Βαριανάσαινε το σκήνωμα μόνο και μόνο με την ιδέα της ταλαιπωρίας που το περίμενε. Άλλωστε το είχε δηλώσει στο «Άγιον Φως» πως τέτοιου είδους πρωτόκολλα και παράτες δεν ήταν του γούστου του. Χίλια χρόνια τώρα το «σκήνωμα» είχε βρει την ησυχία του στο μικρό νησάκι του Μουράνο, κάνοντας παρέα σιωπηλά με τους τεχνίτες του φυσητού γυαλιού, εκεί στην μπούκα του κόλπου της Βενετίας. Τι ήθελε τώρα ο Πάπας να το αγκαζάρει και να το στείλει για δύο εβδομάδες πεσκέσι στον Ιερώνυμο – καλός άνθρωπος πάντως, επίσκοπος Αθηνών και κατά την κοσμική σύμβαση Αρχιεπίσκοπος πάσης Ελλάδος.
Σκεφτόταν… «το σκήνωμα» κατά την πτήση, πως θα έπρεπε να υποκλιθεί στη σημαία του ελληνικού κράτους, να κρατήσει στάση προσοχής κατά την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, πάλι καλά που είναι γραμμένος σε στίχους του Σολωμού που τον παρακολουθούσε εκεί, στις αρχές του 19ου αιώνα να γυρίζει τα χωριά της Ζάκυνθος και να αγοράζει λέξεις, ιταλόφωνος βλέπετε ο ρομαντικός ποιητής, είχε διαβάσει κάτι στίχους του στα ιταλικά. Τον συμπαθούσε πάντως.
Αυτή η ιστορία που αμέτι μουχαμέτι θα πρέπει το σκήνωμα να τύχει υποδοχής αρχηγού κράτους το έκανε έξω φρενών. Είχε εκφράσει τη γνώμη του έξω από τα δόντια στο «Άγιον Φως» εξηγώντας του πως αυτές οι εκδηλώσεις απέχουν παρασάγγας από το πνεύμα του πρωτοχριστιανισμού αλλά και πως προσομοιάζουν σε εκδηλώσεις λατρείας ειδωλολατρικού τύπου, όπως τότε στην Έρημο του Σινά κατά την απουσία του Μωυσή που είχε πάει ο έρμος πάνω στο Όρος και όταν επέστρεψε αντίκρισε τους συντοπίτες του να λικνίζονται γύρω από το μπρούτζινο ομοίωμα ταύρου και βγήκε από τα ρούχα του. Αμ το άλλο; Προστάτιδα, «το σκήνωμα», του Πυροβολικού; Τι είναι πάλι τούτο; Το ρώτησαν άραγε όλοι αυτοί που παραγγέλλουν τα Χόβιτζερ στο όνομά του και μετά το καλούν και να τα ευλογήσει. Παράταιρα, αλλόκοτα πράγματα σκαρφίζονται αυτοί οι άνθρωποι για να νομιμοποιήσουν τα ανομήματά τους.
Ρώτησε το «Άγιον Φως» πώς αισθάνεται κάθε χρόνο πια να το σφραγίζουν μέσα σε ένα φανάρι και να το επιβιβάζουν σε ένα μηχανικό πουλί του διαβόλου και να το στέλνουν από δω και από κει, αλλά η απάντηση του «Αγίου Φωτός» ήταν αποστομωτική. «Τάδε έφη Πατριάρχης Ιεροσολύμων συνεπικουρούμενος από όλους τους άλλους Πατριάρχες και άρα εμένα δεν μου πέφτει λόγος».
Κοίταξε από το φινιστρίνι τη θάλασσα. Το αεροσκάφος άρχισε δειλά δειλά να ευθυγραμμίζεται με το διάδρομο προσγείωσης. Κάτι αναταράξεις ανησύχησαν για ελάχιστα δευτερόλεπτα «το σκήνωμα». Είχαν φτάσει. Πώς να μοιάζει άραγε η χερσόνησος του Αίμου μετά από χίλια χρόνια, αναρωτήθηκε και κοίταξε την πίστα του αεροδρομίου. Ήξερε πως στη χώρα των Ρωμιών είχε συντελεστεί μία ιστορική αλλαγή. Συνθηματικά την αποκαλούν «Για πρώτη φορά Αριστερά», μεταξύ μας, ο τελευταίος αριστερός που είχε συναντήσει ήταν ένας ρακένδυτος Εσσαίος που είχε καταφύγει για να σωθεί στην Αίγυπτο αλλά κάποιος τον κάρφωσε και βρέθηκε περικυκλωμένος από κάτι φανατικούς χουλιγκάνους που μιλούσαν στο όνομα του Ιησού αλλά δεν είχαν διαβάσει ούτε τα κείμενα του Ιούδα ούτε και της Μαγδαληνής. Είχαν υπ’ όψιν τους μόνο τα κείμενα της γραφειοκρατίας, τα αποκαλούσαν και Ευαγγέλια. Τέλος πάντων, ήταν ο τελευταίος αριστερός που συνομίλησε μαζί του πριν το καταδικάσουν, ως αιρετικό, σε καταναγκαστική εργασία κάπου στις πηγές του Νείλου.
Είχε πληροφορηθεί από ένα φυλλάδιο που ο Πάπας είχε την καλοσύνη να του στείλει πως ο νέος πρωθυπουργός των Ρωμιών, ο Αλέξιος, είχε μεταβείς το Άγιον Όρος και είχε μείνει μόνος του με την εικόνα του Άξιον Εστί για 15 λεπτά. Αυτά προεκλογικά. Και πως όταν εξήλθε του θαλάμου συντήρησης του Άξιον Εστί ήταν διαφορετικός, σαν ονειροπαρμένος, είχε ένα βλέμμα, βρε παιδί μου, σαν να προέρχεται από πολύ μακριά. Ένας συνομιλητής του (του σκηνώματος) κάποιους Σιγμούνδος από τη Βιέννη τού είχε εξηγήσει κάποια στιγμή πως το βλέμμα αυτό απαντιέται σε περιπτώσεις folie de grandeurs, αλλά το σκήνωμα δεν είχε δώσει και πολλή σημασία σε αυτές τις αλλόκοτες θεωρίες. Οι Ρωμιοί αντιθέτως, οι σύγχρονοι όχι οι παλαιοί που ήξεραν και πέντε πράγματα, δίνουν ιδιαίτερη σημασία στις follies des grandeurs, καθώς και στα στοιχεία που προκαλούν μυστικιστική υστερία μεγαλείου.
Στο Μουράνο τού είχαν ανακοινώσει πως ένας προύχοντας των Ρωμιών, κάποιος Πάνος Καμμένος –περίεργο υποκοριστικό το Καμμένος, σκέφτηκε, τι να έκαψε άραγε–, είχε δώσει εντολή σε όλους του εκατόνταρχους των Λεγεώνων των Ρωμιών, έτσι αποκαλούσαν τότε τους αξιωματικούς, να παρευρίσκονται στην τελετή υποδοχής στο αεροδρόμιο των Σπάτων. Αυτό το «Σπάτων» μπέρδεψε πολύ το σκήνωμα διότι είχε χάσει επεισόδια μετά από χίλια χρόνια απομόνωσης στο νησί. Στο αεροπλάνο μέσω Διαδικτύου πληροφορήθηκε για το μεγάλο εποικισμό του 14ου αιώνα από αλβανικά φύλλα της χερσονήσου των Ρωμιών και πως ο Σπάτας ήταν κάτι σαν πολέμαρχος που πολέμησε στην Ιταλία, κοίτα να δεις, ως αρχηγός των «stratioti» που ήταν έφιπποι λογχοφόροι Αρβανίτες που μιλούσαν Τοσκ και που ανταμείφθηκαν για τις υπηρεσίες τους με κτήσεις στη Δυτική Ρωμυλία και στην Αττική αλλά και στον Ανατολικό Μοριά και στα κάστρα της Εύβοιας. Μεγάλη ιστορία πραγματικά.
Διάβασε για άλλη μια φορά το πρόγραμμα και στραβομουτσούνιασε. Τι το θέλουν αυτό το προσκύνημα στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα, καλός σύντροφος δεν λέω, σκέφτηκε, αλλά το «σκήνωμα» είχε εξηγήσει σε όλους του τόνους και σε κάθε περίσταση πως η Επιστήμη, η Σοφία και η Αρετή είναι οι βασικές αξίες της ζωής του και πως ο Δαρβίνος τελικά, όπως και ο Ερατοσθένης αλλά και ο Κοπέρνικος, η Κιουρί και ο Ρουσό, είχαν απόλυτο δίκιο ο καθένας στον τομέα του. Είχε μελετήσει, τόσα χρόνια στη μοναξιά, τα κείμενα των Περσών Αλχημιστών, τις παρατηρήσεις των μελών του Τάγματος των Ιωαννιτών, είχε εντρυφήσει στα πορίσματα του Γαληνού, ξέρει, το σκήνωμα, πως το κάθε «Θαύμα» είναι θεόσταλτο διότι απλά είναι αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας και αταλάντευτης αφιέρωσης στο σκοπό. Το σκοπό της θεραπείας των ανθρώπων. Δεν μπορεί τώρα στα γεράματα να προφασίζεται ιστορίες και να παίζει με την αλήθεια εκεί μπροστά στα μάτια των απελπισμένων αρρώστων.
Αισθάνθηκε άβολα κλεισμένο στο γυάλινο κουβούκλιο, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα με όλους εκείνους τους καλούς ανθρώπους που προσκυνούσαν. Ήθελε να μετακινηθεί, να ξυστεί, να αναπνεύσει λίγο θαλασσινό αέρα, να ανακουφιστεί, βρε παιδί μου, τεντώνοντας το σκελετωμένο σκήνωμά της, αλλά κανείς δεν της έδινε σημασία. Τόσα υπέφερε στη ζωή της η Αγία Βαρβάρα, θα άντεχε άλλη μία αποκοτιά των ανθρώπων αφού έμαθε να τους ανέχεται τόσους αιώνες τώρα. Δύο εβδομάδες και μετά πάλι πίσω στο Μουράνο, το νησί της, παρέα με τους τεχνίτες του γυαλιού που της κρατούν συντροφιά με τις γκριμάτσες τους, τις αποκριάτικες μάσκες και το ταλέντο τους. Α, και μια λεπτομέρεια. Βαρβάρα έλεγαν και τη γιαγιά μου, από την πλευρά της μάνας μου, Δαρδανελιώτισσα, πέθανε νωρίς στη συνοικία των προσφύγων στις Τζιτζιφιές. Μιλάω πού και πού με τη φωτογραφία της και μου διηγείται αστείες ιστορίες από το Μουράνο.
18°
