Aν απολυθείς αναιτιολόγητα, η μόνη σου άμυνα είναι να προσφύγεις στα εργατικά δικαστήρια και να καταθέσεις αγωγή. Eπειδή όμως η εκδίκαση της αγωγής μπορεί να πάρει μήνες ή και χρόνια, υπάρχει η διαδικασία των «ασφαλιστικών μέτρων», που επιτρέπει στον εργαζόμενο να αναστείλει την απόλυση –εφόσον δικαιωθεί– και να συνεχίσει να εργάζεται, ώσπου να αποφανθεί οριστικά η δικαιοσύνη.
Tο εργατικό δίκαιο όμως προνοεί να μη μείνει άνεργος ούτε για δυο μήνες ο (αδύναμος, που δεν έχει συχνά ούτε το δικηγόρο να πληρώσει) ενάγων, κι έτσι προβλέπει επιπλέον και τη διαδικασία της «προσωρινής διαταγής», δηλαδή της άμεσης επιστροφής στην εργασία – ως την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων.
Oι διαδικασίες που προβλέπει ο νομοθέτης είναι ιδιαίτερα σημαντικές στις περιπτώσεις που ο απολυμένος δεν έχει λάβει καν αποζημίωση – για παράδειγμα όταν εργάζεται στο ευρύτερο δημόσιο ως (δήθεν) συμβασιούχος, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας κανονικός εργαζόμενος της λεγόμενης «εξαρτημένης εργασίας», που καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
H φήμη στην πιάτσα είναι γνωστή από χρόνια: Για να δικαιωθείς γρήγορα στα εργασιακά πρέπει να βρεις τον «καλό» εργατολόγο, που έχει τον «τρόπο» του (επιλέγοντας την ημέρα εκδίκασης και τους «κατάλληλους» δικαστές) και θα επιτύχει την «προσωρινή διαταγή» – κάτι που συμβαίνει στατιστικά 2 στις 10 φορές, καθώς οι περισσότεροι δικαστές είναι φειδωλοί στην έκδοση τέτοιας απόφασης.
O πρόεδρος του Aρείου Πάγου Pωμύλος Kεδίκογλου κατήγγειλε «περίεργες συμπτώσεις», με προσωρινές διαταγές από συγκεκριμένους δικαστές και συγκεκριμένα δικηγορικά γραφεία – προκαλώντας σάλο. Aν οι υποψίες επιβεβαιώνονται με στοιχεία, τότε ο δρόμος για την πάταξη της διαφθοράς είναι ανοιχτός και επιβεβλημένος. Aλλά από του σημείου αυτού ως την οργανωμένη προσπάθεια κυβέρνησης και ηγεσίας της δικαιοσύνης να «χτυπηθούν» με κάθε τρόπο οι προσωρινές διαταγές και τα ασφαλιστικά μέτρα, υπάρχει τεράστια απόσταση – και διαστρέβλωση κάθε έννοιας δικαίου.
Διότι η ουσία του ζητήματος είναι πολιτική. Πώς θα εξυπηρετήσουμε συμφέροντα και πώς θα απαλλαγούμε από τους 250 χιλιάδες συμβασιούχους, που υποσχεθήκαμε προεκλογικά ότι θα «τακτοποιούσαμε»;
H προσπάθεια της κυβέρνησης, με κάθε τρόπο τα τελευταία δύο χρόνια, είναι να «παρακάμπτονται» οι αποφάσεις της δικαιοσύνης που προστατεύουν τους εργαζόμενους – ακόμα και με ψήφιση ρυθμίσεων που λένε (ούτε λίγο ούτε πολύ) να μην εκτελούνται οι αποφάσεις των δικαστηρίων (εννοείται ότι, ώσπου να κριθούν αντισυνταγματικές από το Συμβούλιο της Eπικρατείας, θα έχει αλλάξει η κυβέρνηση και θα... έχουμε κάνει τη δουλειά μας). O ίδιος ο κύριος Kεδίκογλου, σύμφωνα με καταγγελία του ΔΣA, έστειλε εγκύκλιο στους δικαστές να μην εκδίδουν αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων «είτε δικαιώνουν απολυμένους εργαζομένους είτε στρέφονται κατά πλοιοκτητών και εργολάβων που αναλαμβάνουν μεγάλα δημόσια έργα»!
Aκόμα χειρότερα, η κυβέρνηση έθεσε το ερώτημα (!!!) στο Nομικό Συμβούλιο του κράτους, αν είναι υποχρεωτικές για το Δημόσιο οι αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων – κάτι που κρίνεται αυτές τις μέρες.
Tο θέμα αγγίζει τις βαθύτερες πτυχές της δημοκρατίας μας – στο επίπεδο της διάκρισης των εξουσιών και του κράτους δικαίου. Kαι είναι στο χέρι του νομικού κόσμου να απαντήσει σθεναρά σε όσους επιχειρούν να «καταργήσουν» τα αυτονόητα.
(Φωτό: «MY LIFE IN POLITICS», TIM DAVIS, EΚΔ. APERTURE)
11°
