To τέλος του Ελληνικού Όχλου

Η «διαπραγμάτευση» και ο «έντιμος συμβιβασμός» έχουν πλέον φέρει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Εκτός από την οικονομία, όμως, πολλοί άλλοι τομείς παρουσιάζουν εικόνα διάλυσης. Παιδεία, Δημόσια Τάξη, μεταναστευτική πολιτική, όλα πάνε κατά διαόλου με μια «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση που σε πολλά θυμίζει περισσότερο καθεστώς λαϊκής Δεξιάς (για να μην πούμε κάτι βαρύτερο).

Η Ελλάδα βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Ίσως όμως προκύψει και κάτι θετικό από όλα αυτά. Ίσως ζήσουμε επιτέλους την τελική ήττα του Ελληνικού Όχλου.

Διαχρονικά ο Όχλος έπαιζε μεγάλο ρόλο στην ελληνική πραγματικότητα. Η αχαλίνωτη οργή, η χυδαιότητα, η τυφλή βία που προερχόταν από ένα τυφλό πλήθος. Οι πολιτικοί φυσικά γνώριζαν τη δύναμη του Ελληνικού Όχλου και συχνά προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν τις ορέξεις του. Την τελευταία πενταετία, αυτή της κρίσης, η κατάσταση ξέφυγε. Ο Όχλος έπαψε να είναι κομπάρσος, έγινε κυρίαρχος. Αρχικά με τους τραμπούκους που πετούσαν γιαούρτια, προπηλάκιζαν, έδερναν, ενίοτε (βλέπε Μαρφίν) σκότωναν. Ο ψευτοπατριωτισμός, το ψευτοαριστεριλίκι, η τζάμπα μαγκιά και η συνωμοσιολογία έδιναν κι έπαιρναν, ενώ την Άνοιξη του 2011 το άτυπο αυτό «Κίνημα» έκανε peak με τους θρυλικούς «Αγανακτισμένους» οι οποίοι –δυστυχώς– εξελίχθηκαν σύντομα σε ένα τσίρκο επιθετικού αντιδημοκρατικού εθνολαϊκισμού. Ο Όχλος ήταν οι «Έλληνες», οι «πατριώτες», οι «αριστεροί». Όλοι οι άλλοι ήταν οι «προδότες», οι «γερμανοτσολιάδες», οι «εχθροί του λαού». Και τους άρμοζε το λαϊκό δικαστήριο και η κρεμάλα.

Φυσικά, πέρα από την οικονομική στενότητα, μεγάλο ρόλο έπαιξε και η άνθηση του ίντερνετ, όπως και η ανάπτυξη των σόσιαλ μίντια. Με ελάχιστες γνώσεις κομπιούτερ, ο αργόσχολος της Ομόνοιας μπορούσε να μετατραπεί σε ένα μαχητικό μπλόγκερ. Η κάθε καταπιεσμένη νοικοκυρά εξελισσόταν σε καυστική Twitter και Facebook user, κατακεραυνώνοντας όποιον τολμούσε να βρίσκεται «απέναντι».

Ο –αντιμνημονιακός πλέον– Όχλος γνώριζε τα πάντα, είχε τις λύσεις. Έτσι, η κρίση ήταν ψεύτικη. Ο λαός υπέφερε λόγω των κακών ξένων που μας ζηλεύουν επειδή χτίσαμε Παρθενώνες, των π(ε)λούσιων που μας φθονούν επειδή είμαστε πτωχοί αλλά αγνοί, καθώς και των ντόπιων πουλημένων πολιτικών. Η λύση στο πρόβλημα ήταν απλή: Η Ελλάς πουλάει τσαμπουκά και δεν πλερώνει τίποτα. Και αν γουστάρετε.

Στις 25 Ιανουαρίου, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, ο Όχλος έγινε κυβέρνηση. Εγκαινιάστηκε έτσι ένα νέο πολιτικό σύστημα, η Οχλοκρατία. Η σπουδή που ο –πάλαι ποτέ–προοδευτικός ΣΥΡΙΖΑ συνεργάστηκε με το πιο γνήσιο κόμμα «Αγανάκτησης» που υπήρχε, τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Την χώρα πλέον την κυβερνούν (μέσω συγκεκριμένων υπουργών) οι θαμώνες της πάνω και κάτω Πλατείας Συντάγματος. Οι (αρκετές) σοβαρές φωνές του ΣΥΡΙΖΑ είτε σιώπησαν είτε αναγκάστηκαν να συναγωνιστούν σε καφρίλα τους βέρους εκπροσώπους της Οχλοκρατίας.

Επιτέλους, λοιπόν, ο Όχλος κυβέρνησε. Και απέτυχε παταγωδώς. Έφερε τη χώρα ένα βήμα από την ολοκληρωτική διάλυση, αποδεικνύοντας την ελαφρότητα και την ανοησία του. Όλοι οι υπόλοιποι (ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων) περιμένουμε την οριστική πτώση του Όχλου, ελπίζοντας οι ζημίες που θα υποστεί η Ελλάδα να μην είναι αγιάτρευτες. Ωστόσο, αυτό το τελευταίο εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ασχέτως εξελίξεων, η διάσπασή του είναι βέβαιη και ο Αλέξης Τσίπρας θα κληθεί να απαντήσει αν θα ακολουθήσει τον Όχλο στον όλεθρο ή αν θα του καταφέρει το τελικό θανατηφόρο χτύπημα. Είναι πια πολύ αργά; Αυτό θα φανεί στο (άμεσο) μέλλον. Το ζήτημα είναι το πάθημα να μας γίνει μάθημα.