Κάποιες σκέψεις πάνω στο άτυχο συμβάν μεταξύ Τραϊάνας Ανανία και Κυριάκου Παπαδόπουλου

Dear Fake People: Αν είχα ένα follower για κάθε «καλημέρα, τι κάνεις εσύ» στο ελληνικό ίντερνετ θα ήμουν η Κιμ Καρντάσιαν. Κάποτε, τα πράγματα ήταν απλά. Αγόρι έβλεπε κορίτσι -με αυτή τη σειρά για να χαρεί και η γιαγιά που δεν καταλαβαίνει τη «σημερινή νεολαία» και τα καμώματά της- και αυτό ήταν. Θα της γελούσε; Θα της μιλούσε απευθείας; Θα της ζητούσε το τηλέφωνό της; Κάτι απλό θα έκανε τέλος πάντων. Ούτε follow με το άγχος του follow back ούτε απανωτά likes τύπου «σε βλέπω αλλά μη νομίζεις ότι θα σου μιλήσω και πρώτος» ούτε stories με το ψήγμα του «δες με, πες κάτι» ούτε τίποτα.

Όπως είπαμε και στην αρχή, τα πράγματα ήταν πάρα πολύ απλά. Δεν είχαν δεύτερες και τρίτες οθόνες για firewall στη χυλόπιτα, πόσο μάλλον δεύτερες και τρίτες σκέψεις να αψηφήσουν το «θα πάω και ας μου βγει και σε κακό». Όχι από τυφλή αφοσίωση στο Σωκράτη (όχι το φιλόσοφο) αλλά από εκείνο το απλό, αγνό θράσος του «Θέλω να σε γνωρίσω. Θέλεις;». Κάπου εδώ κανονικά μπαίνει και το άλλο πασίγνωστο «σε θέλω, με θέλεις γιατί να το σκεφτόμαστε», αλλά τα πουλάκια του Μάλαμα θα αποδημήσουν οπότε.

Dear fake people, διαδικτυακοί φίλοι για πάντα και followers κάθε κοπέλας στο Instagram που ακόμα και αν δεν έχει κάτι να πει, έχει κάτι να δείξει.

Dear fake people, διαδικτυακοί φίλοι για πάντα και followers κάθε κοπέλας στο Instagram που ακόμα και αν δεν έχει κάτι να πει, έχει κάτι να δείξει. Και επειδή ίσως εγώ δεν μπορώ να το πω όπως η υπέροχη Σαμ στο «Dear White People» του Netflix (που ναι, προφανώς και θα προτείνω να το δείτε, εδώ εμπνεύστηκα ολόκληρο κείμενο από αυτό), ας το πάμε κάπως αλλιώς: Αγαπητοί δικαστές πλην τίμιοι χρήστες των social media και εσείς που ταχθήκατε υπέρ της Τραϊάνας με ένα τρανό «μπράβο κορίτσι μου», αλλά και εσείς που σπεύσατε με status πατ-πατ στον ώμο του Κυριάκου να στηρίξετε την πλευρά του (αλλά και το χουνέρι που του έκανε από το πουθενά η ηθοποιός). Αλλά και εσείς, που καθίσατε στον καναπέ του Facebook «συγκλονισμένοι» από το συμβάν κάνοντας viral οποιοδήποτε κείμενο ανεβεί με αναφορά σε αυτό. Όλοι.

Dear all, δηλαδή. Μπορείτε να μου πείτε αν έστω και για μερικά δευτερόλεπτα, δεν θα πω λεπτά, αναλογιστήκατε για ποιο λόγο μπορεί να σας τράβηξε ή να σας τραβάει το δράμα της εκάστοτε Τραϊάνας και του κάθε Κυριάκου;

Γιατί αλήθεια έχουμε τόση ανάγκη να σχολιάζουμε τη ζωή, την καθημερινότητα, την άτυχη στιγμή ή τη βλακεία των άλλων; Ναι, η μία εκδοχή είναι για να μη δούμε τη δική μας καμπούρα.

Γιατί αλήθεια έχουμε τόση ανάγκη να σχολιάζουμε τη ζωή, την καθημερινότητα, την άτυχη στιγμή ή τη βλακεία των άλλων; Ναι, η μία εκδοχή είναι για να μη δούμε τη δική μας καμπούρα. Να μη θυμηθούμε εκείνο το κορίτσι που στο δικό μας αντίστοιχο «καλημέρα, τι κάνεις;» δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει ούτε ένα «να ’σαι πάντα καλά» φέρνοντας και τον Γιάννη Πάριο λίγο στην επικαιρότητα, που τον θυμόμαστε μόνο στους γάμους ή όταν πάμε στο νησί. Ή, αντίστοιχα, για να μην ξαναθυμώσουμε με εκείνο το αγόρι που μας έστειλε τη χυδαία εκδοχή. Ένα «καλημέρα, το κάνεις;», που όχι δεν είχε καμία σχέση με τον δαίμονα του κορέκτορα. Τέλος πάντων, σε κάθε περίπτωση ναι. Αγαπητοί όλοι, για να είμαστε και ειλικρινείς με τους εαυτούς μαςν αυτό με την «καμπούρα» του άλλου το έχουμε πριν καν η προγιαγιά μας πάρει τον παππού μας με συνοικέσιο και γίνουν ωραία αλλά κουραστική ταινία του Παντελή Βούλγαρη.

Ωστόσο, στην περίπτωση της Τραϊάνας και του Κυριάκου δεν ξέρω, «αισθάνομαι» όπως η Γιώτα από το Bar το χαρτάκι της Μαίρης ότι υπάρχει και μία άλλη εξήγηση. Η οποία δυστυχώς, dear fake people, μας βάζει όλους στο καζάνι μίας κατρακύλας που δεν έχει συγκεκριμένο σημείο βρασμού. Απλά κοχλάζει. Η εξήγηση αυτή λέγεται viral, ελληνιστί «κοίτα με». Και εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Με φωτογραφίες προκλητικές, με κακίες, με σπόντες (πάντα συνοδεία tag, τι τσάμπα;) με δημόσια διαπόμπευση στο βωμό του «εγώ το έχω το δίκιο».

Το οποίο, παρεμπιπτόντως, μπορεί και να το έχει. Δηλαδή, ναι, βάζω στοίχημα ότι υπάρχουν και άλλες κοπέλες που δεν είναι το καλύτερό τους να τους στέλνει ένας άγνωστος που, ναι, οκ, είναι γνωστός αλλά είναι άγνωστος. Ωστόσο, μάντεψε: Όταν έχεις ένα δημόσιο προφίλ, δίχως να είσαι απαραίτητα και εσύ διάσημη, κάτι τέτοιο μπορείς πολύ δύσκολα να το αποφύγεις. Από την άλλη, το να το κάνεις με ένα μπαμπινιωτικό σιδηρόδρομο που έχει μέσα από βαναυσότητες μέχρι κολακείες μάλλον, δεν είναι και ο ιδανικός τρόπος. Ειδικά, όταν μετά αποφασίζεις με αφορμή αυτό να μιλήσεις για σεξουαλικές κακοποιήσεις, γεγονός το οποίο θα στηρίζουμε για πάντα κάθε κορίτσι, αγόρι, γυναίκα, άντρα να το κάνει δημόσια.

Γιατί, ναι, αγαπητοί όλοι, κάποτε ακόμα και στα social media τα πράγματα ήταν πιο απλά. Ή τουλάχιστον πιο αναίμακτα. Τώρα διψάμε για αίμα,

Ωστόσο, εδώ, αγαπητοί, όλοι πρέπει να ισιώσουμε λίγο την πλάτη γιατί γκουασιμοδικό αχνοφαίνεται. Γιατί δε φταίει η Τραϊάνα και η κάθε Τραϊάνα για όλο αυτό που έγινε. Δεν φταίει ούτε ο Κυριάκος που ήταν σε διάθεση flirty με το λάθος κορίτσι (συμβαίνουν αυτά). Εμείς φταίμε, αγαπητοί όλοι. Εμείς που για να ασχοληθούμε πια με έναν άνθρωπο πρέπει να είναι ή τρολ που τους κράζει όλους ή να μας δίνει τη δυνατότητα να γίνουμε εμείς αντίστοιχα και να κρίνουμε δίχως να υπάρχει αύριο. Να μπαίνουμε στον αγώνα ενάντια στο δενξέρωγωτι και να ξεσπάμε πίσω από τις οθόνες μας κάνοντας παράλληλα ήρωα με ημερομηνία λήξης εκείνον που μας έδωσε τη δυνατότητα να ξεφύγουμε για λίγο από τη βαρετή θέση του απλού σκρολαρίσματος.

Γιατί, ναι, αγαπητοί όλοι, κάποτε ακόμα και στα social media τα πράγματα ήταν πιο απλά. Ή τουλάχιστον πιο αναίμακτα. Τώρα διψάμε για αίμα, δίψαμε να στήσουμε στον τοίχο τον όποιο Κυριάκο και να χλευάσουμε την όποια Τραϊάνα γιατί δεν έχουμε πραγματικά τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Την ίδια ώρα, στο άλλο στρατόπεδο, όπου οι διάσημοι, στο κλίμα των ριάλιτι επιβίωσης, προσπαθούν να επιβιώσουν στο timeline μας με το όποιο τίμημα.

Αγαπητοί όλοι, δεν ξέρω πώς γίναμε έτσι. Αλλά αν ένα «καλημέρα, τι κάνεις εσύ» μπορεί να ξεσηκώσει το ίντερνετ, τότε πραγματικά απορώ και μάλλον φοβάμαι (με την καλή έννοια) ποιο θα είναι αυτό που θα μας κάνει να κλείσουμε τους υπολογιστές μας. Να βγούμε. Να δούμε ένα κορίτσι ή ένα αγόρι. Και να το ρωτήσουμε τι κάνει. Στον ενικό.

Υ.Γ. 1 Πόση ειρωνεία να βγαίνει θέμα με ποδοσφαιριστή και ηθοποιό, να υπάρχει το «Τραϊαν» στον τίτλο και για μια κατάληξη να μην είναι ο Δέλλας.

Υ.Γ. 2 Δεκαετία του ’90, λείπεις.