Θέση για τα επιθετικά και προσβλητικά σχόλια στα social media, με αφορμή τον θάνατο του Θέμου Αναστασιάδη, πήρε η Σμαράγδα Καρύδη.
Η ηθοποιός ανήρτησε ένα κείμενο, στο οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων πως «όσο χυδαία και με όση μανία κι αν τους βρίσουμε, αυτοί δεν θα ακούσουν λέξη».
Και προσθέτει: «Αυτοί έχουν μπει σε εκείνο το βαρκάκι και έχουν βγει στην απέναντι όχθη. Κι εκεί κάνει εκκωφαντική σιωπή. Γι' αυτό, όταν κάποιος πεθαίνει, είναι η στιγμή της σιγής. Της ησυχίας. Και της μνήμης. Όχι μόνο της μνήμης για τα καλά ή τα κακά που έκανε αλλά κυρίως είναι εκεί για να θυμόμαστε ότι χρωστάμε έναν θάνατο κι εμείς. Ο καθένας από μας. Είναι η στιγμή της αναγκαστικής ταύτισης. Και της παύσης».
Αναλυτικά, η ανάρτησή της:
ΓΕΝΙΚΩΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΣΟ ΗΤΑΝ ΕΔΩ ΗΤΑΝ ΜΙΣΗΤΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ Ή ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥΣΥΜΠΑΘΟΥΣΑΜΕ
Υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα που μας διαχωρίζουν από τους άλλους ανθρώπους. Οι απόψεις μας, η ηθική μας, ο τρόπος που ζούμε, οι επιλογές μας, το γούστο μας, η μόρφωση μας, η οικονομική μας κατάσταση, η ιδεολογία μας, η θρησκεία μας, η καταγωγή μας,οι εμπειρίες μας. Κι υπάρχει και κάτι κοινό και αμετάκλητο που μας ενώνει κι είναι για όλους μας ίδιο. Κάτι που κανείς μας ποτέ δε μπορεί να αλλάξει. Το ότι όλοι θα πεθάνουμε. Εμείς όλοι.
Οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί , οι γραμματείς τους, οι αριστεροί, οι δεξιοί, οι κεντρώοι, τα λαμόγια, οι φίλοι, οι εχθροί, οι φασίστες, οι παπάδες,οι φοβικοί,οι τολμηροί, οι ηθοποιοί, οι πιανίστες, οι δάσκαλοι, οι κλέφτες, οι ματατζήδες, οι δολοφόνοι, οι δεκαθλητές, οι άστεγοι, τα σκυλιά τους, οι καθαρίστριες, οι γιατροί χωρίς σύνορα, οι φυλακισμένοι,οι έντιμοι,οι πανελίστες, οι πυρηνικοί φυσικοί, οι ευεγέτες, οι στιχουργοί, οι δυσλεκτικοί, οι σταρ Ελλάς, οι φορτηγατζήδες, οι πάμπτωχοι, οι μακιγιέρ, οι βυρσοδεψες, ο Σόρος, ο Σώρρας.
Οι κάτοχοι πτυχίων, μεταπτυχιακών, διπλωμάτων, Σορμπόν και Προφίσιενσι, οι αναλφάβητοι, οι νικητές μεταλλίων, βραβείων Νόμπελ, Όσκαρ, Μπάφτα, Σεζάρ, Κορφιάτικων βραβείων και Αθηνοράματος. Όλοι χρωστάμε έναν θάνατο. Όλοι μας. Επίσης η φράση «ο νεκρός δεδικαίωται» δε σημαίνει ότι δικαιώνεται για όλες τις πράξεις του. Κι ούτε είναι εκεί το θέμα μου. Σημαίνει ότι αυτοί που έφυγαν δε μπορούν πια να αμαρτήσουν, ότι πιά είναι άοπλοι, αυτοί γλίτωσαν, πέρασαν σε άλλη διάσταση. Δε μπορείς να σκοτώσεις πια έναν νεκρό. Ούτε γενναίο να πυροβολείς έναν άοπλο. Έτσι κι αλλιώς ό,τι και να πεις, λίγη σημασία έχει γιατί δεν είναι μπροστά να δουν και ν ακούσουν τι θα ειπωθεί μετά απ αυτούς γι αυτούς.
Όσο χυδαία και μ όση μανία κι αν τους βρίσουμε αυτοί δε θ ακούσουν λέξη. Αυτοί έχουν μπει σ εκείνο το βαρκάκι και έχουν βγει στην απέναντι όχθη. Κι εκεί κάνει εκκωφαντική σιωπή.
Για αυτό όταν κάποιος πεθαίνει είναι η στιγμή της σιγής. Της ησυχίας. Και της μνήμης. Όχι μόνο της μνήμης για τα καλά ή τα κακά που έκανε αλλά κυρίως είναι εκεί για να θυμόμαστε ότι χρωστάμε έναν θάνατο κι εμείς. Ο καθένας από μας. Είναι η στιγμή της αναγκαστικής ταύτισης. Και της παύσης. Εκεί που πρέπει να τιμήσουμε τον θάνατο. Τον δικό τους και τον δικό μας. Να θυμηθούμε αυτό που είναι πάνω κι έξω από μας και καθορίζει όλη την ανθρώπινη περιπέτεια. Το τέλος μας.
Δυο περιπτώσεις υπάρχουν. Ή δεν υπάρχει τίποτα μετά από δω όποτε όλο το μπινελίκι εναντίον του αποθανόντος είναι μάταιο, γιατί ότι και να γράψουμε στο τουίτερ δε θα το διαβάσει από κει πάνω, ή υπάρχει μετά θάνατον ζωή κι έτσι μπορούμε να κάνουμε λίγη υπομονή κι όταν βρεθούμε κι εμείς εκεί, κοντά του, στην άλλη όχθη, να του τα πούμε ένα χεράκι παλικαρίσια κατά πρόσωπο. Κι αν κώλωσες να το κάνεις όσο ήταν εδώ, σε τούτη τη ζωή, ευκαιρία να το κάνεις στην άλλη.
Όχι όμως τώρα που είναι αυτός εκεί και συ εδώ. Όχι όσο δεν μπορεί ν απαντήσει. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς κι οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους να τα βάζετε. Ως τότε δε θα ήταν άσχημο να κάνουμε και λίγο από εκείνη την ωραία σιωπή που λέγαμε. #L’altraRiva
10°
