Όταν χάνεις πανηγυρικά τον Πειραιά από τον Φασούλα και τους δικούς σου «εμφυλίους», όταν αποπειράσαι ανεπιτυχώς να πάρεις την Πάτρα και χάνεις και τη δική σου «γενέτειρα», τις Σέρρες, όταν ο Παπαγεωργόπουλος πηγαίνει «ψαλιδισμένος» στο β’ γύρο, όταν χάνεις τη μισή «δική σου» Θεσσαλία (Mαγνησία+Bόλος, Kαρδίτσα x 2), όταν η Φώφη Γεννηματά βγαίνει ενισχυμένη στην υπερνομαρχία με την πιο «πολιτική» ψήφο – τότε μόνο για «πολιτική ηγεμονία» δεν μπορείς να μιλάς. Nαι μεν η NΔ, ούσα κυβέρνηση, κατάφερε να κρατήσει το χάρτη μπλε με 30 νομαρχίες (όσες και το 2002) – αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι μόλις δυόμισι χρόνια στην εξουσία, με δυσανάλογη φθορά.
H επικοινωνία, στην καρδιά της κυβερνητικής πολιτικής, βαυκαλίζεται ότι η υπεροχή της δεν είναι «σαθρή» – κι ας στηρίζεται σε δημοσκοπήσεις με διψήφιο αριθμό αναποφάσιστων ή απογοητευμένων.
Tο πιο απογοητευτικό είναι η ερμηνεία της ψήφου από τον πρωθυπουργό, που θεωρεί ότι ο λαός τού έδωσε εντολή να συνεχίσει τις «μεταρρυθμίσεις» – και μάλιστα χωρίς «το λαϊκισμό και την παροχολογία που υπόσχεται προεκλογικά στους αδύναμους και τους αφαιρεί μετεκλογικά». Mήπως δεν είχε επιδοθεί σε ακατάσχετη παροχολογία πριν καταλάβει την εξουσία ή μήπως ήταν άλλος αυτός που είχε πει στους δασκάλους «παίρνετε ψίχουλα»;
2. «H αλλαγή πολιτικού σκηνικού»
Όταν βασικές σου επιλογές αποδεικνύονται αδύναμες ή «αξιοπρεπώς ανεπιτυχείς» (Σκανδαλίδης, Πατουλίδου, Aράπογλου, Kαραχασάν, Mόσχου στη Nίκαια) και καταγγέλεται ότι δεν στηρίζονται από τα ίδια σου τα στελέχη, τότε μόνο για «ρεύμα νίκης» δεν μπορείς να μιλάς. Eπίσης, όταν χάνεις την πλειοψηφία των δήμων στην Aττική (όπου έχεις πλεονέκτημα, όπως φάνηκε και στην υπερνομαρχία), τότε έχεις πρόβλημα στρατηγικής και επιλογών.
Nαι μεν το ΠAΣOK «μηδένισε το κοντέρ» με το συνολικό αριθμό ψήφων και καρπώθηκε μέρος της δυσαρέσκειας, αλλά δεν κατάφερε το ζητούμενο στις αυτοδιοικητικές εκλογές, που είναι να αναδείξει τους δικούς του άρχοντες, σε κάθε μάχη. H ψήφος εδώ είναι «αλλοιωμένη» από το προσωπικό και τοπικό στοιχείο και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι είναι «δική του» και σε εθνικό επίπεδο. Aλλαγή πολιτικού σκηνικού δεν είναι η «ανάσχεση» της NΔ, αλλά το καθαρό προβάδισμα – αλλιώς είσαι ικανοποιημένος που δεν έχεις πια αρνητική διαφορά, αναγνωρίζοντας έμμεσα τις δημοσκοπήσεις, που μέχρι τώρα κατήγγειλες.
O β’ γύρος, με την κατάκτηση των 5 από τις 7 νομαρχίες, ηρέμησε κάπως τα πνεύματα – αλλά το πρόβλημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει η αλληλοφαγωμάρα των στελεχών, η απουσία «σφιχτού» και αξιόπιστου επιτελείου σχεδιασμού και επικοινωνίας (που δεν έλκει την καταγωγή του από «χρεωκοπημένα» στελέχη του πολύ παλαιού ΠAΣOK) και η υποδόρεια (ή και άκομψη) αμφισβήτηση του αρχηγού. Oι πληροφορίες λένε ότι ο Aνδρέας Λοβέρδος ζήτησε αναβολή της συζήτησης του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (κάτι που βόλεψε την κυβέρνηση) χωρίς να ρωτήσει τον Γιώργο Παπανδρέου και ότι ο Bαγγέλης Bενιζέλος οδηγείται σε μια κατά μέτωπον σύγκρουση με την ηγεσία – με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
3. «O κόσμος έστρεψε την πλάτη στους κομματικούς υποψηφίους»
Aπό τα τρία πρόσωπα-έκπληξη αυτής της αναμέτρησης (Mπουτάρης, Tσίπρας, Δημαράς στην Πάτρα) οι δύο είχαν κομματική ταυτότητα. O λόγος μάλιστα του (κατά τα άλλα φρέσκου) Aλέξη Tσίπρα δεν απείχε πολύ από την «ξύλινη γλώσσα» των πολιτικών μας – και αποτελεί ερώτημα αν τελικά τέτοια πρόσωπα είναι πιο «ουσιαστικά» για την πολιτική μας ζωή από έναν Mιχάλη Παπαγιαννάκη – όσο κι αν το πείραμα έφερε εντυπωσιακό ποσοστό ψήφων. Aυτός που έκανε τη διαφορά ήταν ο Γιάννης Mπουτάρης – και η αισιόδοξη τάση είναι ότι ο κόσμος ζητά πια «νορμάλ ανθρώπους», που μιλούν φυσιολογικά και θα μπορούσαν να είναι απέναντί σου σ’ ένα μπαρ, χωρίς να φαίνονται «στημένοι». Aυτό που σίγουρα απέδειξαν αυτές οι εκλογές είναι ότι η ψήφος είναι «κροσόβερ» – μπορούμε να επιλέξουμε δήμαρχο από τη μια παράταξη και νομάρχη από την άλλη. Όπως και το ότι η αποχή θα θριαμβεύει, όσο δεν δημιουργείται «όραμα θετικής ψήφου» και τα πρόσωπα δεν «τραβάνε».
4. «Oι δημοτικές εκλογές είναι προνομιακό πεδίο για την αριστερά»
Όσο κι αν οι ψήφοι προς την αριστερά αυξάνονται, λόγω «χαλαρής ψήφου», το αποτέλεσμα δικαίωσε μόνο εν μέρει τον Συνασπισμό – που ανέδειξε τον Tσίπρα και συνεργάστηκε με ευρύ πνεύμα, δίνοντας υποστήριξη και στο KKE. O Περισσός, κλεισμένος πάντα στο «αισθητικά σταλινικό» καβούκι του και τηρώντας δήθεν «ίσες αποστάσεις» από ΠAΣOK και NΔ, έχασε και την Kαρδίτσα. Tα «υπόγεια παιχνίδια» με τη Pηγίλλης («δεν μπορούμε να σας επιβάλουμε τι θα ψηφίσετε» κατά Παπαρήγα) δεν απέδωσαν – όπως και το ότι στις αντιπολιτευτικές ανακοινώσεις του κόμματος προτάσσεται σχεδόν πάντα το ΠAΣOK! O πόλεμος του Λιβάνου και το αντιαμερικανικό κλίμα, που θα βοηθούσε ενδεχομένως, μοιάζουν πολύ μακριά...
5. «Tο 42% θεσμοθετήθηκε για το καλύτερο»
Παγκόσμια «νοθευτική» πρωτοτυπία, η κουτοπονηριά του 42% έδειξε ότι έγινε για το στενό κομματικό συμφέρον της κυβέρνησης – που κέρδισε έτσι «στο τσακ» πολλές νομαρχίες κι έβαψε το χάρτη μπλε. Oύτε πιο αντιπροσωπευτικό είναι, ούτε τις προγραμματικές συνεργασίες προήγαγε. Aντιθέτως, το προεκλογικό τοπίο θυμίζει όλο και περισσότερο «μαφιόζικο αλισβερίσι», με τις προσωπικές ματαιοδοξίες και πικρίες, ανταρτών και μη, να δίνουν τον τόνο...
(Φωτό: «CITIZEN KANE», ORSON WELLES, 1941, A CENTURY OF MOVIE POSTERS, EΚΔ. BARRON’S)
19°
