Ζούμε ανάμεσά τους

Ήταν άλλη μια «επικίνδυνη αποστολή» για τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Ο Αλέξης Τσίπρας με τους συνεργάτες του ήταν έτοιμος για «μάχη», ταξιδεύοντας στη Ρίγα με αεροσκάφος C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας. Οι φωτογραφίες «έκαναν το γύρο του διαδικτύου», στιγμές περισυλλογής με έγγραφα, ενσταντανέ χαλάρωσης, όσα λένε οι πολιτικοί μεταξύ τους, ο ηγέτης αυτής της χώρας δεν αρκεί να είναι προετοιμασμένος κατάλληλα, πρέπει και να το δείχνει. Μετά την απότομη προσγείωση στη δυτική πραγματικότητα, ήταν η ώρα για νέα «σκληρά μηνύματα προς τους δανειστές» από το κομματικό πόντιουμ. Μέχρι που παραδεχθήκαμε, πως δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε την επόμενη δόση στο ΔΝΤ.

Η «περήφανη διαπραγμάτευση» χάνει κάθε φορά, γιατί δίνει μάχες για την Ελλάδα του παρελθόντος. Τα «θαύματα» των Ζαππείων και η «επανάσταση» της Θεσσαλονίκης δεν μπορούν να γίνουν πράξη με την ευγενική χορηγία των Βρυξελλών. Ο ευρωπαϊκός πολιτικός κόσμος ομονοεί στη διάσωση του τραπεζικού συστήματος και των περιουσιών των πολιτών της χώρας, αλλά θεωρεί αδιανόητη τη χρηματοδότηση του ελληνικού κρατισμού. Το βασικό πρόβλημα του κράτους δεν είναι απλά πως δεν έχει λεφτά. Είναι ότι δεν βρίσκει τρόπους, για να αφήσει τον πλούτο να παραχθεί. Είναι θλιβερό, την τελευταία πενταετία, πως η μόνη οργανωμένη πρόταση για την έξοδο της χώρας από το τέλμα εξακολουθεί να έρχεται από εκείνους τους οποίους αφορά λιγότερο, τους εταίρους μας.

Το μόνο πράγμα στο οποίο βρίσκεται πραγματικά μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι δημοσκοπήσεις. Έξω έδειξε πόσο ανέτοιμος ήταν να εκπροσωπήσει τη χώρα, μέσα επιβεβαίωσε πόσο πίσω θέλει να τη γυρίσει. Ο δημόσιος λόγος του, όπως και όταν ήταν αντιπολίτευση, προτιμά να επινοεί «εχθρούς» αντί για λύσεις. Μιλά για «ολιγαρχίες» και «τρόικα εσωτερικού», ζητά τη «σιωπή» όσων διαφωνούν και απαιτεί από το λαό να «ξεσηκωθεί». Οι άνθρωποι που έκαναν καταλήψεις για τις κρύες τυρόπιτες, κρατούν τώρα την καυτή πατάτα. Ο αληθινός εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και κάθε κυβέρνησης, είναι η πραγματικότητα. Η ΕΣΕΕ ανακοινώνει πως κάθε μέρα κλείνουν 59 επιχειρήσεις, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους παραδέχεται τα σχεδόν μηδενικά ταμειακά διαθέσιμα, οι διεθνείς τουριστικοί οργανισμοί ζητούν για το φετινό καλοκαίρι ρήτρες χρεοκοπίας, οι οφειλές του δημοσίου έχουν ξεπεράσει τα 4,4 δισεκατομμύρια ευρώ, το πρώτο τρίμηνο του 2015 το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά 89%. Τα συνθήματα είναι πάντα πιο γοητευτικά από τους αριθμούς. Η περίφημη ομάδα διαπραγμάτευσης εξάντλησε τη δυναμική της, υιοθετώντας το διαπραγματευτικό στιλ του ληστή: ζήτησε λεφτά, προσπαθώντας να πείσει για το πόσο μεγάλη απειλή συνιστά. Δεν κατάφερε τίποτα από τα δύο. Τώρα, ετοιμάζεται να πέσει ηρωικά στο ρινγκ των κόκκινων γραμμών. Όταν συζητάς για να μη χάσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις. Το να λες όχι, δεν σημαίνει ότι λες κάτι.

Οι «μάχες» που δίνει η κυβέρνηση αφορούν τους συντρόφους της, όχι τους πολίτες. Η πανηγυρική επαναλειτουργία της ΕΡΤ, η αύξηση αποδοχών στη ΔΕΗ και οι υποσχέσεις για νέους κύκλους προσλήψεων, επιβεβαιώνουν το Θεώρημα της Μεταπολίτευσης. Όσο πιο κοντά βρίσκεσαι στην εξουσία, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχεις να ανέβει το μηνιάτικό σου. Σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, οι κοινωνικές παροχές έρχονται ως αποτέλεσμα της συλλογικής προόδου, όχι ως αυτοδίκαια απαίτηση. Στον ιθαγενή σοσιαλισμό που είναι αλλεργικός στην ανάπτυξη, κάθε παροχή εξελίσσεται σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Αυτό που κερδίζει κάποιος άλλος, το χάνεις εσύ. Το μπλοκμπάστερ της ελληνικής σπατάλης κόντεψε να τινάξει την ευρωπαϊκή οικονομία και είναι ένα έργο που το διεθνές περιβάλλον δεν θέλει να ξαναδεί. Εμείς;

Η απομάκρυνση της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή οικογένεια, συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό. Ονομάσαμε πολιτική δράση τη μανούρα και τα σταυροκοπήματα, αναδείξαμε ως μοντέλο επιχειρηματικότητας τις υπερτιμολογήσεις των ΕΣΠΑ, κάναμε γλυκές αλχημείες στους προϋπολογισμούς, προτιμήσαμε τα μπινελίκια και τη γιούχα από τα επιχειρήματα, πιστέψαμε πως ακτιβισμός είναι το λιντσάρισμα. Εθιστήκαμε στο τζέρτζελο. Η ατμόσφαιρα στο κοινοβούλιο της χώρας θυμίζει ολοένα και περισσότερο εκείνων της Ανατολής. Οι ακατάλληλοι πολιτικοί και οι ανεύθυνοι πολίτες, είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Η νέα, πιο επικίνδυνη φάση της δημόσιας σφαίρας, είναι το μονοπώλιο των καλών προθέσεων. Δεν επιθυμούν όλοι την πρόοδο της χώρας, δεν αγαπούν όλοι την Ελλάδα το ίδιο, δεν έχουν όλοι το δικαίωμα να ασκούν κριτική. Από τους πρασινοφρουρούς και τις γαλάζιες στρατιές, στους κυβερνομπούληδες των social media. Ο εθνικός βικτιμισμός αλλάζει χρώματα, γράφει ανώνυμα, ανορθόγραφα και με κεφαλαία. Ζητά από την κυβέρνηση να κάνει unfollow τις «δυνάμεις του ευρωϊμπεριαλισμού». Like.

Rebranding Greece. 35 χρόνια η ελληνική κοινωνία αλλάζει κόμματα και συνθήματα για να παραμείνουν τα πάντα ως έχουν. Οι ΔΕΚΟ να έχουν τα δεκατιανά τους, οι τριμελείς επιτροπές Βαμβακούλα να στελεχώνονται από πέντε άτομα, τα υπουργεία να εγκρίνουν δαπάνες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για μηχανισμούς σκίασης, η λαϊκή κυριαρχία να συντηρεί με δανεικά το σπάταλο life style της. Βαλκάνιοι με βιτρίνα ευρωπαίου. Στη χώρα όπου χιλιάδες ανοιχτομάτηδες λάμβαναν επιδόματα τυφλών, δεν είναι παράξενο πως περιμένουμε κάποιο θαύμα για να σωθούμε.

Η διεθνής απομόνωση πληρώνεται πάντα με κοινωνικό διχασμό. Από την αντίληψη πως υποφέρουμε δίκαια, περάσαμε στη βεβαιότητα πως έχουμε δίκιο επειδή υποφέρουμε. Στις δύσκολες μέρες που θα έρθουν, εκτός από το λογαριασμό του χρέους, θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν θα κλείσουμε οριστικά τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν. Πριν αναζητήσουμε δίκαιες λύσεις, αξίζει να αναρωτηθούμε αν επιθυμούμε να έχουμε κανονικά προβλήματα. Like common people do.