Κλασική περίπτωση δον κιχωτισμού η συγκυβέρνηση Σύριζα - ΑΝΕΛ. Παρέα με μία λεβέντικη αντιμνημονιακή ομάδα σε ρόλο Σάντσο Πάντσα (επιτροπή αλήθειας για το χρέος π.χ.), συζητούν με τις σημαντικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, την έδρα του ΔΝΤ, της ΕΚΤ κ.λπ. προσπαθώντας να σώσουν μία Ελλάδα - Δουλτσινέα που πιστεύουν ότι έχει πέσει κάτω από την επήρεια των μνημονιακών μαγικών! Προς το τέλος πάντως του μυθιστορήματος, ο Δον Κιχώτης βρίσκει με κάποιο τρόπο τα λογικά του και επιστρέφει μαζί με το συνταξιδιώτη του πίσω στο σπίτι τους. Υπάρχει ελπίδα.
Η κυβέρνηση κυνηγάει ανεμόμυλους: BRICS, υδρογονάνθρακες επιπέδου Σ. Αραβίας, έτοιμες συμφωνίες με τους Ρώσους, τερατώδης φοροδιαφυγή που εύκολα θα πιαστεί, αμύθητος πλούτος στην Ελβετία που θα ανακαλυφθεί, πολιτική λύση που είναι η μόνη εφικτή, ο ανεμόμυλος του πόνου που θα νιώσουν οι ξένοι αν εμείς τους φτύσουμε, ο ανεμόμυλος του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και μεγαλύτερος από όλους, εκείνος μίας συμφωνίας χωρίς Μνημόνιο!
Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η Μέρκελ έχει ήδη πει σε 3 Έλληνες πρωθυπουργούς, «βρες τα με την τρόικα». Το ίδιο θα πει και πάλι. Μπορεί να συμμετέχει ο Γιούνκερ ή κάποιος άλλος με κύρος και δυνατότητα επιβολής στη διαπραγμάτευση, αλλά καμία σημαντική αλλαγή δεν πρόκειται να προκύψει αν οι βασικοί χρηματοδότες που είναι οι υπουργοί του Eurogroup και η ΕΚΤ δεν πουν το «ναι». Ενώ και η αποχώρηση του ΔΝΤ είναι too good to be true, αφού εκείνο μεν θέλει να φύγει, αλλά η Γερμανία θέλει να μείνει για να κρύβεται από πίσω του στις σκληρές απαιτήσεις.
Όσο, λοιπόν, ο δημόσιος διάλογος θα περιφέρεται σε παρασκήνια, διαρροές και μυστική διπλωματία, τόσο θα χάνουμε την ουσία του προσκηνίου. Και το προσκήνιο είναι πως από τις 20 Φεβρουαρίου, τα προγράμματα-γέφυρες, οι ενδιάμεσες συμφωνίες και όλα τα άλλα ευφάνταστα που ακούστηκαν προσγειώθηκαν και έγιναν πάλι το 2ο πρόγραμμα και ο καταραμένος 5ος έλεγχος.
Ό,τι ακριβώς είχαν πει οι Ευρωπαίοι πως θα γίνει, αυτό και έγινε. Δεν θα γίνουν δεκτές υπαναχωρήσεις, δεν θα μείνουν θέματα έξω από τη διαπραγμάτευση, δεν θα ανοίξει η τρύπα στον προϋπολογισμό, δεν θα γίνουν αποδεκτά μέτρα μαξιμαλιστικού προεκλογικού χαρακτήρα.
Αν είχαμε παραδεχθεί από την πρώτη στιγμή ότι το πλαίσιο είναι συγκεκριμένο και ότι μόνο οι κινήσεις εντός του είναι υπό διαπραγμάτευση, το επόμενο πρόγραμμα θα προέκυπτε με καλύτερες προϋποθέσεις και θα είχαμε σχεδόν τελειώσει.
Σήμερα, 4 μήνες μετά τις εκλογές, έχουμε μόνο διαρροές με σημεία συμφωνίας που κάλλιστα θα μπορούσαν όμως –αν ισχύουν– να έχουν γίνει αμοιβαία αποδεκτά από τον Φεβρουάριο. Παρόλαυτα, προτιμήσαμε να πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα. Να χάσουμε χρόνο. Κατάφερε έτσι η κυβέρνηση –ενώ παίζει μόνη της– να χάσει στην εκτίμηση των πολιτών ως προς την αποδοχή της διαπραγμάτευσης, ως προς την υπόσχεση τήρησης των προεκλογικών της υποσχέσεων και ο ίδιος ο πρωθυπουργός να αρχίζει να λυγίζει, όπως έδειξε η δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Η ομίχλη στις διαπραγματεύσεις δεν έχει διαλυθεί ακόμα. Θα χρειαστούμε μάλλον λίγες μέρες ακόμα. Μία όμως, είναι η είναι αλήθεια, ότι στο τέλος θα γίνει αυτό που θα θελήσει ο ισχυρότερος στην διαπραγμάτευση.
5°
