Το κανάλι που θα μείνει για πάντα στη θέση 3 του τηλεκοντρόλ

20 Νοεμβρίου 1989. Μικρό κοριτσάκι καθισμένη στο πάτωμα μπροστά από την τηλεόραση. Το MEGA μπαίνει στις ζωές μας με ορμή. Ποιος από τη γενιά μου δεν μνημονεύει ακόμα και σήμερα ατάκες από τις «Τρεις Χάριτες», τους «Απαράδεκτους», «το Δις Εξαμαρτείν», τους «Δύο Ξένους», το «Ντόλτσε Βίτα» και δεκάδες άλλα αγαπημένα σίριαλ με τα οποία μεγάλωνε το MEGA, μαζί και εμείς.

Τα χρόνια περνούσαν και το MEGA, πάντα εκεί, σταθερά στο νούμερο 3 του τηλεκοντρόλ... Με τις ιστορικές σειρές του, τις ταινίες, τις πολιτικές εκπομπές, τα ακριβά σόου, τα τηλεπαιχνίδια, το μέτρο και την αισθητική. Οι εκπομπές του, την επομένη μέρα, θέμα συζήτησης παντού, οι αποκαλύψεις του πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, ακόμα και τα μουσικά του σήματα ή οι ατάκες από τα τρέιλερ τσιτάρονταν στις παρέες. Το «Όλοι MEGΑ», το «ραντεβού στο MEGA», η μουσική από το πρώτο σήμα. Πάντα στην κορυφή της προτίμησης των τηλεθεατών. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή υπήρχαν ζώνες που το MEGA έκανε νούμερα. Δεν το πίστευα όταν τυχαία πριν λίγο καιρό κοίταξα και είδα ότι το «Ρετιρέ» έκανε τηλεθεάσεις πέριξ του 20% στα κοινά 18-54! Ναι. Το Ρετιρέ. 29 χρόνια μετά και μέχρι και πριν λίγο καιρό που προβλήθηκε ξανά. Τελευταίο βράδυ και το timeline μου πλημμύρισε με ατάκες από τους «Απαράδεκτους», τη θρυλική σειρά με την οποία έπεσε το μαύρο και όλοι πάγωσαν.

Προγράμματα, στιγμές, ατάκες που άφησαν ανεξίτηλη σφραγίδα. Ακόμα και σήμερα, 18 χρόνια μετά, θυμάμαι εκείνη την εκπομπή του Τσίμα για το σύστημα Αρσένη στις Πανελλαδικές. Έρευνα, ρεπορτάζ, εγκυρότητα. Αρκούσε να ακουστεί: «Το είπε στις ειδήσεις το MEGA»... Και ήταν κάτι που το κέρδισε αργά, σταθερά και με το σπαθί του. Με τη συνέπεια, τη σοβαρότητα και την dream team του δελτίου του. Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει πριν 10 χρόνια ότι θα έκλεινε το MEGA. Ως δημοσιογράφος δεν έτυχε να εργαστώ εκεί. Θυμάμαι όμως ακόμα το δέος που ένιωσα περνώντας μία μέρα την πύλη, όταν ως φοιτήτρια έκανα πρακτική στον ραδιόφωνο του FLASH και μου πρότεινε ο Δημήτρης Καλαντζής να δουλέψω στην πρωινή εκπομπή του Κακαουνάκη. Ήμουν ακόμα πολύ μικρή και του είπα να το αφήσουμε για αργότερα. Τελικά δεν έγινε ποτέ.

Ώσπου ήρθε η κρίση. Και όλα άλλαξαν. Το MEGA λοιδορήθηκε, συκοφαντήθηκε, οι δημοσιογράφοι του, που μέχρι χθες θεωρούνταν μετριοπαθείς και αξιόπιστοι, εν μία νυχτί  στοχοποιήθηκαν ως «αργυρώνητοι υπηρέτες συμφερόντων». Κάποιοι γιαουρτώθηκαν, άλλοι προπηλακίστηκαν, άλλοι απαξιώθηκαν και όλοι κάποια στιγμή βρέθηκαν άνεργοι. Το γκεμπελικό «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε όλο και κάτι θα μείνει», επαληθεύτηκε πανηγυρικά στην περίπτωση του MEGA. Το άλλοτε Μεγάλο Κανάλι, παρουσιαζόταν κάτι σαν το «Der Angriff» του Γκέμπελς, ως όργανο προπαγάνδας. Οι υπερβολές που ακούστηκαν στο δημόσιο διάλογο εναντίον του καναλιού δεν έχουν παγκόσμιο προηγούμενο. Έγιναν αστοχίες; Προφανώς. Όπως σε καθετί τόσο μεγάλο. Το MEGA είχε όλα τα καλά και τα κακά αυτής της περιόδου και συμπεριφέρθηκε όπως η χώρα ολόκληρη. Έφτασε στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και συγχρόνως αφέθηκε στη γοητεία της εύκολης ζωής με δανεικά. Η πτώση είχε ξεκινήσει. Μέχρι που χρεωκόπησε. Η ιστορία του MEGA είναι η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών. Το κακό είναι ότι αυτό που διαδέχτηκε την «εποχή MEGA» ήταν χειρότερο.

Όλα αυτά όμως, λίγη σημασία έχουν πια. Και κυρίως για τον τηλεθεατή. Αυτόν που βλέπει ακόμα και σήμερα τις σειρές από το YouTube και έχει σε dvd όλα τα επεισόδια από τις «Τρεις Χάριτες», τους «Δύο Ξένους» και το «Δις εξαμαρτείν». Αυτόν που ανατρέχει σε παλιά αφιερώματα, που αναπολεί τα χρόνια εκείνα της αθωότητας.

Αυτόν που άνοιξε πριν λίγο την τηλεόραση και αντίκρισε το μαύρο. Και αισθάνθηκε έναν κόμπο, όταν σκέφτηκε ότι, τώρα, πρέπει αναγκαστικά να αντικαταστήσει το νούμερο 3 στο τηλεκοντρόλ.