Είχα σκεφτεί να γράψω κάτι για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη αμέσως μετά το «μοιραίο». Όμως, επειδή σκοπός μου δεν ήταν να αποχαιρετήσω απλώς ένα φίλο, αλλά να γράψω ένα πολιτικό κείμενο για ένα κατεξοχήν πολιτικό ον, σκέφτηκα να περιμένω και το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είμαι βέβαιος ότι ο Μιχάλης το ψυχανεμιζόταν. Αρκούσε, νομίζω, μια ματιά σε δυο-τρεις συνεντεύξεις που έδωσε τους τελευταίους μήνες, για να διαπιστώσει κανείς πόσο απογοητευμένος και πόσο ανήσυχος ήταν από την πορεία του χώρου της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς.
«Είμαστε όλοι ενήλικοι και εμβολιασμένοι» συνήθιζε να λέει ο Μιχάλης όταν έπαιρνε το λόγο για να «τοποθετηθεί», μεταφράζοντας έτσι αντίστοιχη γαλλική ρήση. Ήθελε με αυτό τον τρόπο να (υπο)δηλώσει ότι όλοι έχουμε κάμει τα χιλιόμετρά μας στην πολιτική (ο καθένας με τη δική του ιδιαίτερη διαδρομή) και επομένως… καταλαβαινόμαστε. Να όμως που, αν και εμβολιασμένος, δεν μπόρεσε να αποφύγει στα στερνά του τους «ιούς» του αριστερισμού και του αντιευρωπαϊσμού που είχαν πλήξει όχι βέβαια τον ίδιον αλλά το κόμμα του.
Πρέπει να ήταν σκληρό για τον Παπαγιαννάκη να ακούει όσα άκουγε τα τελευταία χρόνια από την πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Σκληρό ειδικά γι’ αυτόν, που αποενοχοποίησε τον αριστερό ευρωπαϊσμό σε εποχές όπου κυριαρχούσαν οι κάθε είδους «αντιιμπεριαλιστικές» (κατ’ ουσίαν αντιδυτικές) κορόνες και πομφόλυγες, γι’ αυτόν που τολμούσε να γράφει πως «η πρόταση για την ενωμένη Ευρώπη είναι ό,τι πιο αριστερό έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια», γι’ αυτόν που επί πενήντα συναπτά έτη δήλωνε αριστερός, αλλά ποτέ κομμουνιστής.
Παρά τον «λογοτεχνική αδεία» τίτλο του κειμένου, πρόλαβε πάντως να δει αρκετά ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, που θα τον πίκραναν βαθιά, είμαι βέβαιος. Πρόλαβε, λοιπόν, να διαπιστώσει/ακούσει:
Τα αδιέξοδα του δογματικού και αριστερίστικου «κινηματισμού».
Το νεοκομμουνιστικά μεταλλαγμένο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ατελέσφορο κόρτε στο ΚΚΕ, την ίδια ώρα που έκλεινε τις πόρτες στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ (αυτόν τουλάχιστον που κάποια στιγμή κοιτούσε με συμπάθεια προς τα αριστερά του), ζητώντας του ουσιαστικά να αποκηρύξει το παρελθόν του.
Τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει ότι εμπνέεται από τη σκέψη του Μάο!
Τον Αλέκο Αλαβάνο να δηλώνει θρασύτατα, αλαζονικά, αλλά και συμπλεγματικά, «ένα πρώην μεγάλο κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ»!
Tην υποβάθμιση σε βαθμό εξαέρωσης του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και χαρακτήρα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς – ή, για την ακρίβεια, εκείνου του τμήματός της που παραμένει στον ΣΥΝ.
Το χώρο που κάποτε φορούσε τα καλύτερά του ρούχα και έκανε τις καλύτερές του εμφανίσεις στις Ευρωεκλογές, να εκπροσωπείται από νεομαοϊκά ράκη που θέλουν «να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση από μέσα» και από αθύρματα του ύστερου Τσοβολισμού.
Παρηγορήσου, λοιπόν, Μιχάλη ότι, ναι, «εσύ έφυγες νωρίς». Ότι δεν πρόλαβες να δεις τα χειρότερα να έρχονται για το κόμμα με το οποίο ταύτισες την πολιτική παρουσία και δράση σου τα τελευταία είκοσι χρόνια.
7°
