«…Όταν μου λένε ότι διαβάζουν την Athens Voice ανάποδα, από το “Mίλα μου Bρώμικα”, χαίρομαι. Γιατί το είχα φανταστεί όλο το έργο, με λεπτομέρειες, από την αρχή μέχρι σήμερα, που η πιο τρυφερά βρώμικη στήλη της Athens Voice, η πιο αγαπημένη της πόλης, κυκλοφορεί σε βιβλίο. Tο τι θα ακολουθήσει το ήξερα, το δύσκολο ήταν να πείσω τη Mυρτώ. Aπαντούν οι σοβαρές δημοσιογράφοι και συγγραφείς και στιχουργοί του έντεχνου σε ερωτικά γράμματα; Mε κοίταζε με τρόμο. Eγώ δεν καταλάβαινα πού είναι το πρόβλημα… Eκείνο το καλοκαίρι, όταν σκεφτόμουν την Athens Voice, δεν σκεφτόμουν έντυπο, σκεφτόμουν πόλη, την Aθήνα… Έκλεβα εικόνες και φανταζόμουνα σελίδες. Kάποια που χορεύει επάνω στο τραπέζι στον Pέμο και συγκεντρώνει τους πόθους μιας ολόκληρης αίθουσας. Φιλιά στις αποβάθρες του μετρό. Δακρυσμένα μάτια σε μια στάση λεωφορείου. Ένα χαστούκι - παράτα με στη Σκουφά.... H πόλη είναι οι άνθρωποι που τη ζουν. Οι πόθοι και οι επιθυμίες είναι τα καύσιμα της ζωής μας. Tη νύχτα στο κρεβάτι ανάσκελα, σβηστό φως, ορθάνοιχτα μάτια, μετέφραζα τη ζωή που είχα δει σε σελίδες. Mόλις ξημέρωνε, άυπνος, ξέχναγα επιθυμίες, πόθους, νύχτες, σελίδες, άνοιγα πόρτες τραπεζών, έμπαινα σε εργοστάσια, μέτραγα χαρτιά, τυπογραφικά… ούτε εταιρεία δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε ακόμα, υπέγραφα επαγγελματικές μισθώσεις, δωδεκαετής διάρκεια, επιταγές. Δεν προλάβαινα πια ούτε να μετρήσω, μόνο υπέγραφα. Σε ένα μήνα η A.V. ήταν έτοιμη. Eίχε μείνει μόνο η Mυρτώ. Bράδυ στο Mayo, τζιν τόνικ. Πολλά τζιν τόνικ. Ξανά απ’ την αρχή. Mα δεν θα μοιάζει με αυτό που κάνουν τα γυναικεία περιοδικά; Δεν θα μοιάζει. Mα δεν θα είμαι σαν τον Aσκητή; Δεν θα είσαι. Mα θα μου στέλνουν γράμματα; Xιλιάδες. Kι ο μπαμπάς μου; Θα είναι περήφανος. H πόλη θα αναστενάζει, θα ποθεί και θα βουρκώνει, θα μουντζουρώνει σελίδες τις νύχτες και το πρωί θα τις στέλνει στο “Mίλα μου Bρώμικα”, μια ολόκληρη πόλη θα επικοινωνεί μεταξύ της και θα μοιράζεται τις επιθυμίες της μαζί μας, μπορείς να σκεφτείς τίποτα καλύτερο απ’ αυτό; Δηλαδή, θα γίνει χαμός; ρωτάει δειλά ενώ τα έντρομα μάτια της σιγά-σιγά αρχίζουν να λάμπουν σατανικά. Kόλαση, απαντάω με σιγουριά. Kαι η Athens Voice θα βγει και θα σκίσει; Eννοείται, απαντάω ξανά με περισσότερη σιγουριά, αποφασιστικός, ήρεμος και καθησυχαστικός, γιατί έτσι αρέσουν οι άντρες στη Mυρτώ. Άπαπαπα, γέρνει πάλι πίσω στην καρέκλα, δεν θα χάσω εγώ το φίλο μου, να γίνει σαν κι αυτούς με το χοντρό σβέρκο και τα πούρα που κοροϊδεύουμε... Nιώθω το τζιν να γλιστράει απ’ το χέρι μου, σκέφτομαι τις επιταγές, τις ξαφνικές κρίσεις πανικού, τον Tειρεσία, ρε Mυρτώ, λέω με φωνή που δυναμώνει επικίνδυνα, σ’ αυτή τη φάση της ζωής μας, το μόνο, το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε, είναι το πώς θα διαχειριστούμε την Eπιτυχία; Tι άλλο; μου απαντάει με απορία. Όταν την αφήνω σπίτι και ανεβαίνω τη Συγγρού γελάω μόνος μου στο αυτοκίνητο, στα φανάρια με κοιτάνε περίεργα. Πολύ σωστά, λέω γελώντας. Tι άλλο; H συντακτική ομάδα-φρενοκομείο είναι πάλι εδώ. Σχεδιάζω τρόπους να την εκδικηθώ, θα της γράφω κάθε βδομάδα γράμματα με ψευδώνυμο, γράμματα σκληρά, βρώμικα, που θα την κάνουν να μην ξέρει τι θα πει. Tης έγραψα μόνο ένα. Δεν μου απάντησε». Απρίλιος 2005
Η εκδοχή της Μυρτώς Κοντοβά
«“Λέω να κόψω το µουστάκι” είπε σε µια στιγµή ο Φώτης. Γουστάρω, να το κόψεις. “Θα βγούµε τελικά τον Νοέµβριο” ξανάπε. Ωχ, Σκορπιός θα ’ναι η Athens Voice! “Θα κάνεις τη στήλη;” Φυσικά και θα την κάνω, έχω πει εγώ ποτέ όχι σε γοητευτικό άντρα;
Το κόλπο στήθηκε σε µια προκυµαία, τέλος καλοκαιριού, Αύγουστος 2003. Αγκαζέ. Αεράκι. Αλλά λέω, βρε παιδί µου, µην εκτεθούµε, µη δεν κάτσει και φάµε κάνα πακέτο – “έχε µου εµπιστοσύνη, θα γίνει πανδαιµόνιο”. Και έγινε. Τόσο πανδαιµόνιο, που 2 µήνες µετά την κυκλοφορία της A.V. µια µέρα τηλεφώνησε ο µπαµπάς µου µε τρεµούλα στη φωνή. “Παιδί µου, κάτι φίλοι µού είπαν ότι µια Μυρτώ Κοντοβά γράφει κάτι πορνογραφήµατα σε µια εφηµερίδα. ∆εν είσαι εσύ, ε;” Καλέ, εγώ είµαι, αυτοπροσώπως. “Και γιατί, παιδί µου, δεν έλεγες ότι έχεις τόση ανάγκη για δουλειά;” Ε, η δηµοσιογραφία περνάει ζόρια, µπαµπάκο, ωστόσο µη µε κρίνεις σκληρά, δεν ξεχνώ Καρκαβίτσα, δε λησµονώ Λουντέµη, είµαι πάντα η κορούλα σου. Κι άκου να σου πω, δε θα µου πεις εµένα το “Μίλα µου Βρώµικα” πορνογράφηµα! “Και δε µου λες, παιδί µου, δεν ντράπηκες να τη βγάλεις τη στήλη Μίλα µου Βρώµικα; Γιατί την είπες έτσι;” ∆ιότι “Το µετέωρο βήµα του πελαργού” µου το ’χε προλάβει ο Αγγελόπουλος, το “Κράτος και Επανάσταση” έχει το κόπι ράιτ η οικογένεια Λένιν και το “Μπορώ” η Άννα ∆ρούζα…» ∞
11°
