Ανοιχτή Επιστολή Αγάπης

Έχω πολλή αγάπη να δώσω. Όχι τόση όσο μια παρουσιάστρια κοινωνικού ριάλιτι ή ένας εντεχνολαϊκός τραγουδιστής αλλά όσο να ’ναι έχω αρκετή. Το κακό με την αγάπη μου είναι πως φοβάμαι ότι από τα χεράκια μου δεν θα θέλει να την πάρει κανείς και γι’ αυτό αποφάσισα να τη στείλω μέσω αυτού του κειμένου.

Πρώτα και πάνω από όλα, θέλω να στείλω την αγάπη μου στην κυβέρνηση του Ανδρέα του Τσίπρα. Την κυβέρνηση που έχει γίνει η πιο συγκινητική κυβέρνηση όλων των εποχών, καθώς με ξεχωριστή επιμονή προσπαθεί το ακατόρθωτο: να συμμετάσχει σε παρτούζα και ταυτόχρονα να διατηρήσει την παρθενιά της. Προφανώς η προσπάθειά της είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη αλλά τα στελέχη της επιμένουν να ισχυρίζονται πως είναι δυνατόν να καταφέρουν. Νομίζω πως χάρη σ’ αυτήν την επιμονή τους γίνονται αξιαγάπητοι και θα γίνουν ακόμα περισσότερο όταν θα πρέπει να ξεστομίσουν τις δικαιολογίες που θα πρέπει να σκαρφιστούν είτε μείνουν με το φαλλό στο σφιγμένο σε αγωνιστική γροθιά χέρι τους, είτε ενδώσουν στα καυτά κορμιά των καπιταλιστικών σειρήνων.

Ο σ. Λαφαζάνης την ώρα που μαθαίνει πως υπάρχει η πιθανότητα να μην είναι αυτός ο Μεσσίας που θα αλλάξει τον κόσμο

Στη συνέχεια θέλω να στείλω την αγάπη μου στον Αργύρη τον Ντινόπουλο του οποίου η αγγελία για εύρεση εργασίας κοσμεί εδώ και λίγες μέρες το ίντερνετ. Χωρίς καμία έκπληξη διαπίστωσα πως ο κατάλογος με τα προσόντα του ήταν εξαιρετικά μακρύς παρότι, εξαιτίας της σεμνότητας η οποία πάντα χαρακτήριζε τον πρώην υπουργό, πουθενά δεν αναφέρονταν η ωραία ιστορία των Ιμίων ή το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του για τη γενιά των ρέιβερ, χάρη στο οποίο η ανθρωπότητα έμαθε τον τρόπο με τον οποίο γυρνάνε οι κύκλοι.

Πρέπει βέβαια να ομολογήσω πως η ανάγνωση της αγγελίας, την οποία θα βρείτε εδώ είχε και μια δυσάρεστη πλευρά. Μου φαίνονταν πολύ στενάχωρο το ότι ένας συνάνθρωπός μας με ικανότητες και προσόντα τόσο πλούσια που χρειάζονταν εκατοντάδες λέξεις για να τα αναπτύξει, είχε μείνει χωρίς εργασία. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Αργύρης ο Ντινόπουλος πέρα από ικανός είναι και διάσημος. Όλοι τον είχαμε υπουργό, όλοι απολαύσαμε τα ρεπορτάζ του και εν πάσει περιπτώσει τα προσόντα του είναι γνωστά σε όλους τους Έλληνες. Αναρωτιέμαι λοιπόν, όταν αυτός ο πανίκανος άνθρωπος δεν μπήκε στη Βουλή δεν βρέθηκε ένας επιχειρηματίας να σκεφτεί «Αυτός ο γεμάτος ικανότητες άνθρωπος είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η επιχείρησή μου»; Αυτός είναι ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας; Τόσο κοντόφθαλμος που να μην μπορεί να δει ένα διαμάντι ακόμα κι όταν αυτό βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής; Τόσο άχρηστος που αντί να πλημμυρίσει με προτάσεις τον Αργύρη τον αναγκάζει να βάλει αγγελία;

Γλίτωσα από αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις όταν σκέφτηκα πως όταν μιλάμε για τον Αργύρη τον Ντινόπουλο μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να περιοριστεί στα σύνορα μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα. Ίσως γι αυτό η αγγελία του να είναι γραμμένη στα αγγλικά. Ίσως επειδή τα προσόντα του Αργύρη του Ντινόπουλου ανήκουν σε όλο τον πλανήτη.

Άνοιξε τα φτερά σου, Αργύρη, και πέτα μακρυά από αυτή τη χώρα που τρώει τα πιο άξια από τα παιδιά της.

Για το τέλος θέλω να στείλω την αγάπη μου σε εκείνους τους συνανθρώπους μου που ξεσάλωσαν ζητώντας βασανιστήρια και θάνατο για το δολοφόνο πατέρα της μικρής Άννυ. Κάποιους από αυτούς τους είδα έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων να επιτίθενται στο κτήνος, αποδεικνύοντας πως μάλλον έψαχναν καιρό την ευκαιρία να γίνουν κι αυτοί κτήνη και το μόνο που τους έλειπε ήταν ένας φερετζές δικαιοσύνης. Τους υπόλοιπους τους διάβασα στο λαϊκό δικαστήριο του face του book και του twitter. Έχοντας, επιτέλους, αποκτήσει τον πολυπόθητο φερετζέ, ονειρεύονται δίκαιες δολοφονίες, δίκαιες κρεμάλες, δίκαιους βιασμούς και δίκαιους διαμελισμούς. Ονειρεύονται τα δίκαια χέρια τους βαμμένα με άδικο αίμα και γίνονται, επιτέλους, όσο κτήνη τραβά η καρδιά τους. Και μπράβο τους.