Οι καταστάσεις που βιώνει η χώρα μας, αναδεύουν συνεχώς συμπεριφορές και συναισθήματα. Η ειδησεογραφία αρχίζει να διαλύει το σύννεφο της δίμηνης «ανταρσίας» της κυβέρνησης, όχι απέναντι στους Θεσμούς, αλλά κυρίως απέναντι στην πραγματικότητα. Ο φόβος και ο θυμός μετατρέπονται πότε σε απάθεια και αδιαφορία και πότε σε ντροπή και οργή
Τις τελευταίες ημέρες οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Η υποβάθμιση της Ελληνικής οικονομίας από τους οίκους αξιολόγησης και η εκτόξευση της απόδοσης του 3ετούς Ελληνικού ομολόγου στο 30%, την ίδια ώρα που η απόδοση του 10ετούς Γερμανικού έπεσε κάτω από το 0,1%. Η μελέτη του ΟΟΣΑ ότι η Ελλάδα έχει το χειρότερο φορολογικό σύστημα για να ζει μια οικογένεια με δύο παιδιά, καθώς το 43,4% των αποδοχών πηγαίνει σε φόρους. Ο ιδιόμορφος εμφύλιος που εκτυλίσσεται στις Σκουριές. Σημάδια πολυδιάστατης παρακμής.
Όμως και οι παραδοσιακές μας πλέον πληγές συνεχίζουν να πονούν. Τα 8 δις που κοστίζουν ετησίως οι πρόωρες συντάξεις. Ο ΟΑΕΕ που καθημερινά καταστρέφει ζωές ανθρώπων που είναι επαγγελματίες και μικρομεσαίοι, γιατί επιβάλλει να τον πληρώσουν για κάτι που δεν τους παρέχει. Τα 4 εκατομμύρια Έλληνες που είναι ανασφάλιστοι και τα σχεδόν 2 εκατομμύρια Έλληνες που είναι στο περιθώριο της ζωής εξαιτίας της ανεργίας.
Πιο πολύ όμως, θλίβει που η αλλαγή παραδείγματος που περιμέναμε να γίνει στις 25 Ιανουαρίου, είναι μία ακόμα χίμαιρα. Με τσαντίζει να ακούω στελέχη Σύριζα και ΑΝΕΛ να δικαιολογούν δικές τους κυβερνητικές αβελτηρίες και τα λάθη τους, με επιχειρήματα που παραπέμπουν σε μία λογική καρμπόν του παρελθόντος. Αφού τα έκαναν οι προηγούμενοι μην εκνευρίζεστε μας λένε που τα κάνουμε και εμείς.
Κι όμως, οργίζομαι γιατί η ψήφος δόθηκε όχι για μελάνι στο χαλασμένο φωτοτυπικό του πολιτικού μας συστήματος. Δόθηκε στις 25 Ιανουαρίου για να αλλάξουμε τα χαλασμένα. Όχι για να τα ξεχαρβαλώσουμε πιο πολύ.
Η Κυβέρνηση μοιάζει να θέλει πρώτα να κάνει τα ίδια με τους προηγούμενους και αφού μας πείσει ότι δεν πρέπει αυτό να μας πειράζει , μετά ως διά μαγείας να αρχίζει να πράττει διαφορετικά. Ο χρόνος όμως κυλά και το μέλλον θα έρθει ούτως ή άλλως. Το θέμα είναι τι θα φέρει…
Ακόμα και αν προκύψει κάποια συμφωνία - ανάσα, θα συνεχίσουμε να αναπνέουμε με μηχανική υποστήριξη. Κοινωνικά όμως, θα χάσουμε τα επόμενα χρόνια πολλά περισσότερα. Η παρωχημένη πολιτική 2009 – 2012, αλλά πιο πολύ 2012-2014 και η ρεβανσιστική μονομανία του Σύριζα – ΑΝΕΛ, γαλουχεί μία γενιά τουλάχιστον, ισοπέδωσης. Νέοι άνεργοι. Χιλιομαδημένες ζωές. Ξεσκισμένα όνειρα. Και από πάνω κερασάκι εθνικολαικίστικου τσαμπουκά.
Λείπει το οξυγόνο της συνεννόησης, της σύνθεσης και της συζήτησης. Αυτό θα το βρούμε μπροστά μας και αμίλητοι θα νιώθουμε ντροπή.
Είναι καιρός αυτές οι κωμικοτραγικές καταστάσεις να τελειώσουν. Ο χρόνος τελειώνει επικίνδυνα. Η αγορά, αλλά πάνω από όλα, η κοινωνία δεν αντέχουν άλλο. Η επίλυση του προβλήματος ρευστότητας της οικονομίας και σταδιακής ανασύσταση της κοινωνικής συναντίληψης της κατάστασης της χώρας. Είναι τα πρώτα απαραίτητα βήματα. Η επομένη ημέρα θα είναι το ίδιο δύσκολη, άλλα πιο συγκεκριμένη και θα πρέπει να περιλαμβάνει αναδιάρθρωση του χρέους, μεταρρυθμίσεις στη βάση ενός εθνικού σχεδίου, διευθέτηση του ασφαλιστικού ζητήματος και των κόκκινων δανείων, ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα στηρίζει την παραγωγική και εξωστρεφή ανάπτυξη και ένα κατανοητό φορολογικό σύστημα με χαμηλότερους συντελεστές.
8°
