Με αφορμή τις διαδικασίες για το επερχόμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, σκόρπιες εικόνες και επώδυνες διαπιστώσεις... Η παρακμιακή ελληνική πραγματικότητα των κομμάτων, ήδη από την εποχή της Μεταπολίτευσης, κυνηγά σταθερά την ουρά της. Τόσο, που στρατιές από ανθρώπους επιβίωσαν και αναδείχθηκαν με μοναδικό προσόν την κομματική τους ταυτότητα. Με πρόσχημα τη «στελέχωση» του κράτους σε θέσεις ευθύνης με «έμπιστους και ιδεολογικά προσκειμένους ανθρώπους», η τυφλή πίστη στον τοπικό βουλευτή έφερε την πρόσβαση στην εξουσία και στο δημόσιο χρήμα. Άνθρωποι που δεν είχαν καν τυπικά προσόντα, που δεν ήξεραν δυο κολλυβογράμματα, που λέγε κι η γιαγιά μου έγιναν Ταγοί! Να το και το χρήμα, να τη κι η επιρροή, να τη κι η εξουσία και η δημοσιότητα. Αρχής γεννωμένης από τη Λαϊκή Δεξιά, που έδωσε τη θέση της στο ΠΑΣΟΚ με τα πάσης φύσεως παιδιά, αυτά που δεν ήξερε ούτε ο θυρωρός τους.
Στα πανεπιστήμια, στα συνδικάτα, στα νοσοκομεία. Αεριτζήδες και γαμπροί, άγαμες θυγατέρες και κουμπάροι και κυρίως νεροκουβαλητές με το αζημίωτο. Οι περιπτώσεις Άκη και Ζαχόπουλου, απλά η κορυφή του παγόβουνου. Κι έρχεται τώρα η «Πρώτη φορά Αριστερά» (λέμε τώρα), να μας κάνει να ζήσουμε déjà vu ΠΑΣΟΚ του ’81. Για αρχή περιμάζεψε κάμποσες Στελεχάρες ΠΑΣΟΚ. Μετά, ήρθε η επικήρυξη από τον Μπαλτά της Αριστείας ως στρεβλή φιλοδοξία. Κι τώρα η Βαλαβάνη, που μας αποτέλειωσε. Φροντίζουνε, λέει, να απλοποιήσουν τη διοίκηση ώστε αύριο μια μαγείρισσα, π.χ. να μπορεί να μετέχει στο υπουργικό συμβούλιο. Έτσι, τσούκου τσούκου ροκανίσαμε 40 χρόνια τώρα τις ρίζες της μεταπολιτευτικής κοινωνίας, τις φάγαμε κι έμεινε ο κορμός, ξερός κι ετοιμόρροπος.
Θλίβομαι που για χρόνια συμμετείχα στα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζω δυστυχώς να έχω και σήμερα τις ίδιες ενστάσεις και τις ίδιες αντιρρήσεις.
Θλίβομαι που κανείς εκ των «Δελφίνων» δεν φαίνεται να διατηρεί στοιχειώδη δίαυλο επικοινωνίας με την κοινωνία. Σε τι συνέδριο πάμε και γιατί; Συνέδριο με συρρικνωμένη agenda, όπου οι παρεΐτσες θα αναμετρηθούν πάλι σε ένα εσωκομματικό παιχνίδι ομφαλοσκόπησης; Θα τολμήσουμε να πάμε με βλέμμα στην Κεντροαριστερά, που ζητά εναγωνίως να μετασχηματιστεί σε κάτι βιώσιμο, πειστικό, κι ελκυστικό; Σε κάτι που θα κάνει τους ανθρώπους μας να νιώσουν ότι τους αφορά και να σηκώσουν τα μανίκια;
Επτωχεύσαμε σε ιδέες, κύριοι. Επτωχεύσαμε σε όραμα. Φτάσαμε στην εποχή που η έννοια «Στέλεχος» είναι τόσο αποκρουστική όσο το «Στέλεχος» κάποιου Λοιμογόνου Μικροβίου… Ό,τι πιο τραγικό για την Προεδρευόμενη (λέμε τώρα) Δημοκρατία!
16°
