Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις για την «Εθνική Ελλάδος» στο ίντερνετ και τα social media παρατήρησα ότι αυτές υπήρξαν διθυραμβικές μέχρι το τρίτο επεισόδιο. Μετά το 4ο επεισόδιο όπου αποκαλύπτεται η σεξουαλικότητα του Χρήστου και η σχέση του με τον Ρίτσαρντ, οι πάντες έδειχναν πολύ πιο «μαγκωμένοι» και το μόνο πράγμα που σχολιάστηκε εκτενώς ήταν η φωτογραφία της μακαρίτισσας Ειρήνης Κουμαριανού. Τελικά είναι πιο εύκολο να θίξει κάποιος τον ρατσισμό και την ξενοφοβία παρά την πραγματικότητα που βιώνουν τα γκέι ζευγάρια της διπλανής πόρτας;
Νομίζω ότι θα πρέπει να ρωτήσετε στην ουσία αυτούς που θεωρείτε ότι «μαγκώθηκαν» από αυτή την ιστορία! Κι εμένα μου φάνηκε ίσως ότι κάπως «μαγκώθηκαν» αλλά είναι κάτι που δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα αφού ούτως ή άλλως είχα ήδη γράψει τα επόμενα επεισόδια!
Ήταν ίδιος ο κοινωνικός αντίκτυπος με τα τρία πρώτα επεισόδια; Γιατί μου φάνηκε πως δεν ήταν ο ίδιος...
Ίσα-ίσα εγώ νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι είδαν πολύ θετικά αυτή την ιστορία και τους αρέσει πολύ ο τρόπος που παρουσιάζεται. Εστιάζω περισσότερο σε εκείνους που τους αρέσει. Και μου αρέσει που συμβαίνει αυτό, ευχαριστιέμαι που τους κάνω χαρούμενους. Ευχαριστιέμαι που κάνω κόσμο και να συγκινείται, να προβληματίζεται και να πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα στη σκέψη του γιατί νομίζω πως αυτή η σειρά μπορεί να στο κάνει αυτό το πράγμα. Να σε κάνει να ανοίξεις μια συζήτηση και να δεις κάποια ζητήματα ίσως με διαφορετικό τρόπο. Και είναι αυτός ο στόχος μου, δεν μπορώ να ασχοληθώ τόσο με αυτούς που «μαγκώθηκαν» ή που «πάγωσαν». Είναι δικό τους θέμα. Εγώ ξέρω σε ποιους απευθύνομαι. Είναι ένα ταξίδι το οποίο κάνω εγώ και όποιος θέλει έρχεται μαζί στο τρένο. Όποιος δεν θέλει, δεν θα τον αναγκάσω, ούτε θα τον τραβολογάω. Μόνο έτσι έχει αξία, αλλιώς θα γίνει και για μένα κάτι καταναγκαστικό και δεν θα είναι ευχάριστο. Είναι λογικό κάποιοι να μαγκώθηκαν και κάποιοι να χαμογέλασαν. Δεν με μαγκώνει εμένα η όποια αντίδραση.
Μα νομίζω ότι έχει περισσότερη σημασία ότι κάποιοι «μαγκώθηκαν» γιατί δείχνει ότι χτυπήσατε φλέβα...
Σίγουρα, αλλά από κει και πέρα είναι δική τους δουλειά να κάτσουν να το ψάξουν. Στην τελική αυτός είναι και ο λόγος που ήρθαμε στον κόσμο, για να γίνουμε καλύτεροι. Και για να γίνει αυτό πρέπει να καταλάβουμε πρώτα πέντε πράγματα για τον εαυτό μας.
«Και τι ξέρεις εσύ από προβλήματα; Εσένα σε νοιάζουν μόνο οι γκόμενοι και τα ρούχα» λέει στον Χρήστο η Νίκη. Μου θυμίζει αυτό που ακούμε πολύ συχνά «εδώ έχουμε τόσα προβλήματα, με τα δικαιώματα των γκέι θα ασχολούμαστε;» Και σε κάποιο άλλο επεισόδιο το πρώτο πράγμα που χρησιμοποιούν οι τραμπούκοι γείτονες σε βάρος του Χρήστου είναι η σεξουαλικότητά του. Ως γκέι άντρας δεν μου φάνηκε πως όλα αυτά απέχουν από την πραγματικότητα. Δεν φοβηθήκατε όμως ότι το μεγάλο κοινό θα αισθανθεί άβολα καθώς η σειρά είναι ένας καθρέφτης που δεν τους «κολακεύει»;
Δεν έγραψα αυτή τη σειρά για να κολακεύσω κανέναν ούτε για να εκθειάσω κανέναν. Την έγραψα για να εμψυχώσω τους ανθρώπους. Αυτές οι γυναίκες επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους, ποντάρουν στην αξιοπρέπειά τους, στη δύναμή τους. Είναι μια ιστορία ανόδου, έχουν ξεκινήσει από το προσωπικό τους μηδέν και κινούνται προς μία κορυφή εκπροσωπώντας μάλιστα την Ελλάδα. Είναι λοιπόν μια εμψυχωτική ιστορία η οποία όμως περιέχει αλήθειες, δεν είναι ένα παραμύθι. Αν ήταν παραμύθι θα φρόντιζα να είναι πιο κολακευτικό. Τα μαλλιά της πριγκίπισσας θα ήταν τέλεια, το γοβάκι της θα ήταν συγκλονιστικό κτλ. Δεν είναι όμως παραμύθι, προσπαθεί να είναι μία ιστορία με όσο ρεαλισμό μπορεί να έχει μια ιστορία μυθοπλασίας. Και σίγουρα έχει περισσότερο από ό,τι έχουμε δει στην ελληνική τηλεόραση. Σκοπός μου δεν είναι να στηλιτεύσω κάποιον, ούτε να τον φέρω μπροστά στον καθρέφτη. Αισθάνομαι όμως ότι έχω μέσα μου αλήθεια και θέλω να γράψω κάτι που να εμπεριέχει αλήθειες. Συνειδητά τις έγραψα, όχι για να προσβάλλω κανέναν αλλά γιατί εγώ αυτό έχω μέσα μου. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια σε κάτι που υπάρχει. Γιατί να μην το δούμε; Νομίζω ότι πολλά προβλήματα έχουν διογκωθεί ούτως ή άλλως επειδή τόσα χρόνια κλείναμε τα μάτια. Η χώρα βρίσκεται εδώ που είναι τώρα επειδή τόσο καιρό κλείναμε τα μάτια.
Τελευταία χρησιμοποιείται και στην Ελλάδα η τακτική του οuting όπου η σεξουαλικότητα πολιτικών ή καλλιτεχνών αποκαλύπτεται χωρίς τη συναίνεσή τους, συχνά με τη μορφή κουτσομπολιού. Κάποιοι μάλιστα το υπερασπίζονται λέγοντας πως αποτελεί «χτύπημα στην υποκρισία» κτλ. Πιστεύετε ότι τέτοιες πρακτικές μας πηγαίνουν μπροστά ως κοινωνία;
Έχω την αίσθηση ότι το outing ξεκίνησε γύρω στο '80 στην Αμερική και δεν ξέρω κατά πόσο η ελληνική κοινωνία χρειάζεται πραγματικά μία πρακτική η οποία δοκιμάστηκε σε μια άλλη κοινωνία πριν από 35 χρόνια. Ούτε μπορώ να σας πω ποια είναι η κατάλληλη πρακτική για να πάει μπροστά η ελληνική κοινωνία. Το έχω δηλώσει ξανά ότι το ιδανικό για μένα θα είναι να φτάσουμε στο σημείο όπου η σεξουαλική ταυτότητα κάποιου ανθρώπου δεν θα αποτελεί πλέον θέμα συζήτησης. Γιατί όπως είπατε κι εσείς το οuting κάποιοι το χρειάζονται όχι γιατί θέλουν να ανοίξουν το μυαλό τους, αλλά για να έχουν κάτι να κουτσομπολεύουν. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που μπαίνουν στο ίντερνετ και ψάχνουν να βρουν ποιος είναι γκέι, ποιος είναι στρέιτ, ποιος τα έχει με ποιον, δεν το χωράει το μυαλό μου!
Αν κάποιος αγαπητός στο κοινό το κάνει με τη θέλησή του, όπως η Έλεν Ντετζένερες ας πούμε;
Αν αυτό λέει η καρδιά του κι είναι αυτή η θέλησή του, βεβαίως να κάνει ό,τι θέλει, αλίμονο! Ο καθένας έχει δικαίωμα να διαχειρίζεται τα του εαυτού του όπως θέλει. Εκείνος όμως που δεν ασχολείται με τον εαυτό του αλλά θέλει ντε και καλά να του πει ο Μάκης, ο Τάκης και η Σούλα τι είναι, δεν διαχειρίζεται τον εαυτό του. Προσπαθεί να διαχειριστεί τις υποθέσεις των άλλων. Και αυτό αδυνατώ να το καταλάβω.
Οι «Σαββατογεννημένες» ήταν μια σειρά για 3 γυναίκες που τις ενώνει ένας πρώην και ένα λαχείο. Στην «Εθνική Ελλάδος»πρωταγωνιστούν 4 γυναίκες που τις ενώνει ένα άθλημα που δίνει σκοπό στη ζωή τους. Σε αντίθεση με άλλες σειρές, οι δικοί σας γυναικείοι χαρακτήρες δεν εξοκείλουν προς την καρικατούρα και την υστερία. Έχετε κάποιον «μπούσουλα» που ακολουθείτε όταν γράφετε γυναικείους ρόλους; Εμπνέεστε από γυναίκες στη δική σας ζωή;
Πάντα αισθανόμουν ότι τις γυναίκες τις ήξερα καλύτερα, ότι τις καταλάβαινα καλύτερα. Ίσως γιατί ήταν πάντα πιο έντονη η γυναικεία παρουσία στο σπίτι που μεγάλωνα. Δηλαδή είχα μια αδελφή και μια μητέρα και ο πατέρας μου τον οποίο υπεραγαπώ, επειδή δούλευε υπερβολικά, έλειπε συχνά από το σπίτι. Οπότε αισθάνομαι ότι από παιδί ήταν οι γυναίκες αυτές που έβλεπα και καταλάβαινα περισσότερο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που αισθάνομαι πιο άνετα όταν γράφω γυναικείους χαρακτήρες. Επίσης έχω την εντύπωση ότι οι γυναικείοι χαρακτήρες και το γυναικείο μυαλό είναι πιο πολυδιάστατα. Δηλαδή μπορεί σε μια συζήτηση πέντε λεπτών να πιάσουν κι εγώ δεν ξέρω πόσα θέματα. Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν αυτό, πως αλλάζουν τόσο εύκολα ταχύτητες, στο αυτοκίνητο δυσκολεύονται καμιά φορά! (γελάει) Αισθάνομαι πως είναι πιο ευέλικτες, το μυαλό τους στροφάρει με έναν τρόπο που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Έχουν πιο πολύ «ψωμί» οι γυναίκες, έχω αυτή την εντύπωση. Οι άντρες καμια φορά γίνονται πιο μονοκόμματοι.
Στο «Παρά Πέντε» οι κακοί έχουν όπλα, ενώ τα μοναδικά όπλα των καλών είναι η πίστη στην ομάδα, η αγάπη που τρέφουν ο ένας για τον άλλο και το χιούμορ. Στον πραγματικό κόσμο πιστεύετε πως υπάρχει ελπίδα να αντιμετωπίσουμε βίαια φαινόμενα όπως π.χ. ο νεοναζισμός εμπνεόμενοι από το παράδειγμα των ηρώων εκείνης της σειράς;
Το «Παρά Πέντε» ήταν ένα παραμύθι και επειδή το παρακολουθούσαν πάρα πολύ τα παιδιά, κατάλαβα από πολύ νωρίς ότι έχω πολύ μεγάλη ευθύνη. Τα επηρέαζε πολύ αυτό που έβλεπαν και όφειλα να είμαι προσεκτικός. Ένας λόγος λοιπόν που δεν είδαμε τους καλούς με όπλα ήταν γιατί δεν ήθελα τα παιδιά να έχουν αυτή την εικόνα. Πήρα λοιπόν συνειδητά την απόφαση, η οποία ίσως και να μη με βοηθούσε δραματουργικά, ότι οι καλοί δεν θα κρατήσουν ποτέ στο χέρι τους όπλο. Τώρα, στον πραγματικό κόσμο νομίζω ότι πάντα έχουμε δύο πόλους, το καλό και το κακό. Και ότι το καλό οφείλει να είναι δυνατό απέναντι στο κακό και να αντιστέκεται σθεναρά απέναντι στο κακό.
Σε ποιο βαθμό μπορεί το καλό να χρησιμοποιήσει τα ίδια μέσα χωρίς να γίνει ακριβώς το ίδιο με αυτό που πολεμάει;
Αυτή είναι και η ευθύνη που έχεις. Να επιλέξεις πως θα λειτουργήσεις σε κάθε περίπτωση. Να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις για να μην χάσεις αλλά και για να διατηρήσεις τον εαυτό σου. Γιατί αν γίνεις όπως αυτό που πολεμάς έχει χάσει έτσι κι αλλιώς. Προσωπικά επειδή αισθάνομαι πως θέλω το καλό και εκφράζω το καλό, δεν νιώθω ότι πέρασα ποτέ στην άλλη πλευρά. Όμως πολλές φορές έχω αμυνθεί με πολύ σθεναρό και πολύ δυναμικό τρόπο. Δεν έκατσα στο σπίτι λέγοντας «θα περάσει κι αυτό, ας το δεχτώ κι αυτό». Είναι πολλά εκείνα που δεν δέχτηκα και το έδειξα με πολύ δυναμικό τρόπο. Γιατί αν δεν το κάνεις, παύεις να είσαι καλός και γίνεσαι ένα θύμα. Όταν κάθεσαι και τρως σφαλιάρες, αυτό δεν σημαίνει πως είσαι καλός. Απλώς δεν αντιπροσωπεύεις τίποτα.
Και στις τρεις τηλεοπτικές δουλειές σας, ο έρωτας εμφανίζεται ως «από μηχανής θεός» που γίνεται στήριγμα και παρηγοριά είτε μιλάμε για την Μπία και τον Γιώργο, είτε για την Ντάλια και τον Αλέξη, είτε για τη Φοίβη και τον Αχιλλέα. Πιστεύετε ότι ο έρωτας μπορεί να λειτουργήσει έτσι για όλους τους ανθρώπους ή εξαρτάται από το πόσο δεκτικός και δοτικός είναι ο κάθε άνθρωπος;
Η αλήθεια είναι ότι πάντα δυσκολευόμουν να γράψω ερωτικές ιστορίες. Νομίζω ότι τον έρωτα τον έχω πολύ ψηλά. Είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο και σημαντικό στη ζωή του ανθρώπου. Από κει και πέρα πιθανότατα να μην μπορεί να λειτουργήσει έτσι σε όλους τους ανθρώπους. Μπορεί να φοβούνται, μπορεί να μην θέλουν να χάσουν τη βολή τους, μπορεί να δυσκολεύονται στην επικοινωνία. Κι εγώ μπορεί να δυσκολεύομαι να μοιράζομαι πράγματα ή στην επικοινωνία, αλλά θέλω πολύ να το ζω είναι η αλήθεια. Και ίσως επειδή το θέλω τόσο πολύ, λειτουργώ λίγο σαν οδοστρωτήρας όταν μου συμβαίνει. Οπότε επειδή εγώ το βιώνω ως κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου, ίσως γι' αυτό το παρουσιάζω έτσι και στην τηλεόραση. Δεν είναι απλώς ότι τα έφτιαξαν δύο άνθρωποι για να πηγαίνουν σινεμά το Σάββατο. Αλλάζει η ζωή τους.
Ζούμε σε μια εποχή που πολλοί έχουν εγκαταλείψει την ελληνική τηλεοπτική παραγωγή και παρακολουθούν με μανία σίριαλ της αμερικάνικης TV που φαίνεται να περνάει τη χρυσή εποχή της. Αν υπάρχει ένα μόνο πράγμα που ζηλεύετε στην πρόσφατη αμερικάνικη παραγωγή ποιο θα λέγατε ότι είναι αυτό; Και τι θα λέγατε στους τηλεθεατές που έχουν πλέον ξεσυνηθίσει να βλέπουν ελληνικά σίριαλ;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει πολλά αμερικάνικα σίριαλ. Έβλεπα το Lost και το Prison Break. Game of Thrones, House of Cards, όλα αυτά δεν τα έχω δει καθόλου. Έχουν άπειρες δυνατότητες. Ως σεναριογράφος μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις, όσο μεγάλο ή δύσκολο κι αν είναι και θα γυριστεί. Αυτή την ελευθερία του δημιουργού να κάνει το όραμά του πραγματικότητα, σίγουρα τη ζηλεύεις. Εδώ δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Γι' αυτό και είναι εντελώς ανεδαφικό να τα συγκρίνουμε. Από την άλλη, πρέπει να πω πως αν δώσουμε στους αμερικάνους τα χρήματα που έχουμε εμείς για να γυρίσουμε ένα επεισόδιο, ούτε για τους τίτλους αρχής δεν θα τους φτάσουν! Και αισθάνομαι ότι η «Εθνική Ελλάδος» πήγε κάποια βήματα πιο πέρα σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα και τα μέσα που έχουμε και γι'αυτό είμαι πολύ χαρούμενος. Γιατί τα μέσα δεν είναι μόνο το budget και τα πολυάριθμα συνεργεία. Είναι επίσης η καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων. Και αισθάνομαι πως εκεί τα πήγαμε πολύ καλά.
Δεν ζηλεύετε ότι μπορούν να γίνουν πολύ διεισδυτικά για τη δική τους κοινωνία όπως θέλει να είναι και η «Εθνική Ελλάδος»;
Είναι αστείο ότι σε αμερικάνικη σειρά δεχόμαστε να είναι διεισδυτική ενώ σε μία ελληνική σειρά μπορεί και να μας ενοχλήσει. Αυτά τα οποία ανέχεσαι να δεις σε μια αμερικάνικη σειρά, ίσως να μην τα ανεχόσουν σε μία ελληνική. Εγώ ας πούμε έχω ακούσει από πολλούς το φοβερό επιχείρημα ότι η «Εθνική Ελλάδος» βάζει στο τραπέζι υπερβολικά πολλά θέματα και προβληματισμούς. Σε μια αμερικάνικη σειρά κανείς δεν θα πει κάτι αντίστοιχο, αντίθετα θα το χειροκροτήσει. Είναι ένα επιχείρημα που για μένα είναι ανάξιο λόγου και σε τελική ανάλυση δεν έχω βάλει κανένα «θέμα». Παρουσιάζω τις ζωές κάποιων ανθρώπων και μέσα σε αυτές, μέσα στις ζωές όλων μας, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να τα διαχειριστούμε πέρα από το "θέλω να βγω με τη Ρίτσα αλλά αυτή προτιμάει τον Λουκά". Δεν τα αντιμετωπίζω σαν θέματα από μία λίστα, αλλά σαν πτυχές στη ζωή αυτών των ανθρώπων. Που είναι πραγματικοί άνθρωποι και όχι χάρτινοι χαρακτήρες. Κι αν κάτι με ενοχλεί σε αυτή την κριτική είναι το δεν τη βρίσκω τίμια. Ουσιαστικά χρησιμοποιείται από όσους ενοχλούνται από κάποια πράγματα που θίγω αλλά δεν το παραδέχονται για λόγους «πολιτικής ορθότητας».
Μια που μιλάμε για ελληνικά σίριαλ, ένα ιδιαίτερα προσφιλές θέμα της πρόσφατης παραγωγής είναι η ζωή στην επαρχία και η επιστροφή στο χωριό. Καθώς εσείς ο ίδιος κατάγεστε από τις Σέρρες και γνωρίζετε την ελληνική επαρχία, πιστεύετε πως δραματουργικά θα υπήρχαν διαφορές αν η «Εθνική Ελλάδος» διαδραματιζόταν εκτός Αθηνών;
Με βοηθάτε να καταλάβω ότι λείπω πολλά χρόνια από την πόλη μου. Και γι'αυτό δεν έχω πρόχειρη την απάντηση. Σήμερα είμαι 42 και έφυγα από τις Σέρρες στα 18, πήγα Θεσσαλονίκη, μετά Αθήνα... Επιστρέφω στις Σέρρες για Χριστούγεννα και Πάσχα και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ιστορία εκεί. Ενώ την νιώθω σαν το σπίτι μου, είμαι πλέον φιλοξενούμενος όταν πηγαίνω και αισθάνομαι πως δεν γνωρίζω πλέον πως μπορεί να λειτουργεί μια επαρχιακή κοινωνία. Είναι πιο κλειστή, πιο αθώα; Μπορεί να είναι και πιο φοβισμένη, πιο καχύποπτη; Δεν θα ήξερα πως να το χειριστώ. Σίγουρα δεν θα υπήρχε μια γειτονιά στην Κυψέλη που να μαζεύει ανθρώπους από παντού οι οποίοι πρέπει να συνυπάρξουν κτλ. Μπορεί αυτό το κομμάτι να μην μπορούσε να αναπτυχθεί με τον τρόπο που αναπτύσσεται στην Αθήνα.
Ο Χρήστος και ο Ρίτσαρντ είναι καναδοί υπήκοοι. Στον Καναδά ισχύει εδώ και χρόνια ο γάμος ομοφύλων. Υπάρχει περίπτωση να τους δούμε να αλλάζουν βέρες σε κάποιο από τα επόμενα επεισόδια;
Αυτό ακριβώς αναρωτιόμουν κι εγώ τις προάλλες! «Αυτοί οι άνθρωποι είναι παντρεμένοι ή δεν είναι;» Κάποια στιγμή με ρώτησε ο Μάικλ Γουάιτον, που υποδύεται τον Ρίτσαρντ στη σειρά, αν είμαστε παντρεμένοι και δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Του είπα «όχι δεν νομίζω πως είμαστε»! Πάντως επειδή έχω σκεφτεί την ιστορία τους, ο γάμος δεν είναι μέσα σε αυτά που θα τους συμβούν ή που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν.
Ένας φίλος είδε την παράσταση της «Πρισίλα» στην Αθήνα και στη Μαδρίτη και εντόπισε δύο διαφορές. Η πρώτη ήταν πως στη Μαδρίτη το θέατρο ήταν γεμάτο σχολεία. Η δεύτερη ήταν ότι οι ισπανοί έδωσαν έμφαση στο μουσικοχορευτικό κομμάτι και το υπερθέαμα, ενώ η ελληνική παραγωγή τόνιζε περισσότερο το δραματικό, συναισθηματικό στοιχείο και απευθυνόταν περισσότερο στη συγκίνηση του θεατή. Υπήρχαν σχολεία που ενδιαφέρθηκαν να δουν την παράσταση στην Αθήνα; Θεωρείτε ότι το ελληνικό κοινό είχε περισσότερο ανάγκη τη δική σας προσέγγιση;
Πρέπει να σας πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος γιατί ένα από τα σχολεία που ήρθαν στην «Πρισίλα» ήταν από τις Σέρρες! Να μην πούμε ψέματα όμως, δυστυχώς πολλά σχολεία δεν είχαμε. Και είναι κρίμα. Μακάρι να ερχόντουσαν τα σχολεία. Θα έβλεπαν μια παράσταση που είχε πολύ χιούμορ, είχε αγάπη, είχε όντως και συγκίνηση. Ήταν μία παράσταση που θα μπορούσε να είναι μια πολύ όμορφη ευκαιρία για να συζητήσουν στα σχολεία οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους. Όπως και η «Εθνική Ελλάδος» μπορεί να ξεκινήσει συζητήσεις πολύ ουσιαστικές μέσα στα ελληνικά σπίτια. Αν βέβαια ο γονιός έχει την όρεξη να το κάνει. Δεν ξέρω αν η δική μας πιο συναισθηματική προσέγγιση ξεκίνησε από την ανάγκη του ελληνικού κοινού. Δεν θέλαμε να αφήσουμε έξω από το μιούζικαλ τη συναισθηματική φόρτιση που υπήρχε στην ταινία. Μια ταινία που είναι πολύ συναισθηματική και κάποιες φορές σκληρή και γκρίζα ιστορία, όχι τόσο ροζ και φαντεζί όπως είναι το μιούζικαλ. Τώρα που το λέτε όμως, αισθάνομαι όντως πως ο έλληνας έχει ανάγκη το συναίσθημα λίγο παραπάνω. Το θέλουμε το συναίσθημα μέσα στη διασκέδασή μας, όσο ξέφρενη κι αν είναι. Φτάνει να σκεφτούμε τα μπουζούκια. Χορεύουμε, πετάμε λουλούδια και η κατάληξη είναι να είμαστε στις 4 το πρωί με ένα τσιγάρο στο χέρι και να σκεφτόμαστε τους χωρισμούς μας!
Φέτος θα μας λείψετε από τη Eurovision. Ποια ανάμνηση κρατάτε από την περσινή διοργάνωση; Έχετε ξεχωρίσει κάποια από τις φετινές συμμετοχές;
Από τις φετινές συμμετοχές ξεχωρίζω τη Νορβηγία και την Ισπανία. Όσο για την περσινή Eurovision ήταν περίεργη και πρέπει να πω ότι σε κάποια φάση απογοητεύτηκα. Τρόμαξα μπορώ να πω. Αισθάνθηκα μίσος στην αίθουσα και ήταν έντονο αυτό. Ήταν κάτι από το οποίο η Eurovision ήταν πάντα πολύ μακριά. Και ήταν πάντα εκείνο που μου άρεσε και ευχαριστιόμουν στην Eurovision. Πέρσι λοιπόν είδα πραγματικά μία αίθουσα σε πολλή μεγάλη ένταση. Τα γιουχαΐσματα ήταν τρομακτικά. Και δεν θέλω να κάτσουμε να συζητήσουμε για ποιο λόγο έγιναν, ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Αυτό που μου άρεσε πάντοτε στη Eurovision -γι'αυτό δεν έπαιρνα ποτέ στα σοβαρά τα σχόλια των «ποιοτικών» πολέμιών της- είναι ότι για μένα είναι μια τέλεια κοινωνία. Μια κοινωνία όπου πραγματικά όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και είναι όλοι αγαπημένοι. Ένα πολύ όμορφο παράδειγμα είναι και το φετινό με την τραγουδίστρια της Πολωνίας στο αναπηρικό αμαξίδιο και το συγκρότημα με σύνδρομο Down από τη Φινλανδία και μπράβο στις χώρες αυτές. Αυτό λοιπόν που μου άρεσε πάντα στη Eurovision ήταν ότι ήταν όλοι εκεί παρόντες, ίσοι και αγαπημένοι. Πέρσι δεν υπήρχε αγάπη και αυτό με φόβισε. Αισθάνθηκα ότι το έξω είχε μπει μέσα και είχε διαβρώσει το χαρούμενο κλίμα που υπήρχε κάθε χρόνο. Θέλω να πιστεύω ότι φέτος η κατάσταση θα επανέλθει στα προπέρσινα στάνταρ.
Η πόλωση είναι άσχημο πράγμα. Μπορεί όμως να προχωρήσει κάποια πράγματα;
Μεγάλη συζήτηση είναι αυτό. Το 1998 που βγήκε η Dana International γιατί δεν υπήρχε πόλωση;
Γιατί τότε δεν είχαν βγει κάποιοι εκ των προτέρων να ζητήσουν να απαγορευτεί, να μην συμμετέχει στον διαγωνισμό κτλ. Συνέβη μέσα στο Ισραήλ αλλά δεν συνέβη από άλλες χώρες όπως πέρσι.
Ίσως η πόλωση να μπορεί να πάει κάποια πράγματα μπροστά, αλλά με ποιο τίμημα; Η πόλωση μπορεί να οδηγήσει και σε έναν πόλεμο και μετά να πούμε, ορίστε έγινε ο πόλεμος και πήγαν τα πράγματα μπροστά. Το ιδανικό για μένα δεν είναι η πόλωση, είναι ο καθένας να καθίσει με τον εαυτό του και να αποφασίσει ο ίδιος να προχωρήσει. Για μένα ας πούμε η "Πρισίλα" ήταν μια παράσταση που με βοήθησε να προχωρήσω και με έκανε να δω πολλά πράγματα διαφορετικά. Την άρπαξα αυτή την ευκαιρία, την ευχαριστήθηκα και εξελίχτηκα ο ίδιος ως άνθρωπος. Και νομίζω πως συνεχίζω να εξελίσσομαι μέσα από την «Εθνική Ελλάδος».
Στη σειρά εμφανίζεστε αρκετά πεσιμιστής σχετικά με τις στάσεις και τις νοοτροπίες της ελληνικής κοινωνίας. Πιστεύετε πως υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα ή πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα;
Πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα. Αν δεν το πίστευα δεν θα έγραφα αυτή τη σειρά. Πεσιμιστής δεν θα έλεγα πως είμαι, ως ρεαλισμό το βλέπω περισσότερο...
Είναι το κόμπλεξ ανωτερότητας που έχουμε λόγω της ένδοξης ιστορίας μας όπως λέει ο Ρίτσαρντ στη σειρά ή αντίθετα γνωρίζουμε πόσο υστερούμε σε σχέση με άλλους λαούς και αυτό μας βγαίνει σε υπερβολική ευθιξία, συνθήματα κτλ;
Δεν νομίζω ότι γίνεται κάποιος διαγωνισμός ανάμεσα στους λαούς για να καπαρώσουμε την πρώτη θέση. Αλλά είναι αλήθεια πως είναι μεγάλο αυτό το φορτίο που έχουμε κληθεί να σηκώσουμε στους ώμους μας. Είναι ζόρικο να μεγαλώνεις με αυτή την αντίληψη. Ότι είσαι ο πρώτος, απόγονος εκείνων που έχουν ανακαλύψει τα πάντα. Αυτό που καλούνται να διαχειριστούν οι έλληνες είναι μεγάλο. Και πάντοτε σε μία διαχείριση, άλλες φορές έχεις τις καλές στιγμές και λάμπεις και άλλες φορές κάνεις τη στραβοτιμονιά και πέφτεις στον τοίχο. Νομίζω ότι και ο Ρίτσαρντ μίλησε με αγάπη μεν, αλλά ήταν και σκληρά αυτά που είπε. Δεν είναι τυχαίο το πως μιλάμε για τους ξένους. Θα πούμε «ε ρε τι αυτοκίνητα φτιάχνουν οι γερμανοί, εμείς που να τους φτάσουμε;» και μέσα σε δυο λεπτά «μα πως κυκλοφορούν έτσι με την κάλτσα μέσα από το πέδιλο!» Νομίζω ότι αυτό είναι ένα μπέρδεμα που το έχει η ελληνική κοινωνία. Και είναι όντως πικρό και στενάχωρο να βλέπεις ότι κάποιοι προχώρησαν πιο πέρα από σένα. Από κει βγήκε η φράση «όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει». Κι αν ασχολούμαι με αυτό το θέμα στη σειρά είναι επειδή με αγγίζει. Δεν θα το γράψω για να δώσω λύση, ούτε γιατί είναι μέσα σε κάποια λίστα ζητημάτων που έχω στο κεφάλι μου. Θα το γράψω γιατί με πονάει και με απασχολεί.
9°
