Αισθάνομαι Ευρωπαία γιατί πιστεύω ότι η Ευρώπη είναι η περιοχή του πλανήτη με την περισσότερη δημοκρατία, την πιο ανοιχτή κοινωνία, με το μεγαλύτερο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο περιβάλλον, με το καλύτερο κοινωνικό κράτος σε συνδυασμό με την πιο εκτεταμένη ευημερία.
Αισθάνομαι Ευρωπαία και ευγνώμων γιατί δεν γνώρισα πόλεμο.
Αισθάνομαι Ευρωπαία γιατί ο πολιτισμός της Ευρώπης είναι ο δικός μου πολιτισμός, ο πολιτισμός του Κλεισθένη και των Γκράκχων, του Αριστοτέλη, του Αβερρόη, του Σπινόζα και του Έρασμου, του Ικτίνου, του Ισίδωρου και του Mies van der Rohe, του Λεονάρντο και του Μαγκρίτ, του Βικτόρ Ουγκό και του Αντρέ Μαλρό, του Ντοστογιέφσκι, του Κάφκα και του Όσκαρ Ουάιλντ, του Μπρετόν, του Καστοριάδη, του Ζαχάροφ, της Σιμόν Βάιλ και της Χάνα Άρεντ, του Ντράγιερ, του Μπέργκμαν και του Φελίνι, του Μπετόβεν, του Νίνο Ρότα, του Χατζηδάκι και των Μπιτλς, του Λούις Κάρολ και των Μόντι Πάιθον, του... της... των...
Αισθάνομαι Ευρωπαία γιατί πιστεύω ότι, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά κάθε λαός της Ευρώπης έχει την ιδιαιτερότητά του, την κουλτούρα του, τη φιλοπατρία του. Και όλα αυτά δικαιούνται να είναι εξίσου σεβαστά.
Αισθάνομαι Ευρωπαία γιατί δεν συμμερίζομαι τις αυταπάτες που διατρέχουν την ελληνική κοινωνία, αυταπάτες που υπέθαλψαν όσο μπορούσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά ακόμα περισσότερο η σημερινή κυβέρνηση, με ψέματα, «ευφημισμούς» και ιδεοληψίες, εκμεταλλευόμενη την ανασφάλεια και την κρίση ταυτότητας των Ελλήνων.
Δεν συμμερίζομαι την αμφισβήτηση του δημοκρατικού φρονήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν θεωρώ ότι η Ευρώπη υπάρχει περίπτωση να «μην ανέχεται τη δημοκρατία», όπως είπε πρόσφατα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας (δήλωση που για μένα σημαίνει, ότι ο ίδιος δεν αισθάνεται Ευρωπαίος).
Δεν συμμερίζομαι τις αυταπάτες γύρω από την έννοια της εθνικής κυριαρχίας, που μένουν προσκολλημένες στον 19ο αιώνα. Η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει εθελούσια παραίτηση από κάποιες πλευρές της εθνικής κυριαρχίας και παραχώρησή τους στον υπερεθνικό οργανισμό για το μεγαλύτερο όφελος όλων. Καμιά μεμονωμένη χώρα της Ευρώπης, ακόμα και η πιο ισχυρή, δεν μπορεί να έχει δυνατή φωνή μέσα στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη μας. Η ρητορική περί «εθνικής περηφάνειας» και «αναφαίρετης εθνικής κυριαρχίας» είναι όργανο των εθνικιστών, των λαϊκιστών, των οπαδών της έθνικής απομόνωσης.
Δεν συμμετέχω στην ιδέα ότι τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εχθροί με τους οποίους πρέπει να διαπραγματευτούμε, λες και κάνουμε συνθήκη μετά από πόλεμο. Αισθάνομαι Ευρωπαία και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα βλέπω ως ισότιμους εταίρους της Ελλάδας (και όχι σαν εχθρούς με τους οποίους πρέπει να διαπραγματευτούμε λες και κάνουμε συνθήκη μετά από πόλεμο). Παρά τα λάθη και τις ακαμψίες, η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι μια ζωντανή διαδικασία, οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται δεν είναι απαίτηση του «εχθρού» αλλά απαίτηση της πραγματικότητας, για να γίνει η Ελλάδα ένα ευρωπαϊκό κράτος. Η εμμονή στην άρνησή της πραγματικότητας δεν είναι «ηρωϊκή αντίσταση».
Τέλος, αισθάνομαι Ευρωπαία γιατί νομίζω πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μέλλον μόνον αν προχωρήσει την πολιτική και οικονομική της ολοκλήρωση, μόνο αν γίνει Ομοσπονδία με πολύ περισσότερους κοινούς θεσμούς και κανόνες.
8°
