- ΑΡΧΙΚΗ
-
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
-
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
-
LIFE
-
LOOK
-
YOUR VOICE
-
επιστροφη
- ΣΕ ΕΙΔΑ
- ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΒΡΟΜΙΚΑ
- ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ
-
-
VIRAL
-
επιστροφη
- QUIZ
- POLLS
- YOLO
- TRENDING NOW
-
-
ΖΩΔΙΑ
-
επιστροφη
- ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ
- ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
- ΓΛΩΣΣΑΡΙ
-
- PODCAST
- 102.5 FM RADIO
- CITY GUIDE
- ENGLISH GUIDE
Μαρία Χούκλη: «Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του»
Το συγκλονιστικό post της δημοσιογράφου με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα
«Μιλήστε με τους δικούς σας όσο είναι καιρός», το συγκινητικό μήνυμα της Χούκλη για τη Γιορτή του Πατέρα.
Συγκλονίζει η Μαρία Χούκλη. Η γνωστή δημοσιογράφος, με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα, ανήρτησε ένα κείμενο στο Facebook, στο οποίο αναφέρεται στον πατέρα της που έχει διαγνωστεί με άνοια. Ο τίτλος του κειμένου είναι: «Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του».
«Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του…» γράφει μεταξύ άλλων.
Ολόκληρη η ανάρτηση:
«Ο πατέρας έχει άνοια. Θυμάται μόνο τη μητέρα, τη φτώχεια των παιδικών του χρόνων, την οδό του σπιτιού μας, όχι τον αριθμό, ονόματα φυτών και δένδρων και να είναι ευγενής με όλους. Ξέρει ότι με γνωρίζει, αλλά πια δεν με αναγνωρίζει. Εκπλήσσεται με τον άνδρα που του συστήνεται ως γιος του. Μας κοιτάζει με ένα ντροπαλό χαμόγελο, σαν να ζητάει συγγνώμη που ξέχασε. Δεν παραπονιέται ποτέ. Απλώς κάπου κάπου τα βάζει με φανταστικούς εχθρούς. Η βιωμένη ζωή του εμφανίζεται ξαφνικά, όμως, κρατάει λίγο. Μετά πάλι σκηνοθετεί -κάθε φορά αλλιώς- τα σπαράγματα της μνήμης.
» Συναινώ με τις μεταβαλλόμενες βεβαιότητές του, τι νόημα έχει να τον διορθώνω; Του αρέσει πάντα ο ήλιος και το κρύο νερό. Προτιμάει τα γνώριμα φορεμένα ρούχα του, τα καινούργια τα αντιμετωπίζει όμοια με αφιλόξενο τοπίο. Απορεί με τα κλειστά διαμερίσματα. "Πού πήγαν όλοι, γιατί τα αγόρασαν αφού θα έφευγαν;" αναρωτιέται αναστατωμένος. "Η κρίση, πατέρα". Μερικά χρόνια πριν κουβεντιάζαμε γι’ αυτήν, τώρα μοιάζει να μην καταλαβαίνει. Φωτίζεται το πρόσωπό του όταν βλέπει παιδιά. Και εκείνα -γνωστά, άγνωστα- τον αγκαλιάζουν ανεπιφύλακτα.
» Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του. Μιλήστε με τους δικούς σας όσο είναι καιρός. Μπορεί να σας τους κλέψει αυτή η καταραμένη ομίχλη του μυαλού».