Η είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων: το ελληνικό δημόσιο πρόκειται να δανειστεί επιπλέον περίπου 1 δις ευρώ, για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει το Ταμείο Πρόνοιας των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να ξεμπλοκάρει τη χορήγηση του εφάπαξ σε 25.000 περίπου υπαλλήλους που περιμένουν. Αυτή τη διαβεβαίωση έδωσε εκ μέρους της κυβέρνησης ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου στον ανησυχούντα πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ κ. Σπ. Παπασπύρου. Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδισε καθόλου τον κ. Παπασπύρου, μαζί με άλλους γνωστούς σθεναρούς υπερασπιστές των συμφερόντων του λαού, να δίνει τον υπέρτατο αγώνα κατά της υποτέλειας της χώρας στην τρόικα και κατά του μνημονίου, ζητώντας μάλιστα από το Συμβούλιο της Επικρατείας την ακύρωσή του.
Ερώτηση: Αλήθεια, αν γίνει κανένα τρελό και ακυρωθεί το μνημόνιο και στείλουμε τους άθλιους εκμεταλλευτές της ΕΕ και του ΔΝΤ από εκεί που ήρθαν, ποιος θα δώσει τα λεφτά για να πληρωθούν όχι μόνο τα εφάπαξ, αλλά και οι μισθοί και οι συντάξεις και τα σχολεία και τα νοσοκομεία και όλα αυτά που καθημερινά πληρώνει το κράτος; Ο κ. Παπασπύρου; Οι φίλοι του, οι άλλοι σθεναροί υπερασπιστές των συμφερόντων του λαού; Το ΤΕΕ; Ο ΔΣΑ; Το ΚΚΕ; Το ΠΑΜΕ; Ο Τσίπρας αυτοπροσώπως; Κι αν –όπως υποψιάζομαι…– δεν πρόκειται να τα δώσει κανείς απ’ αυτούς, καλό είναι, πριν πετάξουμε με τις κλωτσιές τους άθλιους εκμεταλλευτές και τα λεφτά τους, κάποιος από τους προαναφερόμενους ανυποχώρητους αγωνιστές να μας ενημερώσει από πού θα βρούμε άλλα.
Όχι, δεν κάνω πλάκα. Αυτοί κάνουν πλάκα μαζί μας. Κι εγώ είμαι εξοργισμένος μαζί τους. Γιατί είτε με ανεύθυνα συνθήματα δήθεν υπέρ της πατρίδας, του λαού και των αδυνάτων είτε με ανύπαρκτες μαγικές συνταγές περί μηδενισμού του ελλείμματος σ’ ένα χρόνο κι άλλα τέτοια παραμύθια, προσπαθούν να μας κάνουν να πάθουμε αμνησία. Να ξεχάσουμε τι έγινε λίγους μήνες πριν. Τότε που έσκασε η ελληνική φούσκα. Τότε που διαπιστώθηκε πόσο ήταν το χρέος. Τότε που τα greek statistics έγιναν ανέκδοτο σ’ όλο τον κόσμο. Τότε που συζητιόταν σοβαρά να μας διώξουν απ’ το ευρώ και να γυρίσουμε στη δραχμή, που δεν μιλούσαμε για μνημόνιο αλλά για σχέδιο διάσωσης. Τότε που όλοι μαζί βρίζαμε τη Μέρκελ και τους Γερμανούς γιατί δεν ήταν και πολύ πρόθυμοι να μας βοηθήσουν. Που αγωνιούσαμε αν θα προλάβουμε να υπογράψουμε για να εκταμιευτούν αμέσως τα λεφτά, πριν δηλώσουμε πτώχευση, γιατί την επομένη το πρωί, κυριολεκτικά, το κράτος δεν είχε να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Τότε που, επιτέλους, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε. Και τώρα μας φταίει τάχα το μνημόνιο, όχι αυτά και αυτοί που μας οδήγησαν ως εκεί. Ε όχι, δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να πάθουμε αμνησία. Τα θυμόμαστε όλα.
Μη γελιέστε, όσο κι αν μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά, όσο κι αν φωνάζουν, η έξοδος από την κρίση θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ επώδυνη και, κυρίως, θ’ απαιτήσει πολλές και μεγάλες αλλαγές. Αυτοί που φωνάζουν κατά του μνημονίου αυτό είναι που φοβούνται, τις αλλαγές, γι’ αυτό και θέλουν να μη θυμόμαστε: για να μην αλλάξει τίποτα.
Η Νέα Δημοκρατία θα ’θελε πολύ να ξεχάσουμε όσα μας έφεραν ως εδώ: τα ομόλογα, το Βατοπέδι, το κλείσιμο της Βουλής για να παραγραφούν τα αδικήματα των υπουργών, το «νόμιμο είναι και ηθικό», τις επιδοτήσεις για τις άγονες γραμμές, τα ψεύδη περί ισχυρής ελληνικής οικονομίας και περί αντοχής της στην κρίση (περισσότερο μάλιστα απ’ όλες τις οικονομίες των άλλων χωρών της ΕΕ, θυμάστε;!!!), τα stages, την υπερδιόγκωση του δημόσιου χρέους, τα ψεύτικα στοιχεία στην ΕΕ, τον μερικής απασχόλησης πρωθυπουργό της Ραφήνας, την παντελή αδιαφορία για την καταστροφή που ερχόταν. Είναι απείρως πιο εύκολο να προσπαθήσεις να κρύψεις όλα αυτά στο παρελθόν και στη λήθη, παρά να θελήσεις ν’ αναλάβεις την ευθύνη γι’ αυτά, όχι με γενικόλογες αοριστολογίες, αλλά καταδικάζοντας συγκεκριμένες πολιτικές και καταλογίζοντας συγκεκριμένες πράξεις και παραλείψεις σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Αυτή θα ήταν πράγματι ειλικρινής και γενναία αυτοκριτική, που θα μπορούσε να γίνει θεμέλιο για την οικοδόμηση μιας νέας σχέσης, σχέσης εμπιστοσύνης με τους πολίτες. Θα ήταν όμως πολύ επώδυνη και θ’ απαιτούσε θάρρος, ρήξεις, αλλαγές. Γι’ αυτό και επιλέχθηκε η άλλη λύση, η εύκολη, των συμβιβασμών, της συγκάλυψης, της ανευθυνότητας, της αμνησίας, του λαϊκισμού.
Και οι άλλοι, όμως, δεν πάνε πίσω. Πώς να περιμένει κανείς λ.χ. να μιλά και να διεκδικεί αλλαγές με στόχο το μέλλον σ’ ένα σύγχρονο κόσμο ένα κόμμα –ΚΚΕ– τόσο πολύ προσκολλημένο στις ιδεοληψίες του παρελθόντος, που εν έτει 2010 υπερασπίζεται τον Στάλιν και τις πρακτικές του (δηλαδή, ένα από τα πλέον ολοκληρωτικά καθεστώτα στην ιστορία της ανθρωπότητας) και που απέμεινε τελευταίο πια στον κόσμο, μαζί με τη Β. Κορέα (της οποίας το κομμουνιστικό καθεστώς είναι τόσο πολύ δημοκρατικό και επαναστατικό ώστε να ζει αυτές τις μέρες τη δεύτερη κατά σειρά κληρονομική διαδοχή του ηγέτη του!!!...), να υποστηρίζει ακόμη το μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού, ακούγοντας αμήχανα ακόμη και τον Φιντέλ Κάστρο ν’ αποκηρύσσει ως αποτυχημένο το μοντέλο αυτό και να προαναγγέλλει απολύσεις 500.000 δημοσίων υπαλλήλων (εντάξει, ας μην είμαστε άδικοι, στο θέμα των απολύσεων το ΚΚΕ έχει γίνει πιο ευέλικτο, αφού, ναι μεν είναι κάθετα κατά των απολύσεων, αντιτασσόμενο σε κάθε απόλυση, σε οποιαδήποτε επιχείρηση, οσοδήποτε προβληματική κι αν είναι, πλην όμως όχι στις δικές του επιχειρήσεις, όπου εκεί οι απολύσεις επιτρέπονται, αφού, ειδικά φαίνεται γι’ αυτές, έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, όπως είπε πολύ διαφωτιστικά κι η συντρόφισσα Αλέκα, εξηγώντας τις δεκάδες απολύσεις στην Τυποεκδοτική….).
Για το άλλο κόμμα της Αριστεράς, της άλλοτε σύγχρονης, ανανεωτικής, ευρωπαϊκής Αριστεράς, τι να πει κανείς; Ούτε καν για το άνοιγμα του επαγγέλματος των ιδιοκτητών φορτηγών αυτοκινήτων τολμά να πάρει θέση (αυτών που ο πρόεδρός τους δήλωνε περήφανα στα δελτία των 8, για να δείξει τις αρχές από τις οποίες εμφορείται, ότι «εγώ μεγάλωσα με πατρίς-θρησκεία-οικογένεια»). Ε, ακόμη και γι’ αυτούς ο ΣΥΝ δεν τόλμησε να τοποθετηθεί θετικά υπέρ του ανοίγματος του επαγγέλματός τους, αλλά κάλεσε την κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των μεταφορών!
Για να ’χουμε δε την πλήρη εικόνα του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας που επικρατεί στους κόλπους της πάλαι ποτέ σύγχρονης Αριστεράς, ο ανεξάρτητος πλέον υποψήφιος Αλαβάνος, αν εκλεγεί, θα κηρύξει λέει στην περιφέρεια Αττικής –ειδικώς στην περιφέρεια Αττικής, η Κόρινθος και η Λαμία δυστυχώς θα παραμείνουν υπόδουλες…– την απελευθέρωση από το μνημόνιο (όπως λέγανε παλιά «Δήμος τάδε, αποπυρηνικοποιημένη περιοχή»)!!!
Είναι ποτέ δυνατόν όλοι αυτοί να προτείνουν ή να υποστηρίξουν ή, έστω, να επιτρέψουν τις αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα; Όχι βέβαια. Γιατί μια σύγχρονη, σοβαρή, ευνομούμενη, υπεύθυνη Ελλάδα θα τους αφήσει πίσω όλους. Θα προχωρήσει μπροστά χωρίς αυτούς.
Και κοντά σ’ αυτούς κι οι άλλοι: Τα δήθεν διαφωνούντα με το μνημόνιο κυβερνητικά στελέχη (με την παλαιοκομματική πρακτική του καλοπιάσματος των ψηφοφόρων, οι δήθεν φιλολαϊκοί, που, πονηρά, κάνουν πως νοιάζονται περισσότερο για τους ασθενέστερους), οι επαγγελματίες συνδικαλιστές (που, έχοντας χρόνια να εργασθούν, καλούν τον κόσμο σε κινητοποιήσεις για την ανατροπή του μνημονίου και όσων προστάζει, προσπαθώντας έτσι να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους και να σώσουν τη δουλειά τους, δηλαδή το απειλούμενο σήμερα –και ιδιαίτερα προσοδοφόρο γι’ αυτούς– παραγοντιλίκι τους), οι ευνοημένοι από το σύστημα, οι συντεχνίες, τα κλειστά επαγγέλματα, τα μονοπώλια, τα λαμόγια. Όλοι αυτοί, φυσικά, δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα. Και όλοι αυτοί, φυσικά, είναι που φταίνε περισσότερο (γιατί όλοι φταίμε, όχι όμως όλοι το ίδιο) για το σημερινό χάλι της χώρας.
Φυσικά, η αντίθεσή τους γίνεται με τα κατάλληλα κάθε φορά προσχήματα, για την υπεράσπιση –πάντα…– των δικαιωμάτων του λαού, ζητώντας –δήθεν– άλλες, πιο μεγάλες, πιο τολμηρές, πιο δίκαιες αλλαγές (για να μη γίνει καμία, τι ωραίο κόλπο!), με επιχειρήματα του τύπου «Δεν είναι σωστά τα μέτρα, αυτό που χρειάζεται είναι ανάπτυξη» (λες και –το σχεδόν πτωχευμένο– ελληνικό κράτος ή οι ελληνικές τράπεζες που αγωνίζονται να κλείσουν τις τρύπες στα οικονομικά τους ή οι ελληνικές επιχειρήσεις που προσπαθούν να επιβιώσουν, έχουν λεφτά για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη…).
Για προσέξτε, αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί που, ακόμη και μ’ αντίθετα μεταξύ τους –δεν έχει σημασία, το αποτέλεσμα μετράει– επιχειρήματα, αντιμάχονται κάθε αλλαγή, αυτοί που κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία κατά του μνημονίου, για δείτε προσεκτικά: ναι, είναι οι κυρίως υπαίτιοι για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα.
3°
