Το άλλοθι της «κοινής λογικής»

Ξαφνικά νομιμοποιήθηκαν η ακραία συνθηματολογία και η ακραία ατζέντα. Εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές εκφέρουν την προεκλογική επιχειρηματολογία του ΛΑΟΣ ως απόσταγμα κοινής λογικής και την περιφέρουν από τηλεπαράθυρο σε τηλεπαράθυρο ωσάν πολιτικό εύρημα. Η κυβέρνηση, συγκρίνοντας τα εκλογικά ποσοστά της ανά περιφέρεια, επιχειρεί να εκτονώσει την πίεση από τα δεξιά της υιοθετώντας τα συνθήματα του δεύτερου πόλου της δεξιάς παράταξης. Η Κεντροαριστερά παρακολουθεί αμήχανα και αντί πολιτικής απαντήσεως υιοθετεί το ανώδυνο «μηδενική ανοχή» στη λαθρομετανάστευση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και, κυρίως, δεν συνεπάγεται αφού είναι ανέξοδο. Η Αριστερά, σκυμμένη στην εκλογική της αποτυχία, ακόμη και το ΚΚΕ, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ροή των πραγμάτων και, όπως πάντα, παραμένει ασυνεπώς αμέτοχη στην επερχόμενη καταιγίδα. Από αυτή τη σελίδα είχαμε προειδοποιήσει χρησιμοποιώντας το επιθετικό σύνθημα “Welcome to Hell”. Έφτασε η ώρα της συγκομιδής των κεραυνών που έσπειρε ένα κράτος απών  και ανεύθυνο. Η αγορά εργασίας, η έκδοση νόμιμων εγγράφων σε οικονομικούς μετανάστες, η διακίνηση των προσώπων, το δίκτυο παράνομης μετανάστευσης, η προώθηση των ανθρώπων στην Ευρώπη μέσω Πάτρας ή πορνείας, η κατανομή ρόλων στη διακίνηση ναρκωτικών, με λίγα λόγια η διαχείριση της παραοικονομίας σε αυτή τη χώρα είναι στα χέρια ενός υπερδιογκωμένου υπόκοσμου. Την κύρια ευθύνη και μερίδιο από την παράνομη αυτή δραστηριότητα έχει το κράτος. Την πολιτική και διοικητική ευθύνη έχει η κυβέρνηση ως εκλεγμένος διαχειριστής του δημόσιου συμφέροντος.

Η εγκληματική αμηχανία

Το βασικό επιχείρημα που κατά τους πολιτικούς της κυβερνώσας παράταξης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξηγεί την εκλογική επιτυχία του Γ. Καρατζαφέρη είναι ότι το κόμμα του ΛΑΟΣ εκφράζει την κοινή λογική. Είναι το πρώτο στάδιο αμηχανίας, που καταλήγει στο δεύτερο στάδιο, της ταύτισης του πολιτικού λόγου με την ακροδεξιά λογική. Πάντα ο ακροδεξιός λόγος επιτύγχανε να διαχειριστεί με μαεστρία το πολιτικά ανεπίτρεπτο. Ο ναζισμός έκανε χρήση του «εβραϊκού φαντάσματος» και του «κομμουνιστικού δράκου». Ο Μακάρθι κατάφερε να εκφοβίσει με μια ανελέητη ψευδολογία μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών, κάνοντας χρήση μίας λέξης. «Κομμουνισμός». Η σύγχρονη Ακροδεξιά στην Ευρώπη χρησιμοποιεί μόνο μία λέξη ως φόβητρο. «Ο ξένος». Η επιτυχία της είναι αναμενόμενη. Το κενό που παρατηρείται στην εκφορά ενός αποτελεσματικού πολιτικού λόγου από την Αριστερά οδηγεί αναπόφευκτα τα λαϊκά στρώματα –που βρίσκονται σε απόγνωση από την οικονομική κρίση και τη μάστιγα της ανεργίας– σε ακροδεξιές, συντηρητικές επιλογές. Συνέβη στη Γαλλία το 1985 με την υπόθεση Λεπέν και τη σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια μεταφορά των ψήφων του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος στο «Εθνικό Μέτωπο». Οι ερευνητές δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν παρατηρούσαν τα «κάστρα» της Αριστεράς στο Παρίσι να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο και να περνούν σχεδόν εν είδει πακέτου στον Λεπέν. Η Άκρα Δεξιά διαθέτει το απαιτούμενο θράσος ώστε το πολιτικά ανεπίτρεπτο να το παρουσιάζει ως «κοινή λογική». Πρόκειται για τη νομιμοποίηση της απόλυτης ανηθικότητας. Έτσι καταγγέλλονται οι ξένοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι μη ενταγμένοι, οι περιφερειακοί και στη συνέχεια οι διανοούμενοι ως κουλτουριάρηδες, οι καλλιτέχνες ως παράσιτα, οι πολιτικοποιημένοι ως προβοκάτορες ή τρομοκράτες. Καταγγέλλονται ως δημιουργοί όλων των δεινών. Συγκροτούν τον πυρήνα των δαιμόνων του κακού. Είναι οι ρυπαροί.

Στη μετεκλογική εβδομάδα η Κεντροαριστερά παρατηρούσε με αμηχανία, αν όχι έκπληξη, την κυβέρνηση να διαχειρίζεται την εσωτερική της κρίση με το ΛΑΟΣ. Χωρίς ένα σχέδιο, χωρίς ιδέες και χωρίς δεσμεύσεις, έδειξε πως μπροστά στο φόβο που προκαλεί στα μικροαστικά - λαϊκά στρώματα το εκρηκτικό μείγμα «Δεκεμβριανά - Μετανάστες» σε συνδυασμό με την ανεργία, τη μείωση του βιοτικού επιπέδου, τη λαίλαπα της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, την πραγματική εγκληματικότητα να απειλεί, δεν διαθέτει εφεδρείες ιδεών και επεξεργασμένων προτάσεων για να απαντήσει. Το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων του, στην Α΄ και Β΄ Αθηνών, στο υπόλοιπο Αττικής, στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη, δηλαδή στα 2/3 της χώρας, αντιμετωπίζουν με συμπάθεια την «κοινή λογική» του ακροδεξιού λόγου. Με αυτή τη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού της, η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αισθάνεται δεμένη χειροπόδαρα και ανέτοιμη να αντιτάξει άλλες λογικές και άλλες προτάσεις για την αντιμετώπιση των ζητημάτων. Όσο για την Αριστερά, δυστυχώς αποτελεί μέρος του προβλήματος. Σε λίγο καιρό, θα ακουστούν από τα χείλη του ΚΚΕ οι συντηρητικότερες απόψεις για τα παραπάνω θέματα. Όσο για τον Συνασπισμό, δυστυχώς και γι’ αυτόν, η διαχείριση θεμάτων μεταναστών, κοινωνικής διαμαρτυρίας και ανατρεπτικών δραστηριοτήτων στα αστικά κέντρα, συνέτειναν στο να αντιμετωπίζεται ως συνεργός σε παρανομίες αντί για κυματοθραύστης και πόλος πολιτικοποίησης και κοινωνικής ενσωμάτωσης. Με λίγα λόγια, οι αριστεροί στον Άγιο Παντελεήμονα ενίσχυσαν με την ψευδοεπαναστατική τους αφέλεια την προκλητική παρουσία της μαχητικής ακροδεξιάς (Χρυσή Αυγή) αλλά και τα φαινόμενα υποκοσμιακού τύπου αυτοοργάνωσης των μεταναστών. Τώρα είναι αργά. Η περιοχή εξελίχθηκε σε κύριο μέτωπο αντιπαράθεσης όπου η «κοινή λογική» της ακροδεξιάς χαϊδεύει τα αυτιά των ταλαιπωρημένων πολιτών. Θα το ξαναπούμε. Όπου δεν υπάρχουν κράτος και κανόνες κυριαρχεί ο ρατσισμός και οι φορείς του.

Ο ενδοοικογενειακός καβγάς και η Αριστερά

Η υπόθεση της αντιπαράθεσης Νέας Δημοκρατίας-Καρατζαφέρη δεν μπορεί να αφορά ούτε την Κεντροαριστερά ούτε την Αριστερά. Πρόκειται για εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Τελεία και παύλα. Το εάν θα είναι ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Καραμανλής που θα ενδυθούν την αμφίεση του Σαρκοζί αφορά αυτούς τους δύο και μόνο. Αυτό που αφορά την Κεντροαριστερά και την Αριστερά είναι η σταδιακή μετακίνηση της κυρίαρχης συζήτησης στην κοινωνία προς τη μετακίνηση συντηρητικών-ακροδεξιών προτύπων. Αν είναι να ξεσπάσει πόλεμος, τότε τουλάχιστον ας ξεσπάσει μεταξύ πραγματικών αντιπάλων. Διότι από τη μία πλευρά του μετώπου βρίσκεται ο διογκωμένος υπόκοσμος, που ελέγχει ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας του τόπου, με πολιτική και κοινωνική συνοχή και βασικό εκφραστή την ομάδα διαχείρισης του τόπου από το 2000 και μετά, και από την άλλη τα απογοητευμένα μικροαστικά στρώματα της κοινωνίας που βλέπουν την κοινωνία της μπριζόλας να καταρρέει υπό το βάρος των ανομημάτων της. Πρώτης τάξεως φυτώριο για τις φασιστικές τάσεις που διαφαίνονται στον ορίζοντα, όσο και αν οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου κάνουν πως δεν τις βλέπουν. Οι 4,3 μονάδες είναι ένα τίποτε μπροστά στην απαξίωση του πολιτικού λόγου. Είναι ελάχιστη διαφορά μπροστά στην προοπτική συγκρότησης ενός «μετώπου ανησυχίας» που βρίσκεται στα σκαριά. Ας μη φτάσουμε στο σημείο να αναπολούμε το παρελθόν κατατρομαγμένοι με αυτό που ζούμε σε ενεστώτα χρόνο. Δυστυχώς τους φασισμούς τους εκκολάπτουν οι κοινωνίες και οι πολίτες φέρουν ακέραια και ατομικά την πολιτική ευθύνη. Και κάτι ακόμη. Ποτέ στην Ιστορία, κανένας κρατικός οργανισμός και καμία κοινωνική δομή δεν κατάφερε να ελέγξει τα κύματα των φτωχών και πεινασμένων προς τις περιοχές που διαθέτουν πλούτο. Κάποτε η Δύση «προσέφυγε» στην Ανατολή για να «δανειστεί» πόρους και μετά σε όλο τον κόσμο με τη βαρβαρότητα των αποικιών της. Τώρα αυτή η Δύση πληρώνει το τίμημα, γιατί η Ιστορία έχει τη δική της «κοινή λογική».