Χρήστος Μάστορας: Θα έδινα 10 χρόνια από τη ζωή μου για να έχω μισή ώρα με την γιαγιά μου

Για τον αγώνα των Βορειοηπειρωτών για ίσα δικαιώματα αλλά και την απώλεια της γιαγιάς του μίλησε μεταξύ άλλων σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Χρήστος Μάστορας.

Συγκεκριμένα, ο Χρήστος Μάστορας μιλώντας για την Βόρεια Ήπειρο είπε αρχικά πως «ήρθαμε με λεωφορείο στην Αθήνα από την Βόρεια Ήπειρο, αλλά δεν θυμάμαι πώς ακριβώς ήρθα. Ήμουν 4 ετών. Θυμάμαι εικόνες να είμαι με τη γιαγιά μου σε ένα λεωφορείο και να ερχόμαστε» και πρόσθεσε για την ανάρτηση που είχε κάνει και είχε φτάσει μέχρι τον πρωθυπουργό:

«Μου στέλνει μία ημέρα ο πατέρας μου ένα μήνυμα και μου λέει "γιε μου, τελικά δεν μας θεωρούν Έλληνες". Μου βάρεσε πολύ βαθιά στην καρδιά. Ξύπνησα και τρελάθηκα, γιατί διάβασα ένα άρθρο ότι η εθνική σύνταξη δεν θα είναι ολόκληρη και όσοι ήταν από την Βόρεια Ήπειρο έπρεπε να έχουν 40 χρόνια εργασίας για τη σύνταξη και λέω δεν βγαίνουν τα μαθηματικά. Το 1991 άνοιξαν τα σύνορα, δεν είχαν την ευκαιρία να συμπληρώσουν τα ένσημα. Έκανα μια οργισμένη ανάρτηση, μέσα στα νεύρα μου δεν κατάφερα να αρθρώσω δυο κουβέντες σωστά, αλλά αυτό κατάφερε να φτάσει στα αυτιά του Πρωθυπουργού».

«Οι Βορειοηπειρώτες κάνουν χρόνια αγώνα για αυτά τα ζητήματα. Δεν ήρθα εγώ ξαφνικά να λύσω το ζήτημα. Οι άνθρωποι έχουν φάει τη ζωή τους στους δρόμους. Δεν θα πάρω τα γαλόνια απλά έτυχε να είμαι ένα γνωστό πρόσωπο», συμπλήρωσε.

Ακολούθως, αποκάλυψε ότι η ελληνική ταυτότητά του έχει λάθος ημερομηνία γέννησης, γεγονός που αντιμετωπίζει συναισθηματικά, καθώς τη θεωρεί κειμήλιο. «Πήρα την ελληνική υπηκοότητα και έχω μια ταυτότητα, η οποία γράφει λάθος ημερομηνία γέννησης. Από τη χαρά μου που πήρα την ελληνική ιθαγένεια, δεν έδωσα σημασία. Την έχω καταστραμμένη από τα ταξίδια, δεν μου πάει η καρδιά να την αλλάξω. Θα πω ότι την έχασα. Είναι κειμήλιο».

Τέλος, μίλησε για την γιαγιά του, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του:

«Η γιαγιά μου ήταν ένας άνθρωπος που με διαμόρφωσε πολύ βαθιά. Ήταν εκπαιδευτικός. Με το που μιλάω για τη γιαγιά μου με πιάνει ένας κόμπος. Θυμάμαι τα τελευταία χρόνια που είχε αρχίσει το μυαλό της να φεύγει, αλλά με θυμόταν και μου έδειχνε την αγάπη της. Μου έκανε τα μαθήματα, η αγάπη της για μένα ήταν σχεδόν "κακουργηματική" γιατί δεν με άφηνε να κάνω τίποτα μόνος μου. Έχω μάθει τόσα πράγματα από αυτήν, ήταν ένα παιδί μέσα της. Την χάσαμε 3 χρόνια πριν, της έχω αφιερώσει πολλά. Ήταν πολύ περήφανη για μένα. Τώρα θα έδινα 10 χρόνια από τη ζωή μου για να έχω μισή ώρα μαζί της. Τότε της έλεγα "μη με αγαπάς τόσο"».