«Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης αν η Ευρώπη θα ανεχθεί τη δημοκρατία στη χώρα που γεννήθηκε» είπε στη βουλή ο Αλέξης Τσίπρας και συνέχισε: «Είμαι βέβαιος πως όλοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα να επιδείξουν πολιτική βούληση και να προστατεύσουν τη δημοκρατία ως υπέρτατη αξία στο κοινό μας σπίτι, την Ευρώπη. Αλλιώς, ο αδικημένος και πληγωμένος θα είναι η ίδια η Ευρώπη». Και ο πρωθυπουργός προειδοποίησε: «Η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει λιγότερη δημοκρατία – και το έγκλημα, η δολοφονία της δημοκρατίας στον τόπο που γεννήθηκε, δεν θα έχει σιγαστήρα. Κανείς δεν θα βάλει σιγαστήρα αν κάποιοι το επιχειρήσουν».
Ο Έλληνας πρωθυπουργός θεωρεί ότι σεβασμός στη δημοκρατία σημαίνει προσαρμογή των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης στην επιθυμία του ελληνικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές. Και επειδή εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία υπάρχει ένας παραπάνω σημαντικός λόγος να ικανοποιήσουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τις απαιτήσεις των Ελλήνων.
Ας δούμε πόσες αυθαιρεσίες χωρούν μέσα σε μία μόνο παράγραφο της πρωθυπουργικής ομιλίας:
1. Η δημοκρατία η δική μας έχει μεγαλύτερη αξία από τη δημοκρατία των άλλων χωρών, επειδή εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα εθνικιστικά στερεότυπα επιστρατεύονται από τον Αλέξη Τσίπρα. Σε ερώτημα Γερμανού δημοσιογράφου για το τι θα έλεγε στην καγκελάριο Μέρκελ είχε απαντήσει: «Ξέρετε; Αυτό είναι το πλεονέκτημά μου απέναντι στην κυρία Μέρκελ. Εγώ από το γραφείο μου έχω θέα σε 2.500 χρόνια ιστορίας της Δημοκρατίας κι εκείνη μόνο στο Ράιχσταγκ». (Αυτά λέγονταν το 2012, τώρα ξέρουμε τι της είπε τελικά: δώσε επειγόντως λεφτά, ξεμείναμε – επιστολή 15/3/2015). Η υπεροχή του Τσίπρα έναντι της Μέρκελ προκύπτει λόγω της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, σαν να πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό της φυλής που το έχουν όλοι οι Έλληνες –ακόμη και οι χρυσαυγήτες– και τους κάνει να υπερτερούν έναντι των Γερμανών και όλων των άλλων λαών.
2. Η δημοκρατία η δική μας καταργεί τη δημοκρατία των άλλων. Το δημοκρατικό θα ήταν εμείς να λέμε στους υπόλοιπους Eυρωπαίους πώς θα διαθέσουν τα χρήματα που τα κράτη τους μαζεύουν από τη φορολογία. Εμείς θα ψηφίζουμε και οι άλλοι θα εφαρμόζουν τις αποφάσεις μας. Αυτή η εξωφρενική αντιδημοκρατική απαίτηση εμφανίζεται σαν έκκληση για να δείξουν οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης «πολιτική βούληση και να προστατεύσουν τη Δημοκρατία ως υπέρτατη αξία στο κοινό μας σπίτι, την Ευρώπη».
3. Οι δανειστές της Ελλάδας εμφανίζονται σαν να ζητούν εκείνοι από την Ελλάδα μέτρα, ενώ στην πραγματικότητα εμείς είμαστε εκείνοι που ζητάμε δανεικά. Διαφορετικά ο πρωθυπουργός θα επαναλάμβανε το «go back, κυρία Μέρκελ». Εμείς είμαστε που δεν έχουμε λεφτά για τις συντάξεις και τα ζητάμε. Εκείνοι βάζουν όρους και μας λένε ότι δεν θέλουν να μας δανείζουν δισεκατομμύρια για να διατηρούμε προνόμια που δεν υπάρχουν σε καμία άλλη χώρα. Η αντίρρησή τους εμφανίζεται σαν επιβολή που καταργεί τη δημοκρατία, ενώ οι Έλληνες υπουργοί βγαίνουν κάθε πρωί στην τηλεόραση παριστάνοντας τους καλούς που μάχονται για τις συντάξεις.
4. Παρουσιάζεται σαν αντιδημοκρατικό το να αρνηθούν οι δανειστές να χρηματοδοτήσουν τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, θεωρείται δημοκρατική, τίμια και ηθική η παραπλάνηση των ψηφοφόρων με όλα αυτά που έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ και με όσα έχει ισχυριστεί τα χρόνια της κρίσης. Για την αθέτηση των υποσχέσεων του κόμματος θα φταίνε οι ξένοι που δεν τους αφήνουν και όχι οι ίδιοι που έταζαν τα πάντα στους πάντες με λεφτά που δεν υπήρχαν.
Ο Αλέξης Τσίπρας, εγκλωβισμένος στην τεράστια απόσταση ανάμεσα στα προεκλογικά λόγια και τη μετεκλογική πραγματικότητα, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο προκειμένου να συνεχιστεί η παραπλάνηση των πολιτών για να διατηρηθεί η υποστήριξη στην κυβέρνησή του. Για τα αποτελέσματα της πολιτικής του και την οικονομική ασφυξία ισχυρίζεται ότι δεν φταίει η κυβέρνησή του άλλα οι δανειστές που δεν δίνουν χρήματα, χρήματα που πριν έλεγε ότι δεν χρειαζόμαστε.
Στο πολιτικό επίπεδο ταυτίζει τον εαυτό του και την κυβέρνησή του με τη δημοκρατία και το έθνος. Αυτός και οι υπουργοί του μιλούν για Πέμπτη Φάλαγγα, ανακαλύπτουν προδότες στην αντιπολίτευση και απειλούν τα μη φιλικά μέσα ενημέρωσης. Παλιότερα είχε πει για αντιπάλους πολιτικούς ηγέτες ότι «δεν είναι και τόσο Έλληνες» και συνεχώς τους κατηγορούσε σαν Μερκελιστές. Τώρα η κυβερνητική πολιτική δεν χωράει αντιρρήσεις. Όποιος διαφωνεί είναι με τον εχθρό.
Όλα αυτά γίνονται στα πλαίσια της… «επιστροφής της δημοκρατίας στη χώρα που γεννήθηκε». Τα ακροδεξιάς κοπής εθνικά στερεότυπα έχουν ενωθεί με τον αυταρχισμό ενός συστήματος που προσπαθεί να γαντζωθεί στην εξουσία τώρα που τα ψέματα τελειώνουν. Υπήρξαν αδίστακτοι στη δημαγωγία για να πάρουν την εξουσία και τώρα θα κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν.
Πολλοί μένουν έκπληκτοι. Αλλά τι διαφορετικό θα μπορούσαμε να περιμένουμε από εκείνους που ποτέ δεν έκρυψαν το θαυμασμό τους για δικτάτορες όπως ο Μάο και ο Κάστρο και από ολόκληρο τον σύγχρονο κόσμο διάλεξαν να θαυμάζουν το αποτυχημένο κράτος της Βενεζουέλας.
17°
