Διαχρονική η κατάληψη της καθ' ημάς Παλμύρας

Βδελυσσόμαστε εσχάτως το στάτους των Τζιχαντιστών και την κατάληψη της θαυμάσιας Αρχαίας Παλμύρας, που προοιωνίζεται νέα σπασίματα. Αυτά θα εξαχνώσουν πάλι κάποια σημαντικά έργα τέχνης από τον αφρό του Ανθρώπινου Πολιτισμού. Κάπως δυτικότερα, όμως, συντελείται εδώ και αιώνες ένα άλλο διαρκές έγκλημα που περνάει απαρατήρητο.

Αν είχε νόημα η έννοια των βαρβάρων παρ’ αρχαίοις, έχει και σήμερα. Πάντα ο τόπος μας ήταν ζωντανό παράδειγμα μιας βεβαιότητας τύπου μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, μόνο που σχεδόν πάντα στην πραγματικότητα επρόκειτο για εσωτερικούς εχθρούς. Εμείς οι ίδιοι βάζαμε τα χεράκια μας και βγάζαμε τα ματάκια μας και ολοένα γκρεμίζαμε τον υλικό και πνευματικό πλούτο, που μας είχαν κληροδοτήσει οι πατεράδες μας.

Μετά τον Μεσαίωνα, όλος ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει, στη βάση του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, αλλά εμείς εδώ είχαμε άλλες δουλειές, ακόμα και όταν αποτινάξαμε από πάνω μας τις δουλείες. Συνεχίσαμε, δυστυχώς, να το τρίβουμε το πιπέρι, ακόμα και μετά την άρση της Τουρκοκρατίας (από τις Μεγάλες Δυνάμεις και όχι από εμάς, βεβαίως, βεβαίως). Αυτή είναι η διαχρονία της μονίμως εν καταλήψει εθνικής μας Παλμύρας.

Το διαχρονικό δίπολο

Ο εξωστρεφής καινοτόμος προοδευτικός εκσυγχρονισμός και ο εσωστρεφής φοβικός σκοταδιστικός εθνολαϊκισμός μάχονται διαρκώς στην πολιτική μας επικράτεια. Σπάνια κερδίζει ο πρώτος, οπότε και φέρνει ισχυρά ανθηρά αποτελέσματα για το έθνος και την κοινωνία. Κυρίως κερδίζει ο δεύτερος και ξηλώνει αυτά τα αποτελέσματα υπέρ των συμφερόντων μικρών προνομιούχων μειοψηφιών, οι οποίες πείθουν την πλειοψηφία ότι δρουν υπέρ του συμφέροντος των πολλών…

Στρίβαμε βγαίνοντας από το προηγούμενο κείμενο («Ρουσσώ των ανθρώπων και Ρουσό των καβουριών», με την κατακλείδα του περί του Κυρίαρχου Φεουδαρχισμού στο Εθνικό μας Οπισθοδρόμιο. Οικτίρουμε συχνά την προνεωτερική κοινωνία μας, που επίμονα και εξακολουθητικά βυθίζεται στην αντιθεσμική αντικανονικότητα. Μοιραία διαρκής κατάληξη είναι να είμαστε ένα εξαιρετικά ευνοημένο από τις συγκυρίες, πλην αποτυχημένο έθνος.

Το νοιώθεις που καλοκαίριασε: παντού στους δρόμους αχνίζουν και βρομοκοπούν τα υπερήφανα και ακσιοπρεπή περιττώματα των σκύλων μας. Η κυρίαρχη λογική της κατσίκας του γείτονα συνδυασμένη με το nimby (not in my back yard), θέλει όλα τα σκουπίδια να πάνε οπουδήποτε εκτός από την δική μου την αυλή. Αυτό είναι πάγιο στοιχείο της μπαλκανικής κουτοπονηριάς μας, που κουτσουρεύει αντικειμενικά το Κράτος Δικαίου και διαλύει τον κοινωνικό ιστό.

Μας ζημιώνει, μας φέρνει φτώχεια και δυστυχία αυτή η κουτοπονηριά, αλλά συνεχίζουμε να είμαστε ευχαριστημένοι μαζί της. Ποτέ δεν καταλαβαίνουμε ότι εξ αιτίας αυτής της σχεδόν διαρκούς νίκης του πελατειακού εθνολαϊκισμού επί του εκσυγχρονισμού, σερνόμαστε από χρεωκοπία σε χρεωκοπία. Ακόμα χειρότερα, αποδίδουμε όλες αυτές τις ευλόγως επερχόμενες στραβωμάρες στους κακούς κουτόφραγκους και όχι στη βλακεία του καθ’ ημάς κουτοπόνηρου εθνικού ισλάμ.

Έτσι αναπόδραστα οδηγούμαστε εν συνεχεία στο μίσος για αυτούς τους κακούς ξένους. Μετά καταστρέφουμε τις συμμαχίες με τους ισχυρούς, τις οποίες σπάνια κάποιοι σώφρονες εκσυγχρονιστές ηγέτες μας πραγματοποίησαν φέρνοντας άνθηση στον τόπο. Και, μοιραία κατάληξη, αποδυναμωνόμαστε εσωτερικά και συνάμα πάμε κόντρα στους ισχυρούς εξωτερικά, στουκάροντας στα τείχη της λογικής τους και προκαλώντας εθνικές καταστροφές.

Όποιος τολμάει να βγάλει το κεφαλάκι του από την άμμο τα βλέπει ξεκάθαρα όλα αυτά. Αλλά τρώει και το περισσότερο ξύλο από τον οχλοπολτό, που αρνείται να δει την πραγματικότητα και εκνευρίζεται με αυτούς που του την επισημαίνουν… Γιατί το βαρετά επαναλαμβανόμενο φρούτο των «εθνικά» και «κοινωνικά» ευαίσθητων οδηγείται φορσέ σε αυτή την ασυναίσθητη εθνική μειοδοσία.

Τσακίζει έτσι τον εκάστοτε εκσυγχρονιστικό ρεαλισμό, επιβάλλοντας τον υπερπατριωτικό και «φιλολαϊκό» ριζοσπαστικό εξτρεμισμό. Και καταστρέφει τον τόπο τόσο ως προς «τα έξω» όσο και προς «τα μέσα». Και αντικειμενικά δουλεύει υπέρ των εθνικών ακρωτηριασμών και υπέρ της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, αντίθετα από την «πατριωτική» και «κοινωνική» φιλολογία του. Και πάλι φτου κι απ’ την αρχή…

Το πρόβλημα Ζωή φορ Που του Βου

Σπάνια τα βάζουμε με τους αποδιοπομπαίους τράγους. Όχι γιατί συμφωνούμε υποχρεωτικά με τα πεπραγμένα τους. Αλλά γιατί έχουμε βαθέως κεκτημένο το «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Αυτό που θα ‘θελε να πει, αλλά αδυνατεί (λόγω πολλής φαιδρότητας τύπου «ανδρός πεσούσης…» και «χρηματάτσα που μπαίνουνε») ένα ακόμα διακεκριμένο σούργελο της αγανακτισμένης καθ’ ημάς εξουσίας.

Συχνά λέμε και ότι κλέβεις εκκλησία, όταν επιτιμάς τα χειρότερα του πολιτικού μας προσωπικού. Γι’ αυτό και δεν έχει αξία να δείχνουμε ενίοτε με το δάχτυλο τους υπανάπτυκτους ηγέτες της προνεωτερικής κοινωνίας μας, όταν πλέον έχουν γίνει ρόμπαι.

Είναι τόσο μπανάλ να θίγεις το γεγονός ότι άξεστοι εκδοροσφαγείς παντού μας δείχνουν τα δόντια τους, κατά το οία η κοινωνία τοιάδε και η ηγεσία της. Αίρεται, όμως, αυτή η κοινοτοπία και γίνεται σοβαρό το διάβημα, όταν αγγίζεις ένα σύμπτωμα μιας δομικής πολιτικής στραβωμάρας.

Η περίπτωση της κυρίας ΠτΒ, ας πούμε, είναι διαφορετική. Είναι εξόχως πολιτικό ζήτημα, τόσο του Πρωθυπουργού που την επέλεξε, όσο και της υποκείμενης κοινωνίας, που ακόμα τους στηρίζει μαζικά. Δεν είναι δηλαδή ένα απλό λάθος επιλογής. Είναι μια φορσέ επιλογή ενός ντιριντάχτα, που δεν ξέρει τι θα πει απεχθές χρέος και νεοφώτιστα το ντελαλεί σαν να το ξέρει.

Ενώ από την άλλη, δεν βλέπει ότι το γερμανικό αναγκαστικό κατοχικό δάνειο είναι ο ορισμός του απεχθούς χρέους. Άρα, χρειάζεται προσεκτικούς χειρισμούς, αφού δεν το πήρε ο γερμανικός λαός, αλλά ο παρανοϊκός ναζί δικτάτορας που το έκανε δολοφονικό πολεμικό υλικό.

Δεν μπορεί να αντιληφθεί, επίσης, πόσο φαιδρή και σαθρή είναι η φιλολογία περί «κυβέρνησης αποκατάστασης της δημοκρατίας και κοινωνικής σωτηρίας». Μάλιστα, αυτή η κουβέντα δεν είναι μόνο της κυρίας ΠτΒ, αλλά γενικότερα του ψεκαζμένου οχλοπολτού, ο οποίος στις τελευταίες εκλογές κατέλαβε την κυβέρνηση με το σπαθί του.

Άλλως ειπείν, δεν είναι μόνο το έλασσον υποκειμενικό στοιχείο, δηλαδή ο φαιδρός θηλυκός Μουσσολίνι, που κρύβεται μέσα στο εν λόγω πρόσωπο. Είναι η μείζων λαϊκισμένη πολιτική, που ψηφοθηρικά ονομάζει «ανθρωπιστική καταστροφή» ένα δύσκολο περιβάλλον, όπου πολλοί διαμαρτύρονται γιατί ζητούν ακόμα και σήμερα εργατικά χέρια, αλλά περιέργως τα άνεργα ελληνικά χέρια δεν προσφέρονται…

Και φυσικά, αυτός ο κυρίαρχος κανοναρχών πελατειακός εθνολαϊκισμός φταίει, που η νομικός κυρία ΠτΒ δεν νογάει τι εστί κράτος δικαίου. Και πόσο απαγορεύεται η εξουσία της να μπαίνει στα χωράφια της εκτελεστικής ή της «τέταρτης» εξουσίας, διαψεύδοντας μάλιστα τον εαυτό της με ψεματάκια τύπου «εγώ δεν είπα αυτό, αλλά είπα εκείνο»...

Όσο κι αν ο κ. Τσίπρας φέρεται να έχει μετανιώσει για αυτή την επιλογή του... Δεν πρόκειται, λοιπόν, για «στοχοποίηση προσωπικότητας», αλλά αντίσταση στο ζόφο που η αλαζονική -ξέρεις ποια είμαι εγώ- πολυπραγμοσύνη της προκαλεί. Και είναι ζήτημα πολιτικό μια τέτοια πρακτική ενός σημαντικού (τρίτου τη τάξει) θεσμού, όχι προσωπικό.

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του & λοιπές πιπεριές

Ενθουσιάστηκε η Τρόικα με την πρόταση Βαρουφάκη για ΦΠΑ και μετά το πήρε πίσω; Και τελικά, τους μαγνητοφωνεί τους κακούς, ή όχι; Ή απλώς ο μπηζυμποντισμός του κ. ΥΠΟΙΚ είναι αμετανόητος και ακατάπαυστα φλυαρεί ασυστόλως, μετερχόμενος αλλεπάλληλα ψεματάκια και ψεματάρες; Και μετά τρέχει με νέα ψεματάκια να επικαλύψει τα προηγούμενα, αλλά έτσι, αργά ή γρήγορα, φαίνονται τα κοντά ποδάρια του;

Κάθε μέρα ο κ. Βαρουφάκης λέει χιλιάδες και μετά λέει και τα αντίθετά τους, τόσο, που δεν θυμάται τι πρέπει να διαψεύδει από τα αντιφατικά του λεγόμενα. Το καθημερινό ακόμα ένα ψεματάκι, ουδόλως μας ενοχλεί, άλλωστε. Για να μην ξεχνάμε και το υποκείμενο της παρακμής μας, που είναι η ίδια η κοινωνία μας, η οποία ασμένως τον μασάει τον ταραμά και εξακολουθεί να έχει τον ΥΠΟΙΚ ως στολίδι στην κουμούτσα της. Όπως και τα λαβράκια του κ. Γλέζου και του κ. Χρυσόγονου, που σκορπούν διεθνή χαμόγελα. Αφού το ξέρουμε καλά. Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του.

Ενώ κάθε μέρα και ένα καινούργιο παρτάλι εμφανίζεται στην επικαιρότητα να διεκδικήσει το δεκαπεντάλεπτο της δημοσιότητας που του αναλογεί. Προχτές ήταν μια Βουλευτίνα, μια κυρία Κοζομπόλη, που μας έδειξε το αποτύπωμα του εξαθλιωμένου πολιτικού συστήματος, όπως έχει εξελιχθεί μετά την καταλυτική εκλογική επικράτηση του αγανακτισμένου οχλοπολτού. Βλέπεις σε αγενή άμιλλα να διαγκωνίζεται η αυτοπεποίθηση της ημιμάθειας με την αγανάκτηση της αμάθειας και φρίττεις.

Από την άλλη η κυρία Ραχήλ διαγκωνίζεται vs Λοιπών Ψεκαζμένων. Όταν επικρατεί ο αγανακτιζμένος οχλοπολτός, είπαμε, τότε έλεος δεν έχει. Υπάρχει Θεός; Μπορούν να σώσουν τον τόπο αυτά τα φρικιά; Ή πάλι αυτά τον καθιστούν μια ακόμα Παλμύρα προς άλωση;

Σκίτσο Πετρουλάκη

Κομμένη η πιπεριά της δραχμής, ανόητοι Δραχμοκοπίστας!

Είπε προχτές ο διάσημος κομισσάριος κύριος Λεουτσάκος ότι «Ζωή μπορεί να υπάρξει και μετά το Ευρώ». Είπε και ο σοβαρότερος κ. Λαπαβίτσας τα παρόμοια. Τζάμπα είναι και λέμε ό, τι θέλουμε, χωρίς να σκεφτούμε πόση ζημιά μπορεί να φέρει αυτή παρατεταμένη εξοικείωση με το κακό των χρεωκοπίστας και των λοιπών δραχμοκοπίστας.

Άλλη η ζωή του ανθρώπου και άλλη η ζωή της αμοιβάδας, κύριε Λεουτσάκο. Όταν έχεις κατακτήσει ένα επόμενο στάδιο ζωής, δηλαδή εν προκειμένω όταν έχεις κεκτημένο ένα ανώτερο βιοτικό επίπεδο, είναι εθνική καταστροφή να επιστρέψεις βίαια σε ένα προηγούμενο πολύ κατώτερο. Σε αυτό στηρίζεται και η διεθνής δόκιμη φιλοσοφία των Μνημονίων…

Επί πλέον, οι δραχμοκοπίστας Λος Λαπατόλιος αδυνατούν να κατανοήσουν ότι δεν είμαστε μια φτωχή κοινωνία τύπου Μπανγκλαντές, όπου οι άνθρωποι, λόγω ανέχειας και κακουχίας, δεν προλαβαίνουν να γεράσουν.

Εμείς είμαστε ακριβώς το αντίθετο. Είμαστε ραχάτηδες χλιδιάρηδες ανεπρόκοποι ψυχικά υπερήλικες, που όσους λίγους παράγουν πλούτο τους θεωρούμε αποσυνάγωγους και τους μισούμε, γερνώντας μέσα στο αέναο κλαψομπούπι μας. Και αυθάδικα απαιτούμε να διατηρούμε το κεκτημένο βιοτικό επίπεδο μόνο με δανεικά.

Και ως γερασμένη απαραγωγική αδημιουργική και παρασιτική κοινωνία που είμαστε, που έχουμε χάσει τις στοιχειώδεις ικανότητες αυτοεξυπηρέτησης, δεν μπορούμε τις κακουχίες. Άρα δεν τίθεται θέμα δραχμής, αγαπητοί δραχμοκοπισταί…

Γιατί, όπως και ο κ. Λαπαβίτσας παραδέχεται, μια νομισματική μετάπτωση σε δραχμή, θα φέρει σκληρούς και αφόρητους κλυδωνισμούς, που εύκολα θα άντεχε ένα νεανικό έθνος τύπου Μπανγκλαντές, όμως, όχι ένα γερασμένο έθνος όπως το δικό μας.

Οι μεν πρώτοι, έγκαυλοι για εθνική ανασυγκρότηση, θα μπορούσαν κάλλιστα να εκβάλουν θηριώδη παραγωγική ενέργεια και να πετύχουν γρήγορη ανάκαμψη. Εμείς, γερασμένοι και βαρεμένοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, ξαπλωμένοι στην εντατική, αδυνατούμε.

Με τις παντούφλες και στους καναπέδες μας, είμαστε αποσβολωμένοι μπροστά στις οθόνες της ΤιΒι ή της ταμπλέτας μας, βρίζουμε το σύστημα και περδόμεθα και ρευόμεθα… Γι’ αυτό και όποιος, ακόμα και σήμερα, στη βαθειά ανεργία, γυρεύει εργατικά χέρια για σκληρές δουλειές, δύσκολα βρίσκει ελληνικά, παρά μόνο τριτοκοσμικά… Εμείς είμαστε μόνο για διευθυντικές, ου μην και μανδαρινικές θέσεις…

Γι’ αυτό και όποιος μας μιλάει αβασάνιστα για Δραχμή, ας προειδοποιηθεί ότι του αξίζει πίσσα και πίπουλα, έγκαιρα μάλιστα, πριν την φάμε στην πραγματικότητα την Δραχμή. Γιατί τότε, άμα τη συνειδητοποιήσει, θα κινδυνέψει από την βάρβαρη οργή του αγροίκου οχλοπολτού…

***

Δεν είναι μόνο που ο Γιουνκέρ ειρωνεύεται κωμικοτραγικά την ηγεσία μας ότι «είναι σαν ασκούμενοι γιατροί που πραγματοποιούν εγχείρηση ανοικτής καρδιάς», ρισκάροντας δηλαδή ένα έθνος στα ζάρια.

Είναι ότι ζούμε τη μάχη της προνεωτερικότητας, που αντιστέκεται λυσσαλέα και αποτελεσματικά στην αναπότρεπτη επέλαση του παρόντος και του μέλλοντος.

Πάνδημη η ιδιοτελής αντιδραστική στήριξη της προνεωτερικότητάς μας, αναγκάζει το παρόν και το μέλλον να ματώσουν, εφόσον θέλουν να επέλθει η μοιραία επικράτησή τους.

Κουμπωθείτε. Το χτικιό αυτής της διαχρονικά ανεξάντλητης εθνικής τζιχάντ είναι οι (εσωτερικοί) οχτροί που μπαίνουν στην πόλη και πριονίζουν συθέμελα τις κολώνες των ναών της εθνικής μας Παλμύρας…

Υ.Γ 1

Αρχαία και Ρουσσώ

Δεχτήκαμε ενστάσεις, προ εβδομάδας, όχι τόσο για το σκεπτικό «Ρουσσώ και όχι Ρουσό», αλλά γιατί «Ναι στη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών». Δεν θα πούμε πολλά εδώ. Μόνο το κυριότερο.

Τα Αρχαία δεν διδάσκονται «για να μάθουμε απ’ ευθείας το ζουμερό περιεχόμενο της αρχαιοελληνικής γραμματείας». Είναι απλώς μια υψηλής ποιότητας άσκηση ορθού λόγου για τους μαθητές.

Η «επίλυση» ενός αγνώστου κειμένου, είναι παρόμοια με μια άσκηση Ευκλείδειας Γεωμετρίας. Με επί πλέον ευεργετικό αποτέλεσμα να σου μένουν ισχυρές γλωσσολογικές προσλαμβάνουσες, που σωρευτικά σου εμπλουτίζουν τη γλωσσική έκφραση.

Και μην φοβόμαστε, δεν έχει καμία υποχρεωτική σχέση η εκμάθηση των Αρχαίων με κάποιον εθνικισμό, τύπου Βύρων Στρατηγός Άνεμος. Είναι απλώς σημαντική για την συνέχιση της ενότητας της Ελληνικής Γλώσσας, που κακό δεν κάνει, καλό κάνει…

Με το να απονευρώνεις άσκοπα ένα ζωντανό δόντι, αυτό μεν παραμένει όρθιο, αλλά όχι πλέον ζωντανός ιστός που μπορεί να εξελιχθεί. Γιατί να το κάνεις τέτοιο κακό;

Υ.Γ. 2

Μιχάλης Παπαγιαννάκης

Σε λίγες μέρες κλείνουν 6 χρόνια χωρίς τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ακούγονται πολλά σχετικά με τις εκδηλώσεις μνήμης, που πάνε να καπηλευτούν διάφοροι επιτήδειοι μηδαμινοί πολέμιοί του. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να τιμηθεί.

Ένα ημιπαραπολιτικό ανέκδοτο έχουμε εδώ να εισφέρουμε στη μνήμη του. Τον γνώρισα (αρχές του 1985) σε ένα σκοτεινό γραφείο στα γραφεία του «Βήματος» στη Χρήστου Λαδά, για να του δείξω ένα κείμενό μου, πριν ακόμα αρχίσω να δημοσιογραφώ επαγγελματικά. Από το 1987 είχαμε τακτική επικοινωνία, ήταν κορυφαία μου πηγή για ευρωπαϊκά και οικολογικά (αυτός τα εισήγαγε στην ελληνική αγορά –μην ξεχνάμε) θέματα.

Σε μια συνέντευξη (τέλη 1991) που μας είχε δώσει στον κραταιό τότε «SKY 100,4», ξεδίπλωνε με τον πάγια νηφάλιο λόγο του ένα σκεπτικό. Ήταν οι αρχές της εποχής της Μακεδονίσσιμης φοβικότητας και στο καθ’ ημάς Ισλάμ είχε φουντώσει ένα μίσος για τον Ζαν Μπατίστ Ντυροζέλλ.

Ο εν λόγω κορυφαίος επιστήμονας, στην «Ευρωπαϊκή Ιστορία» του, είχε τσιγκουνευτεί κάποια καλά λόγια για την Ελληνική συνεισφορά στο Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα. Και αυτό εδώ είχε συνδεθεί με τη φοβική αίσθηση ότι κάποιοι μας κυνηγούν για να μας πάρουν τη Μακεδονία μας.

Με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη είχαμε αντιδικήσει σκληρούτσικα, σχετικά με την ένταση της υποστήριξής του στον Ντυροζέλλ. Λίγο αργότερα, βλέποντας τι φρούτα είχαν συμφωνήσει μαζί μου, κατάλαβα ότι τον είχα αδικήσει. Ήμουν και σίγουρος ότι είχε νοιώσει μια πικρία, γιατί δεν το περίμενε από μένα.

Έκτοτε, δύο φορές επέμεινα και του ζήτησα δημόσια συγγνώμη γι’ αυτό. Εκείνος πάντα με το γνωστό γλυκύ χαμόγελο μου έλεγε «Έλα, βρε Σακελλάρη, σιγά το πράμα, που λες ότι με αδίκησες, μια έντονη κουβέντα είχαμε κάνει…».

Σε ένα μόνο σημείο κρατούσαμε πάντα μια διαφωνία πολιτική και ιδεολογική. Ότι εγώ είχα πρώιμα προσφύγει στα θέλγητρα της Ελευθερίας της Αγοράς, κάτι που εκείνος πάντα έβλεπε με κάποια επιφύλαξη.

Αλλά πάντα σεμνά χαιρόταν, που ένοιωθε ότι ήμουν από αυτούς που τον θεωρούσαν, μαζί με τον Λεωνίδα Κύρκο, ανάμεσα στα κορυφαία ελάχιστα ηθικά πρόσωπα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Τα διαμάντια της Αριστεράς και όχι μόνο.

Οι δύο ήττες του (1993 και 2004) σε προεδρική εκλογή για τον Συνασπισμό σηματοδοτούσαν την ήττα του ουσιωδώς αριστερού («δεξιού») εκσυγχρονισμού από τον ουσιωδώς αντιδραστικό («αριστερό») εθνολαϊκισμό, που προαναφέραμε.

Αν δεν είχαμε πρόωρα χάσει τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ίσως τώρα αυτή η πυροβολημένη σημερινή «Αριστερά» να μην είχε διολισθήσει στα σημερινά υπόγεια του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου.

Και η δημόσια σφαίρα πιθανόν να ήταν καλύτερα αγκυρωμένη στην περιοχή της σοβαρότητας, οπότε θα είχαμε αποφύγει και την τρέχουσα περιπέτεια αυτού του ζημιογόνου «αριστερού» ντιριντάχτα… Να τα λέμε κι αυτά.

Υ.Γ. 3

Το Ποτάμι ως Αξιωματική Αντιπολίτευση

Ίσως έχει δίκιο ο κ. Σ. Θεοδωράκης που προκαλεί να προσέξουμε στα έδρανα των βουλευτών του, πόσο πολλοί, μεστοί και καλοδουλεμένοι φάκελοι ανοίγουν και κλείνουν, σε αντίθεση με τα άδεια έδρανα των άλλων κομμάτων. Και κυρίως των δύο μεγαλύτερων.

Αυτό μπορεί να αποβεί θετικό για το Ποτάμι, αλλά είναι ανωμαλία για τον τόπο. Η αφασία των μεγάλων έχει λειτουργικά καταστήσει το Ποτάμι οιονεί Αξιωματική Αντιπολίτευση, ενώ ο δικομματισμός (για διαφορετικούς λόγους το κάθε σκέλος του) περί άλλα τυρβάζει.

Υ.Γ. 4

Άλλο το εθνικό μας ισλάμ και άλλο το αγαπητικό ισλάμ

Καμία σχέση δεν έχει η προνεωτερική τζιχαντισμένη κοινωνία του καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ, που αενάως γκρεμίζει την εθνική μας Παλμύρα, με το ευγενές αγαπητικό ισλάμ, που ενίοτε μας βάζει τα γυαλιά με τον πολιτισμό του. Ας τα (ξανα)λέμε κι αυτά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.