Στις Κάννες το επίπεδο είναι ακόμη χαμηλά. Συγκεκριμένα λίγους πόντους πάνω από το κόκκινο χαλί. Το τακούνι-gate –το σκάνδαλο της απαγόρευσης εισόδου κάποιων γυναικών που φορούσαν ισόπατα παπούτσια σε μια επίσημη προβολή– συνεχίζεται. Στην press conference της ταινίας του Ντενί Βιλνέβ «Sicario», οι άντρες πρωταγωνιστές Μπενίτσιο Ντελ Τόρο και Τζος Μπρόλιν αλλα και ο σκηνοθέτης δήλωσαν πως στην επίσημη πρεμιέρα τους θα έβαζαν ψηλοτάκουνα για να διαμαρτυρηθούν. Αργότερα το φεστιβάλ υποστήριξε πως το γεγονός δεν συνέβη και πως δεν υπάρχει κανόνας που απαγορεύει τα ισόπατα παπούτσια και κάπως έτσι οι τρεις τους δεν εμφανίστηκαν με τακούνια στην πρεμιέρα. Η Έμιλι Μπλαντ, πάντως, για καλό και για κακό τα φόρεσε.
Όσο για την ίδια την ταινία, το «Sicario», η ιστορία γύρω από μια πράκτορα του FBI που βρίσκεται ανάμεσα σε μια ομάδα της CIA σε μια ύποπτη αποστολή στο Μεξικό, δεν ήταν –όπως περιμέναμε– κάτι παραπάνω από ένα σχεδόν συμβατικό χολιγουντιανό θρίλερ. Ναι, ήταν ατμοσφαιρική και υπέροχα φωτογραφημένη από τον Ρότζερ Ντίκινς, ναι, ήταν τεταμένη, αλλά τίποτα παραπάνω. Με άλλα λόγια δεν ήταν «Prisoners».
To «Mountains May Depart» του Κινέζου Ζία Ζανγκέ ήταν επίσης μια ταινία που παρέδωσε λιγότερα από όσα υποσχόταν. Το πορτρέτο μιας γυναίκας και των δύο ανδρών που είναι ερωτευμένοι μαζί τους και οι πορείες που παίρνουν οι ζωές τους από το 1999 μέχρι το 2025 είναι μαζί το πορτρέτο μιας Κίνας που αλλάζει δραματικά. Ενδιαφέρον, αλλά, μεταξύ μας, λιγό περισσότερο κοινότοπο από όσο θα θέλαμε.
Το φεστιβάλ των Καννών δεν είναι μόνο σύγχρονο σινεμά. Χτες δύο ντοκιμαντέρ μάς θύμισαν μερικούς από τους θρύλους του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το «Χίτσκοκ/Τριφό» επιστρέφει στις θρυλικές συνομιλίες των δύο σκηνοθετών για να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τους δυο τους, αλλά και για την πορεία του σινεμά σήμερα, μέσα από ένα διάλογο πάνω σε ζητήματα που απασχολούσαν ανθρώπους σαν τον Χίτσκοκ τότε, απασχολούν τους συναδέλφους του σήμερα και μάλλον θα μας αφορούν πάντα.
Η προβολή του «Ίνγκριντ Μπέργκμαν: Με δικά της λόγια», ένα ντοκιμαντέρ για μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς του παγκόσμιου σινεμά και πρωταγωνίστριας της αφίσας του φεστιβάλ φέτος, ήταν ακόμη πιο συγκινητική από το γεγονός ότι στην αίθουσα ήταν παρούσα η κόρη της Ιζαμπέλα Ροσελίνι, που φέτος είναι πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του τμήματος «Un Certain Regard» (στην οποία μέλος είναι φέτος κι ο Πάνος Χ. Κούτρας).
Σήμερα το πρωί στο διαγωνιστικό, ο Πάολο Σορνετίνο μας έδειξε ένα ακόμη κομμάτι «μεγάλης ομορφιάς» με το «Youth», μια ιστορία όχι απαραίτητα για τη νιότη ή τα γηρατειά, μα για το χρόνο που περνά, για τις αναμνήσεις που σβήνουν, για «τη μεγάλη προσπάθεια που καταλήγει σε ένα μέτριο αποτέλεσμα», για την ίδια την ζωή. Μην ψάχνετε το νόημά της σε μια ταινία, μην το ψάχνετε καν. Απλά ζήστε, μοιάζει να λέει η ταινία που δίνει στον Μάικλ Κέιν έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του (και στον Χάρβεϊ Καϊτελ επίσης) και φέρνει τη Ρέιτσελ Βάις για δεύτερη φορά σε ένα εξοχικό ξενοδοχείο σε αυτό το φεστιβάλ μετά το «Lobster» του Γιώργου Λάνθιμου.
Στη συνέντευξη Τύπου ο Κέιν, ο Καϊτέλ, η Τζέιν Φόντα, η Ρίετσελ Βάις, ο Πολ Ντάνο ήταν απλά υπέροχοι, με τους ηλικιωμένους ηθοποιούς να κλέβουν την παράσταση. Κι ο χρόνος και το πέρασμά του ήταν το leitmotiv της. «Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου ο Χάρβεϊ κι εγώ καθόμαστε μέσα σε μια πισίνα και κοιτάζουμε μια πανέμορφη γυναίκα χωρίς ρούχα. Αυτό που κοιτάζουμε είναι η νιότη, βλέπουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε πια κι αυτό είναι πολύ θλιβερό, η αφίσα της ταινίας με κάνει να κλαίω» είπε κάποια στιγμή ο Κέιν γελώντας ασταμάτητα. Κι αυτό, κυρίες και κύριοι, ίσως να είναι ακριβώς το παράδοξο της ίδιας της ζωής. Σερβιρισμένο σε μια συνέντευξη Τύπου στο Φεστιβάλ των Καννών.
4°
