Την ώρα που η ελληνική αντιπροσωπεία αποχωρούσε την Κυριακή από τις διαβουλεύσεις στις Βρυξέλλες, η Βουλιαγμένης ήταν μποτιλιαρισμένη. Ο «λαός» είχε πάει στη θάλασσα, τουλάχιστον όσοι είναι ακόμα σε θέση να μπορούν να πάνε να δροσιστούν μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού. Είναι περίεργο. Τη στιγμή που διαδραματίζεται ένα δράμα πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορούμε να φανταστούμε ή να πιστέψουμε, ο «ελληνικός λαός» συνεχίζει να ζει ανέμελα. Γιατί όχι; Έχει μια κυβέρνηση που διαπραγματεύεται τη μη περαιτέρω πτώση του βιωτικού του επιπέδου, που δίνει μάχες για να μη μειωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί, που προστατεύει τα συμφέροντά του απέναντι στην επιμονή των δανειστών να τον αποτελειώσουν. Άλλωστε, ακόμα κι αν συμβεί η ρήξη, η ζωή δεν πρόκειται να αλλάξει, ποιος φοβάται όταν δεν έχει τίποτα να χάσει;
Δύο πεποιθήσεις που έχουν καλλιεργηθεί συστηματικά εξηγούν το ότι ενώ βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας ανεξέλεγκτης καταστροφής κανείς δεν φωνάζει, κανείς δεν βγαίνει στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, κανείς δεν οργίζεται. Το λαϊκό κίνημα είναι τώρα στην εξουσία, δεν μπορεί να διαδηλώσει εναντίον του εαυτού του, οι αγώνες εναντίον των μνημονίων έχουν σωπάσει. Για κάποιους μήνες κερδίσαμε πίσω την αξιοπρέπειά μας, έτσι είπαν και τα πάθη καταλάγιασαν. Αν αποφύγουμε την καταστροφή και ξεκινήσει η φοροεπιδρομή –πολιτική επιλογή και της «αριστερής» κυβέρνησης απέναντι στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας– θα ξυπνήσει το λαϊκό μένος. Αλλά δεν είμαστε εκεί, όχι ακόμα, προς το παρόν ο κίνδυνος είναι άλλος, άμεσος και ορατός, έτοιμος να μας κατασπαράξει, και μια ολόκληρη χώρα συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει.
Η προπαγάνδα αυτής της κυβέρνησης αποδείχθηκε ανίκητη. Κι ούτε θέλουμε να καταλάβουμε το αυτονόητο, ότι από τη στιγμή που θα τελειώσουν τα ευρώ και δεν θα μπορύμε να βρούμε άλλα, δεν θα έχει σημασία αν ήταν ανάλγητοι οι δανειστές, γιατί το δράμα θα είναι αποκλειστικά δικό μας. Η επόμενη μέρα θα μας βρει με κλειστές τις τράπεζες και άδεια σουπερμάρκετ. Τίποτα δεν θα είναι όπως το ξέρουμε, η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων θα κλείσουν, ο κόσμος θα βγει στους δρόμους, θα υπάρξει βία, η κατάσταση θα είναι εκτός ελέγχου. Κι όταν ηρεμήσουν κάπως τα πράγματα θα πηγαίνουμε στο φούρνο για ψωμί με πάκους χαρτονομίσματα.
Όλοι αυτοί οι κύριοι της κυβέρνησης και του κόμματος που μιλάνε με περισσή ελαφρότητα και αλαζονεία για μη υποχώρηση και ανάσες αξιοπρέπειας, αυτό προκρίνουν ως εναλλακτική. Οι μισοί αρνούνται να υποχωρήσουν υπερασπιζόμενοι συντάξεις που δεν έχουν να δώσουν και οι άλλοι μισοί μιλάνε για ανοιχτά για ρήξη με τους δανειστές και την Ευρώπη, χωρίς να έχουν εξηγήσει πώς θα είναι η ζωή μετά. Οι άνθρωποι που έκαναν λάθος στις εκτιμήσεις τους, όπως τώρα πια οι ίδιοι ομολογούν, που αποδείχθηκε ότι δεν είχαν κανένα ρεαλιστικό διαπραγματευτικό σχέδιο παρά μόνο τον ενθουσιασμό του αδαή και του πρωτάρη, παίζουν στα ζάρια τις ζωές μας ποντάροντας στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας από το μηδέν. Και είναι τόσο αφελείς που δεν μπορούν καν να υποψιαστούν ότι αυτοί που θα πληγούν περισσότερο θα είναι οι πιο φτωχοί, οι πιο αδύναμοι, οι πιο ανυποψίαστοι, η λαϊκή οικογένοια, οι άνεργοι, οι άνθρωποι της εργασίας, οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι, αυτοί που υποτίθεται πως υπερασπίζονται.
Η λογική λέει ότι, αν επέλθει η ρήξη, κανείς δεν μπορέσει να διασώσει τη θέση του. Και είναι άξιο απορίας πώς όλο αυτό το σύστημα εξουσίας που έχει εκπαιδεύσει τόσα χρόνια το «λαό» σε κρεμάλες και λαϊκά δικαστήρια, στο διχασμό και τη μισαλλοδοξία, στον αφανισμό του αντιπάλου, δεν φρόντισε να είναι πιο προσεκτικό και συνετό, πρώτα από όλα σκεπτόμενο την ίδια του την επιβίωση. Αν συμβεί αυτό που απευχόμαστε όλοι εμείς, τα φερέφωνα των δανειστών και οι υποτελείς των μνημονίων, μαζί με τα εξαγριωμένα πλήθη, θα ζητήσουμε το λόγο από τους υπαίτιους της εθνικής καταστροφής, όσους διαμήνυαν ότι δεν θέλουμε λεφτά αλλά αξιοπρέπεια, όσους αρνούνταν την υποχώρηση και την εφαρμογή μέτρων που δεν ήταν συμβατά με το πρόγραμμα του κόμματος, όσους έλεγαν ότι δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.
Καλοκαίρι 2015, ο πρωθυπουργός της χώρας εξαντλεί τα τελευταία ίχνη αισιοδοξίας. «Δεν θα θάψουμε τη δημοκρατία στον τόπο που τη γέννησε» δηλώνει σε δραματικό τόνο μετά το αδιέξοδο της Κυριακής, χωρίς να εξηγήσει περαιτέρω τι θα απογίνουν οι άνθρωποι αυτού του τόπου. Αν δεν μας λυπηθεί κανείς αυτή τη φορά θα είναι οριστικό, οι μάσκες θα καταποντιστούν μαζί με αυτούς που τις φορούν και θα μας παρασύρουν όλους.
17°
