε εκπομπή η οποία υποτίθεται ότι ήθελε να ασχολείται αυστηρά με μπάλα αφήνοντας απέξω την κακομοιριά και τις στείρες αντιπαραθέσεις των παραγόντων για την διαιτησία.

Κάπως έτσι χάθηκε η μπάλα και μαζί η ευκαιρία για μια αληθινά ενδιαφέρουσα ποδοσφαιρική εκπομπή που θα γέμιζε τις Κυριακές μας... Και είναι κρίμα.