Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! Αυτό το έλεγαν οι οπαδοί της επερχόμενης «Πρώτη φορά Αριστεράς» για τους προηγούμενους. Και είχανε τα δίκια τους, χωρίς να τα καλοξέρουν, στο βαθμό που (έκαναν πως) δεν ένοιωθαν πως το αδιέξοδο οφείλεται στο ότι ΤΟ Σύστημα δεν δέχεται καμιά υποχώρηση ως προς τα προνομιακά του μεγαλεία.
Τώρα, αυτός ο στίχος σε ποιους ταιριάζει; Μήπως κάνει μπαμ ότι οι τωρινοί είναι ακόμα πιο δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, παρά το θράσος της άγνοιάς τους; Δεν είναι μόνο η συνήθως ατεκμηρίωτη λόγω απόστασης, αλλά διαισθητικά εμπεριστατωμένη εικόνα που έχουν για μας οι κουτόφραγκοι. Είναι αυτό που αρχίζει να φαίνεται, ολοένα και πιο έντονα, σε όλα τα πεδία στο εσωτερικό της χώρας, ακόμα και για τους πιο καλόπιστους και ευήθεις.
Όπου και να κοιτάξεις η Ελλάδα σε πληγώνει, ακόμα χειρότερα από όσο στο φρέσκο προβληματικό παρελθόν. Μάλιστα, τώρα που τα παιδιά ξεδιπλώνουν τις αρετές τους και την αξία τους, τώρα φαίνεται καλύτερα και το τι σημαίνει «πρώτη φορά Αριστερά».
Δεν είναι μόνο στο πολύ φανερό πεδίο της σαρδανάπαλης στρατηγικής, που ό, τι βρέξει ας κατεβάσει εμφανίζει η ηγετική ομάδα. Δεν είναι που οι αγορές έχουνε κοψομεσιαστεί από τον πολύ τον πεντοζάλη, στον οποίο τους υποχρεώνει και τους ξελιγώνει ταπεινωτικά ο κυρ Αλέξης με το νταούλι και με το ζουρνά (ε, ρε, γλέντια…). Και ακόμα δεν είδαμε τίποτε…
Ούτε είναι που ο γραφικός πλέον επί των οικονομικών, αφού υποσχέθηκε τα σχέδια για τη Νέα Ευρώπη, είναι ανήμπορος για τη δουλειά που ανέλαβε εδώ. Και οδηγεί τη θνήσκουσα χώρα σε ασφυξία ρευστότητας, με την ίδια του την χρονοτριπτική δημιουργική ασάφεια. Και τα όργανα αρχίζουνε παντού (τώρα οι ελληνικές τράπεζες στις γειτονικές χώρες μπαίνουν, λέει, σε καραντίνα)...
Αφού, προφανώς, δεν μπορεί να συλλάβει και να μοντάρει ένα στοιχειώδες αναπτυξιακό εργαλείο επανεκκίνησης. Παρά μόνο αναλώνεται σε ανόητα επικοινωνιακά παίγνια που κι αυτά είναι ανίκανος να τα κάνει αξιοπρεπώς. Και λέει, μεθαύριο έχω ραντεβού με τον Ομπάμα, ενώ σε δύο δεύτερα ο Λευκός Οίκος τον άδειασε με δηκτική ευγένεια. Αλλά τελικά τον είδε, αφού μετά τον σκότωσε κιόλας.
Ούτε είναι που, μετά την κατάργηση της αριστείας, βάρεσε πάλι χτες κατακέφαλα και ο επί της Παιδείας Μπαλτάς, για να ξαναδώσει ζωή στον αιώνιο φοιτητή και στο καθεστώς του συνδιαλλασσόμενου διαπλεκόμενου Φοιτητικού Κινήματος #back_to_the_USSR…
Είναι, λοιπόν, που ο καθένας τους, στο πεδίο αρμοδιότητάς του, ξεδιπλώνει τις ιδεοληψίες του, εκρηκτικό χαρμάνι των ιδεολογημάτων των ‘40s με αυτά των ‘80s. Και αφού όλοι τους ξεσάλωσαν και δεσμεύτηκαν με πυροβολημένα ιδεογράμματα κατά τις προγραμματικές θέσεις τους στη Βουλή, έρχεται τώρα η ευρωπαϊκή πραγματικότητα και ταπεινωτικά τους καψαλίζει τα μπατζάκια…
Όθεν και η πανικόβλητη και αποσβωλωμένη χρονοτριβή, που δημιουργεί και προστριβές και εσωκυβερνητικά μαχαιρώματα. Έτσι, τα δευτερόλεπτα που τρέχουν, σκοτώνουν την οικονομία, αποδιαρθρώνουν το δημόσιο βίο και διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, καθ’ όλες τις πτυχές τους. Κάτι που εισέτι ο υπερήφανος και αξιοπρεπής οχλοπολτός των νικητριών αντιμνημονιακών δυνάμεων δεν έχει συνειδητοποιήσει και ακόμα δεν τους έχει πάρει με τις σφεντόνες, την πίσσα και τα πίπουλα.
ΤΟ Σύστημα είναι κατά της εθνικής προσπάθειας
Εν τω μεταξύ, τα τρολλς του Μαύρου Αυγιανισμού, οργανωμένα και συντεταγμένα, όπου δουν σκληρή κριτική κατά ΤΟΥ Συστήματος, σπεύδουν να λερώσουν και να υπονομεύσουν το κύρος εκείνων που αποδομούν αυτό ΤΟ Σύστημα. Διαστρεβλώνουν απόψεις και επιχειρήματα των κρινόντων, αλλοιώνουν προς το υποτιμητικό τα ονόματά τους.
Κάνουν, κοντολογίς, ό, τι μπορούν, για να πλαγιοκοπήσουν και να υπονομεύσουν, για να αποδομήσουν και να ξεπουπουλιάσουν το κύρος κάθε ενοχλητικού κριτή. Όπλο τους, η αειφόρος ανώνυμη κουκουλοφορία, που όλες οι μορφές ποικιλώνυμων ολοκληρωτισμών παραδοσιακά ξέρουν να ενεργοποιούν πολύ καλά, με τα δίκτυα των ρουφιανοσμπίρων ΤΟΥ Συστήματος.
Ένα από τα πιο αποτελεσματικά διαστρεβλωτικά «επιχειρήματα», διαβρωτικά του κύρους των ενοχλητικών κριτών ΤΟΥ Συστήματος, λοιπόν, είναι να τους πετάμε την ρετσινιά. Μα δεν ντρέπεσαι, να μην στηρίζεις και να υπονομεύεις την εθνική προσπάθεια, για την οποία αγωνίζεται η κυβέρνηση και μαζί της βάζει πλάτη όλος ο λαός μας;
Και τους απαντάς, όχι δεν ντρέπομαι, γιατί αυτή δεν είναι εθνική προσπάθεια. Αυτή είναι η όλα για όλα αντεθνική προσπάθεια ΤΟΥ Συστήματος, η τελευταία απονενοημένη ζαριά του, για να συνεχίσει να επιζεί εις βάρος του έθνους και της κοινωνίας. Γι’ αυτό, εθνική προσπάθεια είναι αυτό που κάνω εγώ, που αποπειρώμαι να ανασχέσω αυτή την αντεθνική δυναμική ΤΟΥ Συστήματος.
Προχτές φόρτωσε ένας θυμωμένος πολίτης, ο ομότιμος καθηγητής Κωνσταντίνος Σοφούλης, ώστε κατέγραψε με τόλμη την απλή σκέψη του λέγοντος για όσα συμβαίνουν, υπό τον εύγλωττο τίτλο:«Ε, λοιπόν, ναι! Είμαι με τους «θεσμούς». Αξίζει να διαβαστεί. Ιδιαίτερα αν μπει στο πλαίσιο της συνειδητοποίησης ότι ανθελληνική είναι η κυβερνητική καταπάτηση των συμφωνιών (που οδηγεί τον τόπο στην καταστροφή) και όχι η αμφισβήτηση ΤΟΥ Συστήματος.
Καταρρέει το έσχατο χαρτί ΤΟΥ Συστήματος
Ας το ξαναδούμε γιατί. Δεν είναι που ο κ. Τσίπρας και η παρέα του άρχισαν τα όργανα και έχουν ξεσαλώσει στην ευνοιοκρατία και το νεποτισμό και τα πελατιλίκια του ηθικού πλεονεκτήματος, που έχει μια πρώτη φορά «Αριστερά». Άλλωστε, ΤΟ Σύστημα επιδιώκει να στήσει τη νέα ηγετική του ομάδα και η εξουσιαστική ξελιγωμάρα δεν κρύβεται και δεν μαζεύεται («Το κομματικό πελατειακό κράτος βασιλεύει»).
Είναι τούτο, είναι που ο κ. Τσίπρας οδηγεί τον ελληνικό λαό στην καταστροφή, κάνοντας πως δεν ξέρει ότι μια οικονομία που έχει περισσότερους συνταξιούχους από εργαζόμενους είναι νεκρή, αν δεν αλλάξει ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ χτες (εδώ και τώρα). Παρομοίως, ότι είναι παρανοϊκό εθνικό έγκλημα να συντηρείς με ένεση 30 εκατομμυρίων ευρώ την πεθαμένη Ε. Β. Ζάχαρης…
Έτσι επικαλείται «την Ευρώπη του Διαφωτισμού» και τις «πολιτικές διαφωνίες» που έχει με τους δανειστές, που αποκαλεί «ανήθικους στυγνούς εκβιαστές». Αυτοί, όμως, απλώς του επισημαίνουν αυτό ακριβώς το καταστροφικό του αδιέξοδο, στο πλαίσιο του αυταπόδεικτου Διαφωτισμού… Ποιανού, λοιπόν, η δράση είναι η ανθελληνική; Της Τρόικας ή του κ. Τσίπρα και του Αντιμνημονιακού Θιάσου με τις γελοίες «κόκκινες γραμμές» τους, οι οποίες είναι τα ύστατα αναχώματα ΤΟΥ Συστήματος;
Αυτό που κάνει ΚΑΙ ο νυν Πρωθυπουργός, για να διασώσει ΤΟ Σύστημα, είναι γέννημα δόλιου Σκοταδισμού. Και το βαϊμαρικό, όσο και χρεωκόπο αποτέλεσμά του, που μόνο στη ψηφοθηρία στοχεύει, είναι απολύτως αντεθνικό. Για να το μεθοδεύσει, όπως και ο προκάτοχός του ακριβώς εποίει, επινόησε την Απίστευτη Αντιμνημονιακή Απάτη, όπως έχουμε συχνά περιγράψει.
Ο κ. Τσίπρας, στέκει αγέρωχος μαζί με όλη την κουστωδία του, αλλά φυσικά και με συντεταγμένο (σχεδόν) όλο το έθνος από πίσω του. Αυτό, αποχαυνωμένο από την σύγχυση που επιβάλλουν πέντε χρόνια τώρα ΟΛΑ τα μεγάλα ΜΜΕ ΤΟΥ Συστήματος, αδυνατεί να παραδεχθεί ότι το βλακώδες γινάτι με τα Μνημόνια δεν του βγαίνει. Και ποτέ δεν θα του βγει για τους λόγους που έχουμε αναλύσει δεκάδες φορές.
Σταδιακά, μάλιστα, διαλύεται ακόμα και αυτός ο κυρίαρχος Αντικυκλώνας του Αντιμνημονιακού Ψευδο-νέφους. Σιγά σιγά τώρα αρχίζουν οι πικραμένοι να το βλέπουν. Εδώ ο κόζμος χάνεται και το μαντρί αντιμνημονίζεται («Έχουμε τελειώσει με τα μνημόνια», πάλι χτες ελάλει ο κυβερνητικός ντελάλης…). Και οι απ’ έξω το λένε ξεκάθαρα, ο κ. Τσίπρας αποδομεί κάθε ελάχιστο θετικό που αξιώθηκαν να πετύχουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όσο ξεγλίστραγαν από τις επιταγές ΤΟΥ Συστήματος…
Μεταλλωρύχοι στο Σύνταγμα και Οικωλόγοι
Ήταν πρωτότυπο γεγονός. Η πρωτοφανής αντίσταση της πραγματικής οικονομίας απέναντι στην καταστροφή της «αριστερής» ιδεοληψίας, που επιμένουμε ότι δεν είναι και τόσο άδολη, αφού είναι δομικό κουμπί ΤΟΥ Συστήματος. Φανερά πρόσωπα, τίμια, ο κόσμος της εργασίας, ήρθαν από τις Σκουριές, διαδήλωσαν μαζικά και έφυγαν, χωρίς να τους δεχθεί η Πρόεδρος της Βουλής ...
Η απάντηση τον τίμιο κόσμο της αληθινής εργατικής τάξης δόθηκε από τις γνωστές άγνωστες κουκουλοφόρες δυνάμεις του ημικόσμου. Αυτές που κι εδώ και στη Χαλκιδική (όπου επανειλημμένα τιμήθηκαν με την νομιμοποίηση δια της φυσικής παρουσίας του κ. Τσίπρα πέρσι), δια της λαθραίας μισαλλόδοξης βίας, καίνε, χτυπούν και τρέχουν. Btw, κύριε Πανούση, αν «τα παιδιά» είναι μισθωμένοι μπαχαλάκηδες, ποιος είναι ο εκμισθωτής;
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε ότι σαράντα χρόνια τώρα, ο οικωλογικός ακτιβισμός (ιδιαίτερα όταν ασπάζεται και τη βία και προσχωρεί στο Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο), δεν έχει καμία σχέση με οικολογικές ανησυχίες. Είναι μόνο, πάλι κι εδώ, ένα άλλοθι ΤΟΥ Συστήματος και του πελατειακού εθνολαϊκισμού του, που δουλεύει στο πλαίσιο του χτυπήματος της επιχειρηματικότητας.
Διαφορετικά, γιατί τόσες δεκαετίες δεν ακούγεται κιχ για το χτικιό που λιανίζει τις κατεστραμμένες Πτολεμαΐδα και Μεγαλόπολη; Μήπως η ΔΕΗ, το απόλυτο εργαλείο ΤΟΥ Συστήματος, είναι ο μεγαλύτερος ρυπαντής των Βαλκανίων, άντε, μετά το Κοζλοντούι;… Γιατί, λοιπόν, δεν βγαίνει μιλιά; Δεν προσβάλλεται η οικωλογική ευαισθησία του πελατειακού λαϊκισμού μας;
Εδώ, με την ευκαιρία, να το ξαναπούμε. Η ΔΕΗ δεν είναι δημόσια επιχείρηση, είναι ιδιωτική, στο πλαίσιο του αντικοινωνικού Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους, το οποίο χαρίζει προνομίες στα δικά του παιδιά, εις βάρος της κοινωνίας. Ίσως η ΔΕΗ (τόσο στην λειτουργική εργασιακή της φάση, όσο και στην ασφαλιστική) να είναι, μάλιστα, ένας από τους πιο σπουδαίους λόγους που έφεραν τον τόπο σε μια ακόμα χρεωκοπία. Και μην κάνουμε το γερμανό, αυτό είναι ακατάρριπτη αλήθεια.
Και επειδή ΤΟ Σύστημα δεν τα βάζει με τον εαυτό του, ψάχνει να βρει άλλους αποδιοπομπαίους τράγους να στιγματίσει. Έτσι την πέφτει στην «Ελληνικός Χρυσός», που θέλει μια υγιή επένδυση, την οποία έχει αθωώσει έξη φορές το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αλλά ΤΟ Σύστημα, εκεί, επιμένει και επιδιώκει να την βγάλει σκάρτη.
Και οι κουκουλοφόροι σμπίροι ΤΟΥ Συστήματος, ήγειραν παννώ με κεντρικό αναπτυξιακό σύνθημα «Καμιά εξόρυξη ποτέ και πουθενά». Αυτοί και εκπροσωπούν το γενικότερο σκοταδιστικό προνεωτερικό καθ’ ημάς βαθύ ισλάμ, όπου με σθένος μας σπρώχνει η αντιμνημονιακή «Αριστερο»ακροδεξιά συγκυβέρνηση των δυνάμεων του Καλού.
Και άλλα οικωλογικά
Αυτή δεν ήταν και η ουσία της τεράστιας καθυστέρησης στη λύση του προβλήματος των σκουπιδιών; Μόνο και μόνο επειδή ακούστηκε (λάθρα και ασχέτως) το όνομα του εθνικού εργολάβου, το εθνικό φαντασιακό μας εξεγέρθηκε για να ματαιώσει τις ΧΥΤΥ στην Κερατέα, στο Γραμματικό και αλλού.
Οι ΧΥΤΥ, ό, τι πιο προχωρημένο περιβαλλοντικά σε όλο τον πλανήτη, θα έδιναν λύση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα της χώρας. Και όμως, κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιήθηκε χάρη στην οικωλογική μας ευαισθησία. Έτσι ευεργετηθήκαμε τριπλά.
Και με την συνέχιση στο καθ’ ημάς ισλάμ της τριτοκοσμικής βρομιάς και δυσωδίας, όπως και του ελλειμματικού περιβάλλοντος υποδομών, άρα και τη μη άρση του αντιεπενδυτικού κλίματος, κατά πρώτον.
Και με βαρειά ευρωπαϊκά πρόστιμα, για τις διαρκείς αγνοήσεις κάθε κοινοτικής ντιρεκτίβας που επιδιώκει να αναβαθμιστεί η ευρωπαϊκή ποιότητα ζωής. Χε, χε, βέβαια, αυτό η «Αριστερά» το διαβάζει σαν «η αστική τάξη κάνει δωράκια στον εαυτό της δια των οργάνων που ελέγχει», αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία…
Και τρίτον, με σημαντική φούντωση του αντιπολιτικού Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, ειδικά στην Κερατέα. Εκεί είχαμε τα γεννητούρια της φούσκας των ναζί, υπό της ευλογίες της επιπόλαιης «Αριστεράς» (που πάντα θεωρεί εξ ορισμού προοδευτικό κάθε είδους ριζοσπαστισμό…).
Ας μην παραλείψουμε με την ευκαιρία, να πούμε πως και σε κάθε άλλη περίπτωση, όπου εκδηλώνουμε την οικωλογική μας ευαισθησία, ποτέ δεν τεκμαίρεται στην πραγματικότητα το πατριωτικό στοιχείο της αναζήτησης κάποιου οικολογικού δέοντος.
Από τον μεταχουντικό καιρό, οπότε και αναδείξαμε διάφορους δήμους του λεκανοπεδίου ως «μη πυρηνικές ζώνες», έως την άθλια οικοδόμηση του Απέραντου Εθνικού Αυθαιρετατζόγλειου, των εμπρησμών και των καταπατήσεων. Από το νέφος των εποχούμενων μικροδικτατόρων εσωτερικής καύσης, έως τη γουρουνιά της ασέβειας των μικροκανόνων που διαφυλάσσουν έμμεσα το περιβάλλον.
Όλα αυτά δείχνουν ότι δεν είναι αντεθνικοί νεοφιλελεύθεροι, όσοι τα καυτηριάζουν και επιδιώκουν να τα ανατρέψουν. Ίσα ίσα, που είναι απλοί επαναστάτες της μικροκαθημερινότητας. Και είναι αντεθνικά γαϊδούρια, όσοι τους αποκαλούν αντεθνικούς νεοφιλελεύθερους, υπό το δικαιολόγημα της πιπεριάς που λέγεται οικωλογική ευαισθησία…
Κορρεκτίλα και Λαθρομετανάστες
Η φιλολογία της κάθε κορρεκτίλας συχνά χάνει την ουσία και γίνεται κουραστική. Διάφορες ομάδες επιρροής προσπαθούν με ένταση να επιβάλουν την κορρέκτ γνώμη τους, χωρίς αυτή να είναι και εντελώς καλοστεκούμενη. Δεν ψηνόμαστε με την κυριαρχία της επιβολής του όρου παράτυπος μετανάστης. Όλα τα λεξικά είναι γεμάτα με τις λέξεις λαθραναγνώστης, λαθρεπιβάτης, λαθρομετανάστης. Δεν νοείται να μας πρήζουν οι κορρέκτορες, λέγοντας ότι το πρόθεμα λαθρο- αναφέρεται μόνο σε πράγματα ή ζώα και όχι σε ανθρώπους.
Έχουνε πάει πολλοί πρόγονοί μας ως λαθρεπιβάτες και λαθρομετανάστες στην Αμερική και αλλαχού, όσο κι αν αυτό διαφεύγει από τους κορρέκτορες. Και αυτό δεν είναι τόσο κακό, στο βαθμό που κατόπιν διέπρεψαν. Εκείνο που είναι απολύτως κατανοητό, είναι ότι άμα έρχεται ένας λαθρομετανάστης και σε πείσει ότι είναι πολιτικός πρόσφυγας, τότε μπορεί να αναβαθμιστεί σε πρόσφυγα, χωρίς τη ρετσινιά του λαθραίου. Η οποία, επιμένουμε, δεν είναι και τόσο εντελώς ρετσινιά, εφόσον ο Τρίτος Κόσμος είναι σκληρός και το κίνητρο της Εξόδου είναι ενίοτε ευγενές και υψηλόφρον.
Συνεπώς, ο φτωχός πιτσιρικάς από το Μπανγκλαντές, που παίρνει τα ρίσκα του για μια καλύτερη ζωή, είναι ακριβώς ένας λαθρομετανάστης, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Αλλιώς καταργούμε τις έννοιες και τους λέμε όλους πρόσφυγες. Και τελικά, γίνεται ο τόπος μια καλοπροαίρετη αγκαλιά και γεμίζει όχι μόνο με πρόσφυγες. Αλλά και με «πρόσφυγες», που δεν χωράνε, πολλώ δε μάλλον σε τέτοια δεινή φάση βαθειάς κρίσης.
Άρα, πρέπει η χώρα μας να μην δημιουργεί τη φήμη εύκολου προορισμού για κάθε φιλόδοξο πικραμένο λαθρομετανάστη, που θέλει να βελτιώσει τη ζωή του. Και πρέπει να έχει την κυρίαρχη πολυτέλεια, να αποφασίζει χονδρικά μέσα από τους θεσμούς της, το πόσους μετανάστες, ακόμα και λαθρομετανάστες, μπορεί να δεχθεί και να εγκολπώσει στην κοινωνία της…
Κάθε άλλη θέαση του συγκεκριμένου ζητήματος, ιδιαίτερα όπως το θωρεί η «αριστερότητα» της μεταπολιτευτικής μας αρχοντιάς, είναι μια απλή γουρουνιά αντεθνικών διαστάσεων και αποτελεσμάτων. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο. Ακόμα και τώρα, που πραγματικά έχουμε γίνει αποθήκη ψυχών, των δικών μας και των αλλοφύλων.
Από κει και πέρα, αν και οι ομόζυγοι συνάδελφοι της αρμόδιας υπουργού την προγκάνε για «ανόητες δηλώσεις», δεν έφταιγε το «λιάζονται στις πλατείες». Μάλλον φταίει κυρίως που θεωρούν ανόητη την πολιτική της αβελτηρία τύπου ανοίξαμε και σας περιμένουμε όλους. Τύπου πονεμένοι πρόσφυγες και «πρόσφυγες» και όλου του κόζμου οι πικραμένοι, ελάτε σ’ εμάς γιατί μας πνίγει η μοναξιά… Και αυτό είναι εκ των πραγμάτων αντεθνική και αντιπατριωτική δράση.
Όταν η διάλυση θέτει ζήτημα εναλλακτικής λύσης
Ανθελληνική και η πενία του πολιτικού μας συστήματος, που έχει κάψει τον πάγκο του και δεν έχει να σηκώσει πολλούς ικανούς φρέσκους παίχτες, να ρίξει στο παιγνίδι. Σε τέτοιους ανασφαλείς καιρούς που ζούμε, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν βλέπεις αξιοπρεπείς εναλλακτικές λύσεις.
Και παίρνουν πρωτοβουλίες μόνο οι πρώην πρωθυπουργοί, για να δηλώσουν το «παρών», αλλά σου γεμίζουνε το μάτι; Μάλλον όχι. Άλλες πρωτοβουλίες, μάλλον, πρέπει να αρχίσουν να εκδηλώνονται…
Ούτε ο Γιωργάκης με τις διαρκείς πανικόβλητες επικοινωνιακές του βαριάντζες, μπορεί να στο γεμίσει το μάτι. Ούτε και ο Αντωνάκης, που προσπαθεί με τις πρωτοβουλιακές του πομφόλυγες (τύπου ηγούμαι όλης της Αντιπολίτευσης) να μπλοκάρει τις εσωκομματικές εξελίξεις στη Ν.Δ.
Και να τροφοδοτεί συνεχώς το αδιέξοδο με την ανγκούσσα του να μην ξεγαντζωθεί από την ηγεσία της Ν.Δ. Κι ας ξέρει ότι έτσι παίζει το παιγνίδι του κ. Τσίπρα, ο οποίος μπορεί να τινάξει στον αέρα την πατρίδα από στιγμή σε στιγμή, αλλά, με Σαμαρά αντίπαλο, κάνει όποτε θέλει εκλογές και τις ξανακερδίζει α λα κέφα.
Άλλωστε, μην ξεχνάμε, εκτός από την αδυναμία που επέδειξαν κατά τις κρίσιμες στιγμές που τους δόθηκε η ευκαιρία, οι δύο εν λόγω πρώην έχουνε και το δεδομένο ισχυρό επικοινωνιακό μειονέκτημα του αποτυχημένου. Και αυτό στη συνείδηση του ψεκαζμένου ακροατηρίου, δεν βοηθάει την εικόνα της Αντιπολίτευσης, όσο κι αν η Συμπολίτευση τα κάνει μπιπ και γης μαδιάμ.
Ειδικά τώρα, που η Δαμόκλειος Σπάθη του Grollapse είναι ανά πάσα στιγμή σε θέση βολής και δομείται σιγά σιγά το απαγορευμένο ζήτημα της επόμενης μέρας… Αλλά ακόμα και μια εθνική κατάρρευση μπορεί να τη διαχειριστεί μονότερμα ο κ. Τσίπρας, ως πρόσφατα καταγαγών ισχυρή νίκη στη συνείδηση της ψεκαζμένης πλειοψηφίας.
Αφού διαφαίνεται «επόμενη μέρα»…
Θα θυμάστε, πάντως, ότι ως τώρα λέγαμε πως κάθε συζήτηση για πολιτικές εξελίξεις θα ήταν καταστροφική. Αλλά η ρεταρισμένη πολιτεία της κυβέρνησης κάνει επικίνδυνα σινιάλα. Και επιβάλλει μια κάποια «προνοητικότητα» για κάθε ενδεχόμενο «επόμενης μέρας», με ό, τι αυτό συνεπισημαίνει...
Συνεπώς, μόνο μια σοβαρή, καθαρή, συγκροτημένη και φιλόδοξη εναλλακτική λύση θα μπορούσε να εγερθεί ως αντίπαλο δέος. Και δύο πράγματα να πράξει ως ισχυρή πολιτική πατριωτική δύναμη, ως υποκείμενο συσπείρωσης ενός μπλοκ πολιτικής ομαλότητας και σταθερότητας για την ευρωπαϊκή προοπτική του τόπου.
Τόσο να πιέσει προς την σοβαρότητα τον φαινομενικά αμέριμνο κ. Τσίπρα, σε πρώτη άμεση φάση. Όσο και να πράξει τα εθνικώς δέοντα της συγκρότησης ενός ισχυρού εναλλακτικού πόλου συσπείρωσης, σε δεύτερη φάση, αν, ο μη γένοιτο, δεν αποτραπεί η ελεύθερη πτώση στον διαγραφόμενο κατήφορο του Grollapse… Γιατί τώρα είναι η ώρα για μιαν «Ανάσταση, πέρα από το Καλό και το Κακό» ...
Γιατί είναι εγγύς ο καιρός, κατά τον οποίο πρέπει να τελειώσει το μεγάλο κακό που (ανάμεσα σε άλλα σημαντικά μεγάλα καλά, τα οποία πάει να εξουδετερώσει πλήρως) έπαθε η ελληνική κοινωνία στην Μεταπολίτευση. Αυτό, που ο Παπανδρεϊκός Εθνολαϊκισμός (του «κοινωνικού και πατριωτικού ΠΑΣΟΚ»), ως καταλύτης, μεταστοιχείωσε τον Έλληνα και τον έκανε Τσιφτετέλληνα.
Και τσαλαβουτώντας (σταδιακά ταυτίζοντας μάλιστα) την «αριστερότητα» μέσα στην πελατειακότητα, όπως και τον πατριωτισμό στον εθνικισμό, αυτός ο φοβικός εσωστρεφής Πελατειακός Εθνολαικισμός (της πόλωσης, του μίσους, της έχθρας και της βίας) επέζησε.
Γιατί έδινε λύσεις και διεξόδους ασφαλείς στη ματαιοδοξία των δημεγερτών (του Αντρέα και των διαδόχων), ξεχαρβαλώνοντας τον τόπο. Και έφτιαξε αυτό το εκρηκτικό και συνάμα αποβλακωτικό χαρμάνι, που διέλυσε την ελληνική κοινωνία. Ώρα είναι τώρα, να αναταχθεί η ασθενής, με κάθε θυσία, διαφορετικά δεν υπάρχει σωζμός.
Αλλιώς, θα κατρακυλήσουμε αναπόδραστα, κατά πως λέει ο εθνικός ποιητής:
Κωλοέλληνες,
μασκαρλίκια δες,
στο Άλφα της Αξίας
της Αρχής της Μίας
λουτροκαμπινές.
Τιμωρός καιρός
πέντε αιώνες δύσης
εθνικής θα ζήσεις
από δω και μπρος
με αγγλικές αλφαβήτες
μαλλιαροί μου Ελλαδίτες
θλιβερές μου πορδές.
Σκουντάμε, λοιπόν, ο ένας τον άλλον. Και ξυπνάμε. Επειγόντως.
Υ.Γ. 1 Και χίλια περιστέρια
Η κυρία Μπέττυ Μπαζιάνα είναι μια σοβαρή, αξιοπρεπής, σεμνή και διακριτική παρουσία, που έχει κερδίσει όλο το σεβασμό μας από καιρό, αλλά ιδιαίτερα μετά την εξαιρετική εμφάνιση κατά το ταξίδι στη Μόσχα. Με τόσα σούργελα που κυκλοφορούν στην πολιτική επικράτεια, αποτελεί ευχάριστη εξαίρεση.
Θεωρούμε χυδαίο να αναφέρεται συνεχώς με το βαφτιστικό της όνομα, το οποίο προφανώς δεν της αρέσει και δεν το έχει επιλέξει η ίδια. Είναι άστοχο, Περιστέρα να την ανεβάζουν, Περιστέρα να την κατεβάζουν, ώστε να την υποτιμήσουν με τελικό στόχο τον σύζυγό της.
Ο κ. Τσίπρας τα καταφέρνει και μόνος του να αυτοϋποτιμάται. Αν δεν την ενθαρρύνουμε, τουλάχιστον ας αφήσουμε την Μπέττυ ήσυχη, δεν της αξίζει, στο βαθμό μάλιστα που έδωσε εξετάσεις και τα πήγε πολύ καλά.
Υ.Γ. 2 Σεραφείμ Πειραιώς Θεότης
Οκ. Ο κ. Σεραφείμ, σεβάσμιο στέλεχος του αντιμνημονιακού αιτήματος, το ξεκαθαρίζει, όχι μόνο η Ιδιοκτησία, αλλά και οι εργαζόμενοι του ΣΚΑΪ, εσαεί θα καίγονται στην Κόλαση. Μην αποκρύπτετε, Δέσποτα, ότι και στην τρέχουσα επίγεια ζωή θα γεμίσουν τα έντερά τους με σκουλήκια και θα κάνουνε παιδιά ραχιτικά.
Οκ. Ο άνθρωπος είναι Θεότης. Και ο τόπος είναι καταδικασμένος να μας πηγαίνει Ωλοφεράντζα το βαθύ ισλάμ και να λέμε κι ευχαριστώ. Όλα παντού αντεθνικά, όσο κυριαρχεί ο σκοταδισμός, τα πάντα όλα εγγυημένα σημαδεύουν την εθνική ζωή μας στην καρδιά.
