Για ποιον φιλοευρωπαϊκό συνασπισμό μιλάμε;

Η πρόταση έπεσε πριν λίγες μέρες στο τραπέζι. Ένας ενιαίος φιλοευρωπαϊκός συνασπισμός αποτελούμενος από τα τρία (λεγόμενα) φιλοευρωπαϊκά κόμματα. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ενωμένα στις επόμενες εκλογές (οι οποίες είναι πολύ πιθανό πλέον να μην αργήσουν) απέναντι στην λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τρία κόμματα που θα έβαζαν στην άκρη τις διαφορές τους δείχνοντας μια υπεύθυνη και πατριωτική στάση απέναντι στην επιδεικτική ανευθυνότητα των «Τσιπροκαμμένων». Η πρόταση αυτή προέρχεται από τη Νέα Δημοκρατία. Πιθανότατα από τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος μάλιστα έχει ξεκινήσει και μια σειρά επαφών στην Ευρώπη με στόχο να βρει συμμάχους με κύρος που θα στήριζαν τη συγκεκριμένη θέση.

Εκ πρώτης όψεως δεν είναι παράλογο. Όντως αυτά που έχουμε ζήσει τους τελευταίους τρεις μήνες ξεπερνούν ακόμη και την πιο νοσηρή φαντασία. Η κυβέρνηση δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο, σε κανένα επίπεδο, ενώ πορεύεται στην Ευρώπη χωρίς καμία στρατηγική. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να προσβάλλει τους εταίρους μας, να προσπαθεί να τους κοροϊδέψει και να τους πουλάει ψευτοτσαμπουκά μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους εδώ Ελληνάρες που γουστάρουν παρελάσεις με τσάμικα και τον Γιάνη τον Θεό.

Η άποψή μου ωστόσο, και θεωρώ πως εκφράζω την πλειοψηφία των ανθρώπων του κόμματος στο οποίο ανήκω, είναι πως το ιδεολογικό χάσμα ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ (φαντάζομαι και το Ποτάμι) είναι τεράστιο και αγεφύρωτο. Προφανώς υπάρχει το προηγούμενο της συγκυβέρνησης 2012-2015. Εκεί όμως είχαμε μια συνεργασία ανάγκης. Η χώρα βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού και ήταν αναγκαίο να κυβερνηθεί. Ας μη ξεχνάμε πως δεν επρόκειτο για μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ αλλά για μια τρικομματική συγκυβέρνηση, ασχέτως αν στην πορεία η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε (και τιμωρήθηκε για αυτό με ολοκληρωτική εξαφάνιση).

Επίσης, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ είχε ζητήσει και την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος όμως αρνήθηκε. Άλλωστε δεν μιλάμε πλέον για έναν απλό συνασπισμό κομμάτων (κάτι τέτοιο θα σήμαινε την απώλεια του «μπόνους» των 50 εδρών) αλλά για τη δημιουργία ενός ενιαίου νέου κόμματος. Με τι ιδεολογικό υπόβαθρο; Με τη λογική «Μνημόνιο και ξερό ψωμί και μετά βλέπουμε»; Πώς είναι δυνατόν δύο κόμματα του μεσαίου χώρου, ανάμεσα στα οποία το ΠΑΣΟΚ, ιστορικός εκπρόσωπος της Κεντροαριστεράς τα τελευταία 40 χρόνια, να μπουν κάτω από την ίδια στέγη με ένα κόμμα που ξεκινάει μεν από την Κεντροδεξιά αλλά φτάνει ως την Λαϊκή/ Άκρα Δεξιά; Κάποια στιγμή (ας ελπίσουμε τουλάχιστον…) η κρίση θα τελειώσει. Πώς θα βρεθεί κοινός τόπος σε θέματα όπως π.χ. το μεταναστευτικό, τα ανθρώπινα και τα εργασιακά δικαιώματα ανάμεσα σε δύο πολιτικούς χώρους που απέχουν παρασάγγας;

Μάλιστα, σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ, το πείραμα Σαμαρά άφησε πολύ πικρές αναμνήσεις. Είναι αλήθεια πως ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έδειξε μια αρκετά υπεύθυνη στάση στο διάστημα 2012-2014. Κανείς όμως δεν πρέπει να ξεχνάει πως αυτός ήταν που σήκωσε πρώτος το φλάμπουρο του αντιμνημονιακού αγώνα, με αποκορύφωμα τα -διαβόητα πλέον- Ζάππεια, ενώ μετά τις ευρωεκλογές του 2014 το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να αποφύγει το κόμμα του τη συντριβή στις επερχόμενες εκλογές, κάτι που φάνηκε με τον απογοητευτικό ανασχηματισμό του περασμένου Ιουνίου. Τέλος, εκείνος ήταν που ουσιαστικά επέσπευσε τις εκλογές με την επιλογή του κομματικού Σταύρου Δήμα, στερώντας κάθε άλλοθι για θετική ψήφο από τα αριστερά κόμματα.

Όλες αυτές τις κινήσεις του Σαμαρά τις πλήρωσε το ΠΑΣΟΚ. Όλες αυτές τις κινήσεις του Σαμαρά τις πλήρωσε η χώρα. Φυσικά, όλοι εμείς που πιστεύουμε πως η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη δεν θα πρέπει να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Στην περίπτωση που οι εθνολαϊκές δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κινηθούν προς την οριστική ρήξη και την επιστροφή στη δραχμή θα πρέπει οργανωμένα να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία αντίστασης και ενημέρωσης του κόσμου για την καταστροφή που θα βρίσκεται προ των πυλών. Εκεί Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι θα μπορούν να συνεργαστούν μαζί με οποιονδήποτε άλλο εντάσσεται στην ίδια λογική. Υπάρχουν ακόμα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τέτοια άτομα. Επαναλαμβάνω όμως: ενδεχόμενη συνεργασία θα πρέπει να περιοριστεί μόνο σε αυτό το πλαίσιο. Όχι σε κομματικό επίπεδο, όχι σε μια κοινή κάθοδο στις εκλογές.

Κανείς δεν αρνείται πως οι ώρες είναι κρίσιμες. Πως έχουμε να κάνουμε με μια ανεκδιήγητη κυβέρνηση που είναι έτοιμη να προξενήσει ζημιές οι οποίες θα κάνουν δεκαετίες να γιατρευτούν. Δεν μπορούμε όμως να συνδράμουμε στην εξαφάνιση του μεσαίου χώρου και το οριστικό καπέλωμά του από τη Νέα Δημοκρατία. Και μια και το ’φερε η κουβέντα, μήπως είναι πια κάτι παραπάνω από αναγκαία η συσπείρωση αυτής της ρημάδας της Κεντροαριστεράς;