Η παραπλανημένη μαγείρισσα

Όταν ο Καντ υποστήριζε ότι πρέπει να ενεργείς έτσι ώστε ο δικός σου κανόνας συμπεριφοράς να μπορεί να γίνεται καθολικός, απέκλειε το ψέμα ως κανονιστικό πλαίσιο, ακόμη και στην περίπτωση που αυτό θα μπορούσε να σώσει ανθρώπινες ζωές. Ε, λοιπόν, μάλλον δεν φαντάζονταν ποτέ πως μια χούφτα 18 μερκελιστών υπουργών με τα εγχώρια τσιράκια και τους ύπουλους τεχνοκράτες τους θα τον διέψευδαν τόσο οικτρά. Αυτοί οι άνθρωποι παραβίασαν ρητά την καντιανή κατηγορική προσταγή. Έκαναν το ψέμα και την παραπλάνηση κανόνα ευρωπαϊκής συμπεριφοράς. Μας παραπλάνησαν, εμάς τους πρώτη φορά αξιοπρεπείς. Α, να μη το ξεχάσω, αξιοπρεπείς σε γεύση «πρώτη φορά αριστερά» με φακελάκια ακροδεξιάς ζαχαρίνης.

Γιατί όπως είπε ο κ. Τσίπρας στον Νίκο Χατζηνικολάου και επιβεβαίωσε και ο υπουργός Οικονομικών αυτοί οι άνθρωποι είπαν ψέματα, τους υποσχέθηκαν στις 20 Φεβρουαρίου πως θα εκταμιεύσουν τη δόση, ακόμη και αν δεν κάνουν τίποτα. Έτσι ο κ. Βαρουφάκης, ως νεοέλληνας βαλκάνιος ριζοσπάστης, τους κατηγόρησε ότι δεν «υπήρξε προσήλωση στην μπέσα».

Η αλήθεια όμως είναι πως στις 20 Φεβρουαρίου οι εταίροι ξετρελαμένοι με τους νέους κώδικες συμπεριφοράς που προωθεί η κυβέρνηση, αποφάσισαν όχι μόνο να βγάλουν τις γραβάτες, υποκλινόμενοι στους νέους κώδικες, αλλά να ξεγυμνωθούν εντελώς για χάρη της. Αποφάσισαν έτσι να πληρώσουν τις δόσεις που δεν ήθελε ο Βαρουφάκης, τις οποίες οι Δραγασάκης-Τσακαλώτος ήθελαν, ενώ ο πρωθυπουργός τις ήθελε αρκεί τα χρήματα να μην είναι μνημονιακά. Περιμένουν όμως να κοπεί αντιμνημονιακό ευρώ για να μας πληρώσουν. Έτσι μέχρι να κοπεί το νέο αντιμνημονιακό ευρώ, η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα. Μέχρι τότε δεν πρέπει να κατηγορούμε τους εταίρους για παραπλάνηση, αλλά για καθυστέρηση στην κοπή του νέου ευρώ.

Φαίνεται ότι οι κυβερνώντες είναι οπαδοί του πρίγκιπα ντι Σαλίνα από τον Γατόπαρδο του Λαμπεντούζα. Ο πρίγκιπας νουθετούσε τους αριστοκράτες της υπό ενοποίηση Ιταλίας «να τα αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει τίποτα». Να αλλάξουν δηλαδή οι καταστάσεις, αλλά αυτοί να φροντίσουν να είναι μέσα στις αλλαγμένες καταστάσεις. Κάπως έτσι, λίγο τροποποιημένο, είναι και το δόγμα της κυβέρνησης. Λέμε ότι τα αλλάζουμε όλα, αλλά δεν αλλάζουμε τίποτα, έτσι ώστε να παραμείνουμε στην κυβερνοκατάσταση.

Και αν διαπιστώσουμε ότι τελικά όχι μόνο δεν έχουμε χρήματα να μη μειώσουμε μισθούς, συντάξεις, νοσοκομειακή περίλθαψη, σχολεία, πανεπιστήμια, δημόσια διοίκηση, αλλά δεν έχουμε χρήματα να εξασφαλίσουμε ακόμη και τη στοιχειώδη ύπαρξή τους, τότε υπογράφουμε εσπευσμένα μια συμφωνία που σε πολλά πράγματα είναι πίσω και από το email Χαρδούβελη και μετά πετάμε το μπαλάκι στο λαό. Αυτή είναι η ελληνική εκδοχή της παραπλάνησης; Αν υποψιαστώ ότι σ’ αυτή τη διαδικασία παραπλάνησης του λαού συμβάλλει το ΔΝΤ με την τεχνογνωσία του και ο Σόιμπλε, ε, τότε θα γίνω νεοφιλελεύθερος.

Και εκεί που ήμουν στη μαύρη απελπισία, ήρθε η κ. Βαλαβάνη να με γυρίσει στο πολύ αισιόδοξο φεγγάρι, θυμίζοντας σε μένα και σε πολλούς άλλους τα ένδοξα και τιμημένα νιάτα μας. Αυτή θέλοντας, προς τιμήν της, να αποκαλύψει την άγνοιά της για τα ζητήματα (τα φορολογικά) της κυβερνητικής αρμοδιότητάς της κατέφυγε στον Λένιν για να μας πει ότι το κόμμα της πάντα πάλευε για ένα σύστημα που θα είναι απλό και κατανοητό σε όλους τους πολίτες και που θα έδινε τη δυνατότητα ακόμη και σε μία μαγείρισσα, που βεβαίως θα ήταν και έντιμη, να αναλάβει ακόμη και θέση υπουργού. Να η λύση για τον πρωθυπουργό. Να καλέσει όλους τους μαγείρους και τις μαγείρισσες της τηλεόρασης και να αντικαταστήσει με αυτούς τους Βαρουφάκη-Τσακαλώτο και τα λοιπά παιδιά, μέχρι αυτά να μάθουν να μαγειρεύουν. Ελπίζω βεβαίως πως εντωμεταξύ και οι μάγειροι θα μάθουν να κυβερνούν.

Τέρμα όμως εδώ τα αστεία. Γιατί η κυβέρνηση αυτή είναι επικίνδυνη για τη χώρα, για τον εαυτό της, αλλά και για την Αριστερά. Και όποιος θέλει να σώσει τη χώρα, την Αριστερά, ίσως και την κυβέρνηση, το μόνο που οφείλει να κάνει, είναι να της ασκεί δριμύτατη κριτική για τη συνεχή εκ μέρους της παραπλάνηση του ελληνικού λαού. Αυτά που κάνει η κυβέρνηση του αντιμνημονίου είναι αντιπολιτική και όχι αριστερή πολιτική. Είναι μια μη αριστερή πολιτική που εξαπατά αξιόλογους φιλελεύθερους, όπως η Γεωργία Πανοπούλου, να θεωρούν ότι «αυτή ακριβώς είναι η ελληνική Αριστερά».

Επειδή όμως η ελληνική Αριστερά δεν είναι μόνο αυτή, όσοι ακόμη ενδιαφέρονται για την Αριστερά οφείλουν να εντείνουν την κριτική τους στην κυβέρνηση, μπας και διασώσουν τουλάχιστον μέρος από τις αξίες τους. Όσοι μια ζωή αγωνίστηκαν για να πείσουν πως Αριστερά σημαίνει ισότητα εν ελευθερία, κράτος δικαίου και παροχής κοινωνικών υπηρεσιών και όχι συντεχνιακός επιδοματικός κρατισμός, αναδιανομή μέσω δίκαιης φορολόγησης ενός ελεύθερα αναπτυσσόμενου, αλλά ελεγχόμενου ιδιωτικού τομέα και όχι αναδιανομή από τη φτώχεια προς τον κρατικό πλούτο, ανεκτικότητα και όχι ασυδοσία, αντιεθνικισμό και όχι ψεκασμένο εθνικισμό, λογική και όχι παραλογισμό, αποδοχή των συμβιβασμών, όχι ως αναγκαία μέσα για να περάσεις το δικό σου, αλλά ως τρόπο πολιτικής συμπεριφοράς στο πλαίσιο των δημοκρατικών διαδικασιών, σήμερα δεν μπορούν να στηρίζουν, ούτε καν κριτικά, αυτή την κυβέρνηση. Για να ξαναθυμηθούμε εδώ τον Καντ και τον Μαρξ, μόνο η κριτική κριτική των πολιτικών και των ιδεών της κυβέρνησης πρέπει να είναι το όπλο τους.