Στον «Ανθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς» ο Σον Κόνερι πείθει τον Μάικλ Κέιν να κάνουν τούμπες στα χνάρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σκαρφαλώνουν στα Ιμαλάια, όπου ο Κόνερι εμφανίζεται στους άγριους ως θεός, ως ο βασιλιάς που έπρεπε να έρθει εδώ και αιώνες, αλλά όλο κάτι του συνέβαινε κατά την άνοδο στο βουνό ή κατά την κάθοδο από τον ουρανό. Οι άγριοι έχουν χρυσάφι, καλό φαγητό και ωραίες γυναίκες. Τέλεια. Τα προβλήματα άρχισαν από ένα μικρό ατύχημα. Ο βασιλιάς μάτωσε. Οι υπήκοοι κατάλαβαν πως δεν έχουν να κάνουν με θεό, αλλά με το χειρότερο είδος του κοινού θνητού. Ήταν το τραπουλόχαρτο που έριξε όλο τον πύργο. Στο τέλος ο Κόνερι δεν έχασε μόνο το στέμμα του, έχασε και το κεφάλι του. Έμεινε ο Μάικλ Κέιν να το μεταφέρει μέσα σε ένα σακούλι, μόνο και μόνο για να το επιδείξει στον Κίπλινγκ που, αν μη τι άλλο, ταλαιπώρησε δύστροπα τους ήρωές του. Δεν ξέρω αν έχετε δει την ταινία. Εν προκειμένω είναι απολύτως αδιάφορο. Το θέμα είναι να την έχει δει ο Γιώργος.
Από τη μέρα που ο Γιώργος και οι επτά δημοσιογράφοι (ουδεμία σχέση με το παραμύθι της Χιονάτης) κόλλησαν ένα τραπέζι φαγητού στο πρωθυπουργικό γραφείο και ξεκίνησαν τον υποβοηθούμενο μονόλογο, τα μανταλάκια στα περίπτερα ζορίζονται να κρατήσουν τα θέματα. Χρειάστηκαν δύο ώρες και βαθιά χασμουρητά. Λογικό, αν πρόκειται για ταινία του νέου ελληνικού κινηματογράφου, απαράδεκτο αν στην οθόνη παίζει συνέντευξη πρωθυπουργού. Ουσιαστικά εκείνο το βράδυ ο Μάινας παράτησε τα κουπιά για να ακούσει τον Γιώργο, που του έλεγε ότι αν δεν εκλεγεί ο Σγουρός η χώρα θα μπει σε περιπέτειες και το φάρμακο της λέπρας θα ανακαλυφθεί μετά το πέρας του μνημονίου. Στην αρχή μείναμε όλοι με το μολύβι στο στόμα, προσπαθώντας να καταλάβουμε αν ο Γιώργος μπλοφάρει ή όχι. Εκτός από μια ξινή γεύση, η συνέντευξη μας άφησε και την απορία: Θα πάει όντως για εκλογές αν έχει κακό αποτέλεσμα στις αυτοδιοικητικές κάλπες; Και για ποιο λόγο να προσφύγει σε εκλογές αφού έχει ισχυρή πλειοψηφία; Μετά αρχίσαμε να προβάλλουμε τον Σον Κόνερι πάνω στον Γιώργο, βλέποντας τις πρώτες σταγόνα από αίμα να βάφουν κόκκινο το μουστάκι. Την Κυριακή η μόνη εφημερίδα που δεν είχε σχόλια για την κόπωση ή το φόβο του Γιώργου, ήταν το ΦΕΚ. Μόνο που όσο και αν τα στύψεις όλα αυτά, δεν βγάζεις πάνω από μισό ποτήρι λογικής. Η αλήθεια δεν πρέπει να είναι εκεί. Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το πιο λογικό σενάριο που άκουσα αυτές τις μέρες, θα σας δείξω αυτό που θέλει τον Γιώργο να κάνει εκλογές προκειμένου να μοιράσει τις ευθύνες και να χαμηλώσει τις φωνές. Τα υπόλοιπα περί κόπωσης, δειλίας και φυγής είναι για τα γνωστά blogs. Διότι, μεταξύ μας, η μονοκομματική κυβέρνηση που θα εφαρμόσει όσα πρέπει να υλοποιηθούν το 2011, θα είναι εκείνη που θα βάλει και δύο τανκ δίπλα στους τσολιάδες στο Σύνταγμα. Με δεδομένη την υστέρηση των εσόδων αλλά και την αδυναμία επιβολής νέων φόρων, η μοναδική οδός πάνω στην οποία μπορεί να βαδίσει το μνημόνιο είναι οι δραματικές περικοπές στο δημόσιο. Και δεν μιλάμε για χαριτωμένα επικοινωνιακά, όπως τα λιτά περίπτερα στη ΔΕΘ. Μιλάμε για κανονικό ολοκαύτωμα. Θα μπορούσε, ας πούμε, η σημερινή κυβέρνηση να κάνει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων; Μόνο αν η χώρα αποκτούσε και δεύτερη κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου με έδρα το Κάιρο. Όταν όμως αποστραγγίσεις την πολιτική πρακτική από τη βουλιμία, αυτό που μένει είναι η κοινή λογική. Το κάνεις όπως ο Τζίγκερ με τον Βγενόπουλο και τον Πατέρα. Βάζεις και τους άλλους στο παιχνίδι και η κερκίδα σταματάει τη μουρμούρα. Αν τα έσοδα του προϋπολογισμού πήγαιναν καλά, τότε ο Γιώργος δεν θα έκανε δεύτερες σκέψεις. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα κέρδιζε χρόνο πολιτικής επιβίωσης. Όμως δεν μπορεί να κερδίσει ούτε την επόμενη δόση του δανείου. Τώρα αν κλείσετε την εφημερίδα και κάνετε λίγη ησυχία, θα ακούσετε το χοντρό γέλιο του Κώστα Καραμανλή.
11°
