Τη Δευτέρα 20 Απριλίου –μια μέρα πριν τη θλιβερή επέτειο της χούντας– παρευρέθηκα στη δίκη της Χρυσής Αυγής μαζί με την οικογένεια του Παύλου Φύσσα, τους φίλους του, τους δημοσιογράφους, τους μάρτυρες, τους δικηγόρους υπεράσπισης και της πολιτικής αγωγής, την έδρα του δικαστηρίου και τους παρατηρητές. Τα κανάλια και τα υπόλοιπα μέσα την κάλυψαν όπως την κάλυψαν κι ο κόσμος εν γένει, όπως όλοι ξέρουμε, τρέχει να προλάβει τα δικά του.
Παρότι διεκόπη για τις 7 Μαΐου, διαβάστηκαν όλα τα ονόματα των κατηγορουμένων καθώς και των μαρτύρων. Οι βουλευτές (εκτός από 3) του νεοναζιστικού κόμματος και βασικοί κατηγορούμενοι δεν παρουσιάστηκαν, αν και βρισκόμενοι δυo βήματα από την κατάμεστη και εδικά διαμορφωμένη αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, στα κελιά τους. Ένας μάλιστα κατηγορούμενος είχε αποβιώσει. Ανάμεσα στα «παρών» και «παρούσα» που ακούγονταν, ακούσαμε και τους προστατευόμενους μάρτυρες κατηγορίας (πρώην μέλη της ΧΑ, μερικούς από τους οποίους ο Μιχαλολιάκος και οι υπόλοιποι λένε ότι γνωρίζουν) μέσω τηλεδιάσκεψης να δηλώνουν την παρουσία τους.
Το κλίμα ήταν εξαιρετικά φορτισμένο, παρόλα αυτά οι περισσότεροι –πλην των ηγετικών στελεχών της ΧΑ προφανώς– επιθυμούσαν την ομαλή ροή της δίκης δείχνοντας υπομονή, αλλά και απαιτώντας να μιλάνε όλοι κοντά στα μικρόφωνα ώστε να ακούγονται σε όλη την αίθουσα μέσα από τα ηχεία. Πρώτοι και πριν τους λιγοστούς αντιεξουσιαστές και τους πολλούς διαμαρτυρόμενους κατά του ρατσισμού, του φασισμού και της Χ.Α. είχαν συγκεντρωθεί μια εκατοντάδα υποστηριχτές της Χ.Α. οι οποίοι στη συνέχεια μετακινήθηκαν σε άλλο σημείο ώστε να αποφευχθεί η οποιαδήποτε σύγκρουση, πράγμα που βέβαια δεν τους εμπόδισε να επιτεθούν σε τρεις μάρτυρες κατηγορίας και να στείλουν τον έναν από αυτούς στο νοσοκομείο για ράμματα και τους άλλους δυο στο τμήμα του Κορυδαλλού για κατάθεση.
Δήμαρχος Κορυδαλλού: «Κάνουμε έκκληση να αλλάξει ο τόπος διεξαγωγής της δίκης. Η πόλη είναι αποκλεισμένη και είναι αδύνατον να λειτουργήσει».
Ανάμεσα στους μάρτυρες κατηγορίας βρίσκονταν φίλοι του Παύλου, παρόντες και μη στη δολοφονία του, θύματα από άλλες επιθέσεις της Χ.Α., Έλληνες και μετανάστες, ο Σ. Λυκούδης και ο δήμαρχος Αθηνών Γ. Καμίνης κ.ά. Ανάμεσα στους παρατηρητές βρίσκονταν και ένα μέλος του ακροδεξιού γερμανικού NPD μαζί με ένα νεαρότερο από αυτόν συνοδό. Ανάμεσα στους «δικούς μας» δημοσιογράφους βρίσκονταν και ξένοι ανταποκριτές, Ευρωπαίοι, Ρώσοι, Άραβες, Ασιάτες και Αμερικάνοι.
Γ. Καμίνης: «Η Χρυσή Αυγή δεν δικάζεται για τις ιδέες της. Δικάζεται για τις πράξεις της. Για μια σωρεία ρατσιστικών πράξεων σε βάρος μεταναστών. Αισθάνομαι και μία δικαίωση γιατί, πριν 3 χρόνια, το δρόμο της δικαστικής δίωξης τον ανοίξαμε εμείς με το γνωστό επεισόδιο στα συσσίτια».
Η δίκη των χουντικών, η δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και του «βρώμικου ’89» καθώς και η δίκη της 17Ν είναι τα μεγάλα δικαστικά προηγούμενα στην Ελλάδα που ο βαθμός δυσκολίας, το μέγεθος της δικογραφίας αλλά και η πολιτική σημασία τους τα καθιστούν σημαντικά. Η δίκη της Χ.Α. είναι μοναδική περίπτωση. Ελπίζουμε στη δικαιοσύνη.
Ποτάμι: «Η δίκη των “70” της Χρυσής Αυγής είναι μια σημαντική στιγμή για τη χώρα και δεν θα πρέπει να μεταβληθεί σε τηλεοπτική σαπουνόπερα. Έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, οι θεσμοί αντέδρασαν στη δράση μιας επικίνδυνης οργάνωσης. Η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν αρκούν όμως για να αντιμετωπιστεί η δράση ομάδων και οργανώσεων που εγκληματούν εις βάρος των αδύναμων και των διαφορετικών. Χρειάζεται αγώνας μέσα στην κοινωνία. Χρειάζεται να αλλάξει ο λόγος και η νοοτροπία του πολιτικού συστήματος, να βελτιωθεί η ποιότητα της δημοκρατίας».
11°
