Το «Love» του Γκασπάρ Νοέ ερχόταν στο φεστιβάλ με τη σφραγίδα της «ταινίας σκάνδαλο», πριν ακόμη οποιοσδήποτε, δει έστω κι ένα πλάνο της. Μια ερωτική ιστορία σε 3D, με άφθονο, αληθινό σεξ, διεισδύσεις και ποταμούς σπέρματος. Κάπως έτσι διαφημιζόταν πριν τη χθεσινή του μεταμεσονύκτια προβολή. Και, ναι, το σπέρμα, τα αιδοία, τα πέη ήταν όλα εκεί, αλλά η ουσία της ταινίας ήταν μια μάλλον μπανάλ ερωτική ιστορία. Όσο για το σοκ; Στην εποχή του xtube ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να σοκαριστεί από ένα πέος που εκσπερματώνει; Ακόμη κι αν είναι στην τεράστια οθόνη του Palais των Καννών και το σπέρμα έρχεται προς το μέρος σου σε 3D. O Νοέ έλεγε πριν την προβολή πως ήθελε η ταινία του να κάνει τα αγόρια να καυλώσουν και τα κορίτσια να δακρύσουν, αλλά μάλλον τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια ένιωσαν κυρίως, μια ελαφριά βαρεμάρα.
Πριν το σπέρμα του «Love» λερώσει την οθόνη πάντως, νωρίτερα χθες το βράδυ στο κόκκινο χαλί και τα σκαλιά του Palais, είχε περπατήσει το καστ της ταινίας του Πάολο Σορνετίνο «Youth», με τον Μάικλ Κέιν και τον Χάρβεϊ Καϊτέλ να δείχνουν πως το αληθινό στιλ δεν γερνά ποτέ και την Τζέιν Φόντα να κλέβει την παράσταση με ένα φόρεμα αληθινή υπερπαραγωγή!
Ποιος θα κερδίσει το Palm Dog φέτος; Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί (χμ, όχι και πάρα πολλούς) αυτές τις μέρες, αφού αντίθετα από πέρσι όταν ο σκύλος πρωταγωνιστής του «Λευκού Θεού», ήταν σίγουρο ότι θα κερδίσει το (ανεπίσημο) βραβείο του καλύτερου σκύλου της διοργάνωσης.
Αν υπάρχει ένα φαβορί φέτος, πάντως, αυτό είναι προς το παρόν το «the Lobster» του Γιώργου Λάνθιμου στο οποίο ένα border Collie κρατά στο πρώτο μέρος του φιλμ έναν από τους βασικούς ρόλους. Σοβαρός ανταγωνιστής του, ένα ροτβάιλερ που μασουλάει το λαιμό ενός από τους άτυχους ήρωες του θρίλερ «Green Room» του Τζέρεμι Σολνιέ.
Πίσω στις ταινίες, όμως, χθες το βράδυ προβλήθηκε το «The Assassin» του Χου Χσιάο Χσιεν, ένα πανέμορφο φιλμ εποχής και πολεμικών τεχνών που χρειάστηκε 25 χρόνια προετοιμασίας και πέντε χρόνια γυρισμάτων. Και, ναι, είναι χάρμα οφθαλμών, αλλά πέραν τούτου δεν υπάρχουν πολλά για τα οποία αξίζει να μιλήσεις. Και, δυστυχώς, σε ένα φεστιβάλ σαν αυτό των Καννών μόνο η ομορφιά δεν αρκεί για να φέρει μια ταινία ως το διαγωνιστικό.
Σήμερα το πρωί τουλάχιστον είδαμε μια αληθινά καλή ταινία. Το «Dheepan» του Ζακ Οντιάρ, η ιστορία ενός μετανάστη από τη Σρι Λάνκα που βρίσκει πολιτικό άσυλο στη Γαλλία μαζί με μια γυναίκα κι ένα ορφανό κορίτσι που υποδύονται την οικογένειά του, είναι μια δυνατή, συναρπαστική ταινία που δεν ενδιαφέρεται να εντυπωσιάσει με κανέναν εύκολο τρόπο, μα να σε παρασύρει και να σε συγκινήσει με τη μεστή κινηματογράφηση της και την εξαιρετική ιστορία της. Και τα καταφέρνει απόλυτα.
4°
