Η ζυγαριά της Σοφίας

Βλέποντας τις βεβαιότητές της και τις κατασκευές της να καταρρέουν η μια μετά την άλλη, η κομμουνιστική και κομμουνιστογενής αριστερά είχε πάντα ένα τελευταίο καταφύγιο: το απελπισμένο όσο και απελπιστικό επιχείρημα του συμψηφισμού, αυτό που τόσο εύστοχα και εμβληματικά αποτυπώνεται στη φράση «Ναι, αλλά και σεις καταπιέζετε τους νέγρους» του γνωστού ανεκδότου. Στα χρόνια που ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» ήταν κραταιός και οι πρόθυμοι να τον υπερασπιστούν ουκ ολίγοι, στις φωνές διαμαρτυρίας ή κριτικής για όσα ακατονόμαστα συνέβαιναν σε εκείνον τον «επίγειο παράδεισο» η απάντηση ήταν συνήθως: «Αυτό σας πείραξε; Δεν βλέπετε τι κάνουν οι Αμερικανοί και οι άλλοι ιμπεριαλιστές;».

Kαι όμως, για την αριστερά, στο μέτρο που θέλει να είναι άξια του ονόματός της και να διεκδικεί την κληρονομιά του Διαφωτισμού, τα πράγματα (θα έπρεπε να) είναι πολύ απλά. Μόνον όταν καταδικάζεις τον ολοκληρωτισμό σε όλες τις εκδοχές του και τις εκφάνσεις του, η όποια καταγγελία και διαμαρτυρία σου είναι αξιόπιστη. Μόνον όσοι καταδίκαζαν τα εγκλήματα του Στάλιν και του Πολ Ποτ, του Χότζα και του Τσαουσέσκου, νομιμοποιούνταν πολιτικά να καταδικάζουν το καθεστώς του Απαρτχάιντ ή τη δικτατορία του Πινοσέτ στη Χιλή. Όλα τα άλλα ήταν πολιτικές υπεκφυγές, στρεψοδικίες και κουτοπονηριές, προορισμένες να κρύβουν την αμηχανία των υποστηρικτών του Στάλιν και των επιγόνων του μπροστά στην εξαθλίωση και την ανελευθερία που επικρατούσαν στις αυτοαποκαλούμενες «σοσιαλιστικές» χώρες.

Όποιος, όμως, νομίζει ότι η κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ σήμανε και το τέλος της «επιχειρηματολογίας» αυτού του είδους, είναι γελασμένος. Μπορεί ο Μπρέζνιεφ και ο Χόνεκερ να αποτελούν απλώς μία ακόμα εφιαλτική ανάμνηση για την ανθρωπότητα, αλλά τα παιδιά τους και οι πρακτικές τους (θα ήταν υπερβολή να μιλήσει κανείς για «ιδέες» τους) ζουν. Μάλιστα, στη χώρα μας, εδώ και λίγον καιρό, εν μέρει κυβερνάνε κιόλας. Ωστόσο, ο λύκος και αν… έγινε κυβέρνηση, δεν ξέχασε την τέχνη του. Έτσι, κάθε κουτουράδα ή άστοχη κίνηση της κυβέρνησης, κάθε ανεπάρκεια και ιδεοληψία της που ξεχαρβαλώνει ακόμα και ό,τι είχε απομείνει όρθιο σε μια καθημαγμένη χώρα και κοινωνία, συνοδεύεται κατά κανόνα και από τις γνωστές αναφορές στους… νέγρους, από την επίκληση του μνημονίου αλλά και του γνωστού διαχρονικού μπαμπούλα: του φιλελευθερισμού/νεοφιλελευθερισμού. Όποιος, λοιπόν, ασκεί σκληρή κριτική στην κυβέρνηση, όποιος βλέπει τα νομοσχέδια-τερατουργήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο στη Βουλή, όποιος εξανίσταται με τις ιδεοληψίες του Μπαλτά και τις ελαφρότητες της Τασούλας, όποιος φρίττει με τους Σταθοπαναγούληδες και τους Διαμαντόπουλους, όποιος βλέπει την εξυγίανση(!) να την εκπροσωπούν ο Κατρούγκαλος και ο Μητρόπουλος, κινδυνεύει να κατακεραυνωθεί με το ατράνταχτο επιχείρημα «ναι, αλλά και σεις δεχόσασταν τα μνημόνια» – τα οποία, βέβαια, μνημόνια εκλιπαρεί κατ’ ουσίαν η σημερινή κυβέρνηση να συνεχιστούν.

Πρωταγωνιστικό ρόλο και σε αυτό το κακοανεβασμένο και φτηνιάρικο έργο παίζει η ανεκδιήγητη προεδρίνα της Βουλής. Πριν από λίγες μέρες, σε συζήτηση για την τρομοκρατία και τους δολοφόνους τρομοκράτες, με το γνωστό της θράσος δήλωσε ότι τρομοκράτες ήταν και οι κυβερνήσεις που έπαιρναν αντιλαϊκά μέτρα! Μιλάμε για τέτοιο συμψηφισμό!

Και βέβαια, σιγά που το πράγμα θα σταματούσε εκεί. Άτυπη υπαρχηγός της Ζωής είναι η κυρία Σοφία Σακοράφα, η οποία πρωταγωνιστεί και στη γνωστή Επιτροπή Αλήθειας (σήκω Όργουελ να δεις τους εφιάλτες σου να γίνονται πραγματικότητα!) για το Χρέος. Ξέρετε, αυτήν την οποία αποτελούν διάφορα ράκη του διεθνούς ακτιβισμού και ξέφτια του ύστερου τριτοκοσμισμού, που κλήθηκαν να μας μάθουν, λέει, πώς γεννήθηκε το υπέρογκο χρέος (τι πιο απλό από το να ρωτήσουν το φίλο της Ζωής, τον Πάκη, και να τελειώνουμε). Η κυρία Σακοράφα, λοιπόν, δήλωσε στο Ευρωκοινοβούλιο: «Καταδικάζουμε τη βαρβαρότητα του ISIS, αλλά και αυτή που παράγει ο νεοφιλελεύθερος φονταμενταλισμός». Ώστε έτσι, λοιπόν! Οι αφιονισμένοι του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους, που κόβουν τα κεφάλια λες και δουλεύουν στην κρεαταγορά το Πάσχα, που γκρεμίζουν ναούς και καταστρέφουν αγάλματα «απίστων», συμψηφίζονται με δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις χωρών της Δύσης. Τι Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, τι Κάμερον! Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η κυρία Σακοράφα, πριν γίνει ΣΥΡΙΖΑ και υπαρχηγός της Ζωής, είχε φροντίσει να συνταχθεί με το ΠΑΣΟΚ, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν «καλό άλογο», και ακόμα πιο πριν ήταν αδιαπραγμάτευτα ΚΚΕ, όταν το ΚΚΕ ήταν κι αυτό σχετικά «καλό άλογο». Κλασικό, όσο και πολιτικά «αποδοτικό» δρομολόγιο, εξού και αρκετοί αυτοί που το ακολούθησαν (Κοτζιάς, Μικρούτσικος και άλλοι). Εκεί, στο ΚΚΕ, θα πρωτοέμαθε μάλλον και να χρησιμοποιεί τη δοκιμασμένη μέθοδο του «συμψηφισμού».

Α, ναι, να μην ξεχάσω και τη Κατώνεια (βλέπε προπροηγούμενο τεύχος) επωδό: Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο.