Μέγκαν και Χάρι ή τα σύγχρονα τοτέμ

«Να χαμ’ ένα βασιλιά,
για να μας θαμπώνει,
με λειρί στο κούτελο,
και φωνή τρομπόνι!»

Κ. Βάρναλης, «Το τραγούδι του τρελού»

Αν δούμε την εξέλιξη της ζωής στον μακρόχρονο, δηλαδή στα δισ. έτη ζωής από την εποχή του Big Bang και στη διαδρομή των ανθρωπιδών περίπου 160.000 ετών ζωής, θα μπορούμε ίσως να κατανοήσουμε ότι η εξέλιξη των ειδών αλλά και των γονίδιων είναι μια βραδεία και επώδυνη διαδρομή. Πιο άπλα, το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται συνεχώς, χωρίς όμως να τελειοποιηθεί, και αυτό αποδεικνύεται συνεχώς από τις χρόνιες ασθένειες που κουβαλά: τον κυνισμό, τον ρατσισμό, την υποτέλεια, την απληστία, τους πολέμους και το μίσος του διαφορετικού...

Ο μεγαλοφυής Δαρβίνος μπόρεσε να συσχετίσει αυτή τη διαδρομή παρατηρώντας τα πουλιά στα νησιά Γκαλαπάγκος και από τότε η επιστημονική αυτή ανακάλυψη δεν μπόρεσε να αμφισβητηθεί, παρά την πολεμική των θρησκειών εν τοις ουρανοίς και των θεών επί της γης, των βασιλιάδων.

Ο άλλος μεγαλοφυής, ο Φρόιντ, προσπάθησε να συνετίσει την ανθρωποειδή παλαβομάρα εξηγώντας πως τα πρωτόγονα τοτέμ της Αφρικής λίγο απέχουν από τα σύγχρονα που λατρεύονται στις εκκλησίες και στους δήμους.

Ο Φουκώ συμπυκνώνει την εξέλιξη με χιούμορ, λέγοντας πως τρία είναι τα ναρκισσιστικά πλήγματα του πολιτισμού: η παρατήρηση του Γαλιλαίου πως η Γη δεν είναι επίπεδη, αλλά στρογγυλή και γυρίζει, η αποκάλυψη του Δαρβίνου πως καταγόμαστε από τα ζώα και του Φρόιντ πως το σκοτάδι του ασυνειδήτου κυβερνά τη ζωή των ελλόγων και συνειδητών ανθρωπιδών.

Μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα ίσως μπορέσουμε να δούμε πως ολόκληρη η ανθρωπότητα (πλην των Εγγλέζων, που ήσαν κάποτε αυτή καθαυτή η ανθρώπους) κινείται χαρούμενα και αφροδισιακά με τους γάμους ενός «πρίγκιπα» και μιας δευτεροκλασάτης ηθοποιού, που θα φορέσει ένα μαγικό νυφικό αξίας ενός διαμερίσματος στο Κολωνάκι, που βέβαια θα την μεταμορφώσει σε πριγκίπισσα και αυτήν.

Αυτή η παράσταση των κοινών θνητών που θα μεταμορφωθούν από βάτραχοι σε πρίγκιπες, κόστισε επίσης όσο πουλιέται σήμερα το Ερρίκος Ντυνάν, περίπου 35 εκατομμύρια.

Όλο αυτό το παραμύθι το παρακολούθησαν ζωντανά οι αυθεντικοί Άγγλοι υπήκοοι, που έστησαν τσαντίρια έξω από τα παλάτια των βασιλιάδων τους, αλλά και οι άλλοι υπήκοοι του παγκόσμιου χωριού, μέσα από τα μαγικά κουτιά στα σαλόνια και στα καφενεία τους.

Ο μέγας Έγελος έλεγε πως η λογική γεννιέται στη θέση του άλλου. Αυτό άκουσε και ο θείος Κάρολος, μαθητής του, και είπε πως τα έλλογα όντα μάλλον βλέπουν τον κόσμο με το κεφάλι κάτω και ζαλισμένοι από τη συμφόρηση και πως μάλλον παράλογα ερμηνεύουν τη λογική του παράλογου τούτου κόσμου.

Αλήθεια, πώς θα ερμηνεύσει κανείς τη χαρά των υπηκόων για μια χαρά των αφεντικών τους, για ένα παραμύθι που και οι ίδιοι οι πρίγκιπες δεν πιστεύουν, αφού ο πρίγκηψ Χάρι έζησε και τον εφιάλτη ενός γάμου της μητρός του Νταϊάνα, που έζησε ως φάρσα την απολυτή ροζ ευτυχία των βασιλικών γάμων και ξεκατινιάστηκε από τους παπαράτσι που την κρεμούσαν στα μανταλάκια των γνωστών κίτρινων εντύπων του Μέρντοκ, μέχρι που τη σκότωσαν κυνηγώντας την στα στενά των Παρισίων.

Οι φτωχοί όλου του κόσμου μαθαίνουν από μικρά παιδιά να ξεχνούν τη μοίρα τους και το κακό το ριζικό τους, λατρεύοντας την γκλαμουριά των πλούσιων και ειδικά των βασιλιάδων και δεν χρειάστηκε ο γκουρού της Μυκόνου να το μάθει στη φυλή των Ελλήνων, γιατί η λατρεία είναι γενετική διαταραχή από την εποχή των Φαραώ, όπου οι δούλοι έφτιαχναν λατρεμένους τάφους για τους λατρεμένους τους αφέντες.

Η λατρεία είναι μια πάθηση στο διηνεκές, μια χρόνια νόσος των υπηκόων, που δυναμώνει όσο το αντικείμενο του πόθου απομακρύνεται. Οι άνθρωποι γι’ αυτό λάτρευαν τον ήλιο, τη βροχή, την αστραπή, γιατί απλά τους ξεπερνούσε. Ο άνθρωπος ό,τι δεν μπορεί να κατανοήσει, είναι υποχρεωμένος να το θεοποιεί για να το απομακρύνει από την καθημερινή μιζέρια του και να το ξορκίζει, ιδιαίτερα αν το φοβάται κιόλας.

Οι δοξασίες, οι μαγείες και η ημιμάθεια συνοδεύουν την ανθρώπινή φύση γιατί το «ἕν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα» για να το κατανοήσεις πρέπει περίπου να γνωρίζεις κάτι ή να υποψιάζεσαι ότι δεν τα ξέρεις όλα, κάτι που επίσης είναι πολύ δύσκολο για τη ναρκισσιστική νόσο του ανθρώπου που την κουβαλά από την εποχή της γέννας του μέχρι τα βαθιά γεράματα ως απαραίτητο κουσούρι επιβίωσης.

Η εξουσία, ο πλούτος και ο κυνισμός ξέρουν πολύ καλά πως τα σύγχρονα τοτέμ, οι γαλαζοαίματοι, για να λατρεύονται πρέπει να μιμούνται και τις ζωές των υπηκόων τους και να βγαίνουν πού και πού από τα χρυσά κλουβιά τους και να κάνουν γάμους με κοινούς θνητούς, ακόμα και ημίαιμους, για να διατηρηθεί τόσο το είδος αλλά και ο θεσμός.

Κυρίως όμως για να μην τους πάρει χαμπάρι το πόπολο και δει πως ο βασιλιάς, εκτός από γυμνός, ήταν και γενετικά ανώμαλος, γιατί η απόσταση της λατρείας από το μίσος είναι μια ανάσα… Αυτό ήδη το ξέρουν πολύ καλά τα είδωλα της ροκ σκηνής, που αυτοκτονούν πριν τους λυντσάρουν οι θεατές του Κολοσσαίου.

⃰Λατρεία, μίσος, αγάπη, στον εγκέφαλο καταγράφονται μέσω της ουσίας ντοπαμίνη, ένα είδος ναρκωτικού του εγκέφαλου, υπεύθυνη για την ηδονή, τον οργασμό και την τρέλα του έρωτα…