Η ταινία της Beyonce είναι μεταξύ άλλων μάθημα celebrity κουλτούρας

Ακριβώς ένα χρόνο μετά την πλέον θρυλική εμφάνιση της Queen Bey στο Coachella που άλλαξε τα συναυλιακά δεδομένα για πάντα, έκανε πρεμιέρα στο Netflix το ντοκιμαντέρ Homecoming, μία ταινία σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή της Beyoncé που παρακολουθεί τις δύο performances που γιορτάζουν τη μαύρη κουλτούρα, την προετοιμασία της ίδιας αλλά και του 200 ατόμων crew της, καθώς και προσωπικές της στιγμές.

Ένα από τα πιο προβεβλημένα και επιδραστικά άτομα στον κόσμο η ίδια (και ο σύζυγός της Jay Z) είχε δύο επιλογές, ή να αφήσει τα μέσα που διψούν να κοιτάξουν μέσα από την κλειδαρότρυπα τις ζωές τους να τους κανιβαλίζουν συνέχεια, ή να θέσει τους δικούς της όρους στο παιχνίδι. Όπως ακριβώς έκανε και με το άλμπουμ της Lemonade, το οποίο σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό πραγματεύεται -αριστοτεχνικά- την απιστία, τη συγχώρεση και εν τέλει τη συμφιλίωση, απλώς υπονοώντας τα πάντα, έτσι και στο Homecoming, επιλέγει να προβάλει πολύ συγκεκριμένα κομμάτια της προσωπικής της ζωής, μέσα από ένα κολάζ απότομα κομμένων πλάνων τραβηγμένο με Super 8. Η ηχογραφημένη της φωνή που μοιάζει κι αυτή να έρχεται από κάποιο παλιό μαγνητόφωνο και κάποιες μεγαλύτερες σκηνές εξιστορούν τα υπόλοιπα.

Σαν την άρτια χορογραφία του show της, το ίδιο αψεγάδιαστα, αποδομεί σταδιακά το είδωλο μέσα από αυτές τις λιγοστές σκηνές και το voice over, για να φανεί η γυναίκα Beyonce που είναι ταυτόχρονα super star, τελειομανής, απαιτητική, μία γυναίκα με όραμα και μία πολύ συγκεκριμένη αντίληψη για το πώς επιθυμεί να εκπροσωπήσει την τέχνη της και μία γυναίκα που μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες με όλες τις υπόλοιπες. Δηλώνει ευλογημένη που εκείνη είναι στην προνομιούχα θέση να ακούγεται η φωνή της και τραγουδάει για τις υπόλοιπες που δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες.

Εξομολογείται για πρώτη φορά το πόσο δύσκολη ήταν η εγκυμοσύνη των διδύμων της. Υπέφερε από υψηλή πίεση, έπαθε προεκλαμψία, τοξαιμία και αναγκάστηκε να υποβληθεί σε επείγουσα καισαρική, καθώς η καρδιά ενός εκ των δύο διδύμων σταμάτησε να χτυπά μερικές φορές. Έπειτα μιλά για την προσπάθειά της να χάσει τα κιλά της εγκυμοσύνης και τις αμέτρητες ώρες προπόνησης που χρειάστηκαν για να επανέλθει έτσι ώστε να είναι έτοιμη για τις ακόμη πιο εξαντλητικές πρόβες για το Coachella.

Λίγο αργότερα, σε ένα footage φαίνεται να φορά ένα παλιό της κουστούμι και να ενθουσιάζεται που χωράει και κλείνει το φερμουάρ. Κάποιος καλεί τον Jay Z με Facetime έτσι ώστε να δει το «επίτευγμά της». Εκείνος αρκείται σε ένα «Μπράβο», ακούγεται χαρούμενος, αλλά όχι εξαιρετικά ενθουσιώδης, μάλλον αμήχανος. Μία γυναικεία φωνή ακούγεται από το βάθος «Γιατί οι άντρες δεν ενθουσιάζονται τόσο;» και η Queen Bey κουνά αστειευόμενη το κεφάλι της με απελπισία.

Αυτές οι δύο αναφορές, που στην πραγματικότητα είναι και από τις πιο προσωπικές είναι σημαντικές ακριβώς επειδή κάθε γυναίκα μπορεί να ταυτιστεί. Συνεπώς, η Beyonce τα μοιράζεται όλα αυτά όχι τυχαία, αλλά έχοντας πλήρη συνείδηση της επιδραστικότητάς της. Πετυχαίνει μάλιστα δύο στόχους. Συμβάλει δραστικά στη συζήτηση για τη γυναικεία ενδυνάμωση (για ακόμη μία φορά) και παράλληλα αφήνει απλώς, αν όχι απόλυτα σαγηνεμένα, μουδιασμένα τα μίντια που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αναπαράξουν αυτά που η ίδια θέλησε να μοιραστεί με το κοινό της, χωρίς να μπορούν και να χρειάζεται να αναζητήσουν κάτι περισσότερο, ακριβώς επειδή τα μηνύματα είναι πάρα πολύ ισχυρά.

Το Homecoming λοιπόν, εκτός από μία ωδή στη μαύρη κουλτούρα μέσα από δεκάδες σύμβολα που απαρτίζουν τις δύο πρωτοποριακές performances της Beyonce στο Coachella του ’18, ένα πραγματικό πολιτιστικό φαινόμενο, εκτός από μία γιορτή για το γυναικείο φύλο και την ισότητα είναι και ένα εξαιρετικό μάθημα celebrity κουλτούρας. Η απόλυτη κυριαρχία μιας ασύλληπτου βεληνεκούς ποπ ντίβας που ανέτρεψε τους όρους του παιχνιδιού σε μία εποχή που είμαστε όλο και περισσότερο εθισμένοι στην εικόνα και στην (υπέρ)κοινοποίηση προσωπικών στιγμών.