Όσο μελετάει κανείς τις γενικότερες τάσεις, αντιδράσεις και συμπεριφορές της ελληνικής κοινωνίας, τόσο θα δυσκολεύεται να καταλήξει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Οφείλω να πω ότι αδυνατώ να ερμηνεύσω, για παράδειγμα, το δίκτυο υποστήριξης που έχει ο Σάββας Ξηρός. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι ο κόσμος θα αλλάξει με τα όπλα, έχοντας στο ενεργητικό του πέντε δολοφονίες, συμμετοχή σε ληστείες και άλλα εγκλήματα, εξαιτίας των οποίων έχει καταδικαστεί πολλάκις σε ισόβια.
Αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει ανθρώπους να διαδηλώνουν για τα «δικαιώματα» του «αγωνιστή» Ξηρού; Τι είναι αυτό που κάνει ανθρώπους που προφανώς και δεν(;) πιστεύουν στην ένοπλη πάλη να θεωρούν ότι πρέπει να αποφυλακιστεί ο καταδικασμένος εγκληματίας; Ακούστηκαν κάποια φθηνά επιχειρήματα, όπως ότι έχει μεγάλη αναπηρία. Πρώτον, οφείλεται σε αποκλειστικά δική του ευθύνη επειδή έσκασε η βόμβα στα χέρια του. Δεύτερον, από τη στιγμή που είναι τυφλός(;) δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα αν είναι στο σπίτι του, με την έννοια ότι δεν επηρεάζεται η κατάσταση της υγείας του από την παραμονή του στη φυλακή.
Επιπλέον, πόσο a la carte ανθρωπισμός είναι αυτός που θεωρεί ότι ο Ξηρός πρέπει να πάει σπίτι του, παρότι δεν έχει διόλου μετανιώσει για τους φόνους, δεν έχει ζητήσει συγγνώμη από τους συγγενείς των θυμάτων του, όπερ πιθανό να επαναλάβει τις ειδεχθείς δολοφονίες; Άσε που αν ο καταδικασμένος τρομοκράτης έχει τόσους υποστηρικτές όντας στη φυλακή, φανταστείτε πόσους θαυμαστές θα έχει εκτός φυλακής, όπου θα προσφέρονται όλες οι δυνατότητες να «επαναδραστηριοποιηθεί» σε αυτό που ξέρει όσο λίγοι «συνάδελφοί» του.
Ευλόγως θα αναρωτηθεί κάποιος πώς σου ήρθαν όλα αυτά. Μου ήρθαν επειδή την Τρίτη συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τη δολοφονία τριών παιδιών, του Νώντα, της Αγγελικής και της Παρασκευής, οι οποίοι είχαν την «ατυχία» να εργάζονται σε τράπεζα την ημέρα που γινόταν στην Αθήνα διαδήλωση κατά του μνημονίου. Φαίνεται ότι αυτή η επιλογή τους δεν μπορούσε να γίνει ανεχτή από τους παλικαράδες-κουκουλοφόρους του «κινήματος». Για αυτό και τους... καταδίκασαν σε φρικτό θάνατο μέσα στο χώρο εργασίας τους.
Από τότε έχουν περάσει πέντε χρόνια και για αυτά τα παιδιά δεν έχει γίνει μια εκδήλωση τιμής και μνήμης, δεν έχουν γίνει αφιερώματα και εκπομπές (πλην αυτής που έκανε ο Σταύρος Θεοδωράκης), δεν έχουν γίνει πορείες αλληλεγγύης, δεν έχουν γίνει καταλήψεις πανεπιστημίων και κτιρίων και, φυσικά, η υπόθεσή τους δεν έχει απασχολήσει τη Βουλή. Αλήθεια, ποιος κοινωνιολόγος, πολιτειολόγος ή ό,τι άλλο μπορεί να εξηγήσει αυτή τη συμπεριφορά, δηλαδή το τεράστιο ενδιαφέρον για τον Ξηρό εν αντιθέσει με την απόλυτη αδιαφορία για αυτά τα τρία αδικοχαμένα παιδιά; Ίσως επειδή αυτοί δεν ήταν «αγωνιστές» σαν τον Ξηρό, για να έχουν ένα κυβερνητικό(!) κόμμα και έναν υπουργό Δικαιοσύνης να τους υποστηρίζει σθεναρώς. Ήταν υπάλληλοι σε τράπεζα. Άρα, παράπλευρη απώλεια στον αντιμνημονιακό αγώνα!
Υ.Γ. Περνώντας την Τρίτη από το σημείο που δολοφονήθηκαν τα τρία παιδιά, είδα μαζεμένους λίγους συγγενείς και φίλους, που ήθελαν να αφήσουν ένα λουλούδι στη μνήμη τους. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα γίνει στην Ελλάδα μια μαζική διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας, όπως έχει γίνει σε όλες τις χώρες που έχουν θρηνήσει θύματα.
6°
