Πολιτικη & Οικονομια

Χορεύεις;

Αφιερωμένο στους Χ. που κάποτε χόρευαν…

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

Μπλε Σάββατο βράδυ, Αθήνα σε ένα συνεργατικό χώρο γίνεται μια συζήτηση που πρέπει να παρακολουθήσω λόγω ρεπορτάζ. Μετά το τέλος της συζήτησης ακολουθεί πάρτι. Η φίλη μου η Μ. επιμένει ότι πρέπει να μείνω. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και πολύ όρεξη για πάρτι και μουσικές, προτιμώ να χωθώ σε μια στοά και να φάω ωραίους μεζέδες και να μετρώ τις γλάστρες που κρέμονται από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών του κέντρου, που μετά πικρίας έχω διαπιστώσει ότι δεν είναι πολλές. Η Μ. επιμένει να μείνω.

Τελικά, αφήνω την τσάντα μου στην άκρη του αυτοσχέδιου μπαρ και παραγγέλνω σε πλαστικό ποτήρι μια μπίρα. Πιάνω συζήτηση με τους διπλανούς μου για τον καιρό, και η συζήτηση ξεφεύγει και πάει στα πυρηνικά του Ιράν και στο Ισραήλ. Είναι σχεδόν 11 το βράδυ, Σάββατο και συζητάμε για το Ισραήλ. Εγώ απλά ήθελα να μετρήσω γλάστρες. Ψάχνω τη Μ. αλλά έχει χαθεί μέσα στον κόσμο. Παραγγέλνω δεύτερη μπίρα.

Εκεί στη δεύτερη μπίρα με πλησιάζει ένα μπλε αγόρι, φίλος της Μ. «Είχαμε συστηθεί και παλιότερα» μου λέει και αναρωτιέται τι κάνω εδώ. Ο Χ. είναι καλλιτέχνης, ανήσυχη φύση. Μιλάει για θέατρο, κινηματογράφο και τα μάτια του παίρνουν φωτιά. Μιλούσε πολύ, έλεγε και κάποια ακαταλαβίστικα, αλλά μου ήταν αρκετά συμπαθής. Ήταν 12 παρά κάτι και ο χώρος είχε γεμίσει κόσμο. Όσο ο Χ. ανέλυε την κοσμοθεωρία ενός σκηνοθέτη εγώ τον διέκοψα (δεν άντεχα άλλο) και του ζήτησα να ανέβουμε στο πατάρι και να χορέψουμε. Εκείνος χαμογέλασε και με ακολούθησε. Όσο ανεβαίναμε τα σκαλιά, ευχόμουν να μη μιλήσει άλλο. Πράγματι δεν άνοιξε το στόμα του παρά άρχισε μόνο να χορεύει.

Θυμάμαι όταν ήμουν στο Brighton, κατέβαινα με τις πιτζάμες στο Audio (κλάμπ) και απλά χόρευα. Τώρα, λίγοι πια χορεύουν όπως ο Χ. Και ενώ η νύχτα κυλούσε όμορφα, ο Χ. άρχισε να με φλερτάρει. Ο λάθος άνδρας και η λάθος γυναίκα στο λάθος μέρος αυτού του κόσμου. Δεν έπρεπε να του πω να χορέψουμε, σκέφτηκα. Ενώ προσπαθούσα διακριτικά να τον αποφύγω, ψάχνοντας τη Μ. εκείνος με ρώτησε σε τι φάση βρίσκομαι.

Χαμογέλασα δαιμόνια και τον ρώτησα αν αντέχει να ακούσει την αλήθεια. Σε κάτι τέτοιες στιγμές αγαπώ ακόμα πιο πολύ τους άνδρες φίλους μου. Εκείνος περίεργος με πίεσε να του πω. «Είμαι σε φάση να παντρευτώ και να κάνω παιδιά» του είπα και ξαφνικά ο καλλιτέχνης Χ. έμεινε άφωνος, και άρχισε να αλλάζει χίλια χρώματα και να απομακρύνεται, ενώ εγώ έμεινα μόνη να χορεύω όπως παλιά, κάτω από μια αυτοσχέδια ντισκομπάλα, στο κέντρο αυτού του μπλε κόσμου.

Αφιερωμένο στους Χ. που κάποτε χόρευαν…