Αναμφίβολα, η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου σημειώθηκε ως μια στρατηγική ήττα για τον Πρωθυπουργό. Αφού εκεί μέσα γειώθηκε το ρεβολουσιονάρικο τουπέ της κυβέρνησης, που θα «άλλαζε την Ευρώπη». Και σβήστηκε μονομιάς όλη η πιπερολογία περί διαγραφής του χρέους, περί κατάργησης των μνημονίων και της Τρόικας και περί λοιπού ντιριντάχτα. Ήταν το ήμισυ του παντός. Το ξεκίνημα της μεγάλης κυβίστησης.
Τα ίδια και χειρότερα θα λέμε, μόλις επισυμβεί και η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, όταν οσημέραι θα ολοκληρωθεί αυτή η μεγάλη κωλοτούμπα. Δεν θα είναι όμως κορυφαία στρατηγική ήττα όλα αυτά. Γιατί η ανακούφιση θα είναι μεγάλη, που έτσι, δια της ανατροπής της καταρρέουσας υπεσχημένης πολιτικής, θα γλιτώσουμε την άτακτη χρεωκοπία. Έστω και αν το πολιτικό προσωπικό, που θα διαχειριστεί την κυβίστηση, δεν εγγυάται το καλύτερο αποτέλεσμα, αφού ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει τη δουλειά.
Η Ήττα, που τη λες Στρατηγική, όμως, είναι αυτή που έλαβε χώρα χτες. Ο κ. Τσίπρας από καιρό είχε (ή, έστω, οι εταίροι τον έκαναν να) καταλάβει ότι ο θεατρικός θρίαμβος του κ. Βαρουφάκη δεν ήταν για καλό της κυβέρνησης, ούτε του τόπου. Δεν ήταν, όμως, εύκολο και να τον ξεφορτωθεί. Μάλιστα άργησε και να το καταλάβει. Αλλά κυρίως ο ίδιος είχε παρουσιάσει τον κ. Βαρουφάκη ως τον μεγάλο στρατηγικό Άσσο που είχε κρυμμένο στο μανίκι και πετώντας τον σαν στρακαστρούκα, έκανε μεγάλο σαματά σε όλη την πλάση.
Μην είμεθα αχάριστοι, κύριε Πρόεδρε. Η αίσθηση ότι έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ που όλα θα τα αλλάξει στην Ευρώπη και στον κόσμο και βάλε, ήταν ίσως δουλειά ΚΑΙ του μυστήριου «εκκεντρικού κλόουν». Αυτός έκανε τον πλανήτη να μιλάει για ελόγου του, έγινε και μπρελόκ, μπλουζάκι, αναπτήρας, εικόνα βάσης σε οθόνες υπολογιστών. Και ώσπου να τον πάρουν χαμπάρι, ότι πολλά λέει και λίγα κάνει, δεν λες και ότι έκανε ζημιά.
Εξέλυσε επικοινωνιακή ενέργεια μεγατόνων και ως σούπερ σταρ βοήθησε το επικοινωνιακό στόρυ της πρώτη φορά «Αριστεράς» να διαχυθεί ανά την οικουμένη. Ώσπου άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, λόγω έλλειψης μετροέπειας. Και σύντομα ο άνθρωπος τα έχασε όλα και έγινε αφόρητο βαρίδι στην κυβερνητική προσπάθεια.
Έχοντας, όμως, ο κ. Τσίπρας τόσα επενδύσει στη δημιουργική του ασάφεια και τόσο βολευτεί και ο ίδιος, γλίτωνε την επαπειλούμενη άφιξη της πραγματικότητας, καθυστερώντας τη σύγκρουση μαζί της. Και μπορούσε με το να μην κάνει απολύτως τίποτε, να έχει ευχαριστημένο το υπερήφανο κοινό του, σε στυλ για σένα πέφτω και στο γκρεμό. Καλό αυτό για το εσωτερικό και τις δημοσκοπήσεις. Όχι όμως και στο εξωτερικό, όπου διαπιστώθηκε πως ούτε με την καλή ούτε με την ανάποδη, μπορεί να περάσει τέτοια πολιτική μαγκιά (η πολιτική Τσίπρα - Βαρουφάκη)…
Ο παλαιοκομμουνιστικός τρόπος της σταδιακής καθαίρεσης Βαρουφάκη, με την αρχική παραμονή του στη γωνία του κάδρου, ώσπου να βρεθεί με τιμές και με στέφανα οριστικά εκτός, δεν αλλάζει κάτι. Η ήττα σημειώθηκε, όσο προσεκτικά κι αν έγινε η αλλαγή φρουράς στο οικονομικό επιτελείο. Αυτή η ήττα του κ. Τσίπρα για τη λάθος επιλογή του, τόσο σε πολιτική, όσο και σε πρόσωπο, στοίχισε τρεις μήνες πολύτιμου χρόνου. Και προκάλεσε μεγάλη ζημία στην εθνική οικονομία και εικόνα. Είναι Ήττα Μεγάλη, Ήττα Στρατηγική.
Υπήρξε μίσος και κακία κατά Βαρουφάκη;
Υπήρξε «επικοινωνιακή στοχοποίηση προσώπων», από διάφορα κέντρα; Αν επρόκειτο περί αυτού, τότε ώφειλε να πεισμώσει ο κ. Τσίπρας και να στηρίξει και να ενισχύσει τον κ. Βαρουφάκη. Όχι να τον ανασκολοπίσει δια τιμητικής αποκαθήλωσης… Άρα υπήρχε θέμα ουσίας με τον υπουργό και όχι κακίας. Και αυτό το βλέπανε και οι γάτες.
Μη κοιτάτε που αν δεν είχε προκύψει ασφυξία από χαρτί μπορεί να μην το είχε καταλάβει ακόμα ο κ. Τσίπρας… Ανάγκα ρευστότητος και θεοί πείθονται, έτσι μόνο σύρθηκε στην -διακριτική έστω, πλην ταπεινωτική και για τον Πρωθυπουργό και για τον ΥΠΟΙΚ- απόσυρση του κυρίου διαπραγματευτή, του στρατηγού Βαρουφάκη.
Για να χρυσώσει το χάπι, ο αποκαθηλωθείς μίλησε για κάποιο εις βάρος του μίσος. Κανένα μίσος δεν υπάρχει, για τον άνθρωπο που ήθελε να ξανασχεδιάσει τη ευρωζώνη και που τη μια λέει «θέλουμε διαγραφή του χρέους» και την άλλη «μα, είπα εγώ ποτέ κάτι για διαγραφή του χρέους;»… Μάλλον συμπάθεια υπάρχει, ίσως και για κάποιους αντιπάθεια. Πάντως, όχι μίσος. Αλλά, επειδή πρέπει να γίνεται και η δουλειά, που ο εν λόγω αδυνατούσε να διεκπεραιώσει, γι’ αυτό έφαγε το διακριτικό σουτ. Και αυτό, είπαμε, δεν είναι ήττα Βαρουφάκη, αλλά Ήττα Στρατηγική του κ. Τσίπρα.
Ο συρρεαλιστικής υφής σοσιαλιστικός ρεαλισμός του καλλιτέχνη Υπουργού Οικονομικών χρεωκόπησε. Μην ξεχνάμε και ότι το μέχρι τούδε έργο Βαρουφάκη, απέφερε και την ανεπίστροφη αναγκαιότητα ενός τρίτου μνημονίου, πολύ σκληρότερου από το προηγούμενο. Ποιος αμφισβητεί ότι μέσα σε τρεις χαρούμενους μήνες εξανεμίστηκαν πέντε χρόνων θυσίες;
Ποιος δεν βλέπει πως μαζί φούντωσαν δημοσιονομικά κενά, ξανάγιναν ελλείμματα τα πλεονάσματα (της πλάκας έστω); Και ότι διαλύθηκε το τραπεζικό σύστημα που μόλις είχε σταθεροποιηθεί από τους προηγούμενους, μαζί με την αξιοπιστία της χώρας που με το ζόρι είχε αναταχθεί ;
Μπορεί, πάντως, οι αγορές να έδειξαν ανακούφιση με το σουτάρισμα του κ. Βαρουφάκη, αλλά μάλλον βιάστηκαν. Υποτιμούν, ίσως, τον αντικαταστάτη του, που μπορεί να αποδειχθεί ανώτερης ολκής καρυοθραύστης. Ο κ. Τσακαλώτος μπορεί να είναι καλύτερος χειριστής των ζητημάτων αστικής ευγένειας και διπλωματικού τακτ. Αλλά και στο επίπεδο των ιδεοληπτικών κολλημάτων της «αριστερής» κορρεκτίλας, μπορεί επίσης να τα καταφέρει ακόμα καλύτερα από τον ταπεινωθέντα προϊστάμενό του. Το λαμπρό πεδίο δόξης ανοίγεται μπροστά του και θα μάθουμε σύντομα.
Η αντίδραση του Αυγιανισμού
Αξίζει να μελετήσει κανείς τον τρόπο του αυγιανικού επικοινωνισμού. Με την εκδήλωση του νεοσταλινικού νιου σπηκ, προσπαθεί φιλότιμα και μεθοδικά να καθυποτάξει τη δημοσιογραφία στη μεθόδευση της κυβερνητικής εικόνας. «Πώς η διαπλοκή κατασκευάζει ‘ειδήσεις’ εναντίον της κυβέρνησης μέσω facebook», εξηγεί ο Αυγιανισμός. Γενικά λέει, δεν μας φτύνουν, βρέχει.
Στο κλίμα αυτό πέρασε και η εντύπωση ότι όλο το Σαββατοκύριακο ο Τύπος και όλα τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και λοιπές μονταζιέρες άρχισαν τον ύπουλο πόλεμο κατά του κ. Βαρουφάκη και της κυβέρνησης. Τελικά, φάνηκε ποιος είχε το δίκιο. Η δημοσιογραφία και όχι η Αυγιανική μονταζιέρα του Μαξίμου. Μάλιστα, οι αναγνώστες της εφημερίδας μας ξέρουν ότι η αποκάλυψη ήταν προσωπική επιτυχία του Ευτύχη Παλλήκαρη, που την Παρασκευή το πρωί δημοσίευσε πρώτος στην Athens Voice το καυτό ρεπορτάζ («V for Varoufakis»). Αυτό άναψε φωτιές το Σαββατοκύριακο και επιβεβαιώθηκε χτες.
Και ο Αυγιανισμός δεν είναι μόνο δημοσιογραφικός. Η απόλυτη σήψη είναι από τη μια να προσπαθείς ο εκμερκελισμός σου να γίνει τέλειος και από την άλλη να εγκαλείς ως «ντουντούκες των δανειστών» (Ν. Παππάς) τους αντιπάλους σου «μερκελιστές» γερμανοτσολιάδες. Δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ του Αυγιανισμού. Ούτε μόνο ο κ. Βούτσης, που μέσα στη Βουλή έδωσε το δικό του ευγενές δείγμα γραφής, κατηγορώντας την αντιπολίτευση πως «εκπροσωπεί τις αιτιάσεις, τις ενστάσεις και τις απόψεις των δανειστών μέσα στη Βουλή κατά 100%».
Είναι κυρίως θλιβερό, να αποκαλεί ακόμα και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας «Τρόικα Εσωτερικού», όποιον εγείρει αμφισβήτηση στα έργα και τις ημέρες του. Βέβαια, αυτό γίνεται γιατί δεν έχουν κότσια να απαντήσουν επί της ουσίας της κωλοτούμπας. Αφού τους προκαλεί ίλιγγο η σκέψη ότι έρχεται ολοένα και πιο κοντά η ώρα και η στιγμή της. Οπότε η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Και το κλίμα αυτό απορρέει από το πνεύμα «εσύ με ποιον είσαι, μαζί μας ή με τα λιοντάρια;» και από το ιδρυτικό σύνθημα της καφρίλας «ή εμείς ή αυτοί!»…
Σύντροφοι, κερδάμε! Αυτό είναι το πάγιο μήνυμα του Αυγιανισμού. Τώρα ας ετοιμάζεται και το φιλοθέαμον κοινό να βγει πάλι ακσιοπρεπώς στις πλατείες για να στηρίξει την εθνοσωτήριο, όταν θα ψηφίζει το νέο μνημόνιο.
Και μέσα σε αυτό το κλίμα, αναπτύσσεται ο βλαχομπαρόκ ηρωισμός του κ. Βούτση και των λοιπών παλληκαράδων. «Ξέρω εγώ να χτυπάω, ρε μαλάκα!» , είπε απρόκλητα στη Βουλή μετά τον λίβελλο που εξέμεσε. Ποιος να τους πει ότι αυτό το ύφος δεν είναι κακό και αμαρτωλό, είναι κάτι χειρότερο... Είναι κακομοίρικος κουτοπόνηρος μαυρογιαλουρισμός, βλαχοελληναραδικός πολιτισμός ντε μίο κάτσο. Μια ντροπή για τους επίγονους του Λεωνίδα και του Μιχάλη…
Αν ήμασταν αντάξιοι αντίπαλοι του Αυγιανισμού θα στήναμε ωραίες γιορτές. Θα γράφαμε, ας πούμε, ότι οι κακές γλώσσες συνδέουν την καθαίρεση Βαρουφάκη με το χτεσινό πρωτοσέλιδο της Εσπρέσσο, γύρω από την αποκάλυψη Καναδού πρώην υπουργού Άμυνας, ότι ζουν ανάμεσά μας εξωγήινοι. Ένα είδος αυτών είναι και οι short greys (κοντοί γκρίζοι) που έχουν μεγάλα κεφάλια, σύμφωνα με το ρεπορτάζ. Ένας από αυτούς φαίνεται πως είναι και ο κ. Βαρουφάκης, γι’ αυτό και τον αποκαθήλωσαν τόσο οι δανειστές όσο και η ελληνική κυβέρνηση, καθείς για τους λόγους του.
Δεν είναι στρατηγική ήττα η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που ο Αυγιανισμός την αποκάλεσε λαϊκή απαίτηση, αφού ήταν του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ άθλιες ήταν οι ΠΝΠ των άλλων… Απίστευτα είναι τα παιδιά του νεοσταλινικού #syriza_new_speak_padu, κι εδώ και πριν και τώρα και πάντα…
Για να μην θυμόμαστε τώρα και τα άλλα τα νόστιμα του Αυγιανισμού («Ζήτω οι Αν. Ελλ.!»), που μας επιβεβαιώνουν διαχρονικά, δείχνοντας πόσο τέλεια είναι η «αριστερο»ακροδεξιά εθνολαϊκιστική ώσμωση… Πόσο πειστικός τούς ακούγεται ο κ. Καμμένος, όταν λέει «θέλουνε να χτυπήσουν την Ελλάδα και να την υποτάξουνε!». Το απόλυτο τερατογόνο Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, σε ερωτική περίπτυξη των συνιστωσών του, μας κυβερνάει και το ευχαριστιέται. Χωρίς την παραμικρή αιδώ των εραστών.
Πώς ξεφορτώνεσαι επικοινωνιακά το πτώμα
Το πρωί, λοιπόν, επιχειρήθηκε το άδειασμα και το βράδυ έγινε η επικοινωνιακή του διαχείριση με απ’ ευθείας εμφάνιση του πρωθυπουργού στην λαοπρόβλητη εκπομπή Χατζηνικολάου. Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι αυτή η αλληλουχία ήταν τυχαία. Τζάμπα ο κόπος, όμως. Πολλή ενέργεια καταναλώνει για τέτοια πολύπλοκα «γεγονότα» το επικοινωνιακό επιτελείο, γι’ αυτό και υπάρχει έλλειμμα πολιτικής. Τζάμπα πήγε να κάνει σε μια μέρα τη μεγάλη κίνηση για να ξεφορτωθεί το παλτό και αυθημερόν να δώσει μια παράσταση λυτρωτική και καθαρτήρια. Ο οχλοπολτός έχει δείξει ότι μπορεί να μασάει κάθε είδους ταραμά, χωρίς να γίνονται τόσο σοφιστικέ σχεδιασμοί.
Και φυσικά, είναι κουραστικό να παρακολουθείς συνεντεύξεις τόσο «φιλικές» στον καλεσμένο, ιδίως όταν είναι ένας πρωθυπουργός που τα έχει κάνει μαντάρα. Όποιος θέλει, μπορεί. Το όπλο του ικανού δημοσιογράφου σε μια συνέντευξη, όταν δεν ικανοποιείται από την απάντηση του καλεσμένου, είναι η δυνατότητά του να ξαναρωτήσει. Να επανέλθει με δεύτερη και τρίτη και νιοστή ερώτηση, ώσπου να πάρει ικανοποιητικές εξηγήσεις. Αυτό εδώ δεν το έβγαλε ο ικανότατος Νίκος Χατζηνικολάου... Να τα λέμε κι αυτά.
Και μένει ότι Στρατηγική Ήττα για τον κ. Τσίπρα είναι η δραματική απώλεια ανεκτίμητου χρόνου και η αδυναμία εκτίμησης του τι συνέβαινε στη διάρκεια αυτής της χαρούμενης γιορτής. Τόσο εντός, όπου διαλύονταν τα πάντα, όσο και εκτός, όπου φυλλορροούσε στο μη περαιτέρω η ελληνική αξιοπιστία…
Είναι στρατηγική ήττα της τσαπατσουλιάς και της άρνησης κάθε τεχνοκρατικής πτυχής που υποχρεωτικά έχουνε αυτές οι διαδικασίες. Όπως τότε που η πλευρά μας έλεγε σαν παγώνι φουντωτό, ότι μόνο θεωρητική οικονομολογική, άντε και πολιτική συζήτηση, προσφερόμαστε να κάνουμε, αλλά για τεχνοκρατικούς αριθμούς απαξιούμε να κουβεντιάσουμε… Και φυσικά, δεν φταίγαμε εμείς και τόσοι άλλοι, που αποδομούσαμε τόσον καιρό τον κ. Βαρουφάκη. Αλλά εκείνος που έργω προσφερόταν για χοντρή αποδόμηση, όπως και ο εντολέας του.
Η παραδοχή της ανικανότητας του ουσιωδώς απερχόμενου ΥΠΟΙΚ, ο οποίος ήταν κορυφαία επιλογή του, θα βαρύνει μέχρι τέλους τον Πρωθυπουργό. Ακόμα και σε όλες τις αντιφατικές εναλλασσόμενες αλλαξογνωμίες, αποκαλύπτοντας ότι δεν ήξερε και ο ίδιος τι ήθελε, οπότε επαφιόταν στις ασυναρτησίες του υπουργού του. Άλλωστε όταν αποκαλύφθηκε η πιπεριά της «Δημιουργικής Ασάφειας», ο πρωθυπουργός την αποδέχτηκε ασμένως, γιατί έτσι τον έβγαζε από τη αμηχανία της ανυπαρξίας στόχου και σχεδίου… Αυτό επίσης δεν αναδείχθηκε από τα ερωτήματα του Νίκου Χατζηνικολάου.
Το πόσο δεν έχει ο πρωθυπουργός επί της ουσίας χαμπαριάσει τα δεδομένα, φάνηκε ανάγλυφα στη χτεσινή συνέντευξη. «Στη διαπραγμάτευση όποιος φοβάται χάνει», είπε. Θα του πει κάποιος και τι ακριβώς παθαίνει ο ξεβράκωτος από διαπραγματευτικά ατού που (κάνει πως δεν) φοβάται; Μα αυτό ακριβώς ήταν και το πρόβλημα Βαρουφάκη, αυτή τη διαφορά δεν είχε συλλάβει και αυτός, ο ατρόμητος με την ανυπόφορη και ατεκμηρίωτη αυτοπεποίθηση…
Μιλάμε, λοιπόν, για προβληματική ηγεσία Τσίπρα… Και αυτό δεν αναδείχθηκε επίσης. Έτσι εγείρονται συνωμοσιολογικά σενάρια περί σικέ σχεδιασμένου συνεντευξιακού «γεγονότος» προς απόσβεση των κραδασμών της αμέσως προηγηθείσας αποκαθήλωσης Βαρουφάκη. Να τα λέμε κι αυτά, αν και τελικά, αργά ή γρήγορα η ζωή θα δείξει ότι ο κ. Τσίπρας την έφαγε την Στρατηγική Ήττα: η δική του στρατηγική επιλογή Βαρουφάκη κατέρρευσε. Ήτανε μπάφα το καρπούζι.
20°
