Παρατηρώ με τη γνωστή απορία, ενόψει των δημοτικών εκλογών, τη στάση των πολιτών και των μέσων ενημέρωσης έναντι του ΚΚΕ. Εκτός του ότι το κοινοβουλευτικά μικρό αυτό κόμμα (12 βουλευτές) απολαμβάνει ευρείας δημοσιότητας, ακόμα και κεντροδεξιοί δημοσιογράφοι (ειδικά αυτοί) το αντιμετωπίζουν, όπως δηλώνουν, με «σεβασμό». Γιατί άραγε; Το ΚΚΕ, από την πλευρά του, δεν σέβεται κανέναν· ούτε καν το ίδιο το πολίτευμα, ούτε καν το σύνταγμα· η άκρα αριστερά, όπως ακριβώς η άκρα δεξιά, περιφρονεί και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί: γι’ αυτό και υπερηφανεύεται ότι κατεβαίνει «μοναχικά» στις εκλογές, λες και πρόκειται για κατόρθωμα. Το ΚΚΕ πιστεύει ότι εκπροσωπεί το μοναδικό δίκιο, ότι κατέχει την αναντίρρητη, «αντικειμενική» αλήθεια, όπως την υπαγορεύει ο διαλεκτικός υλισμός (ο οποίος έχει μετουσιωθεί σε θρησκευτικό δόγμα). Κι όμως, καθώς εξηγεί τα φαινόμενα του κόσμου με τα δεδομένα του 19ου αιώνα, το ΚΚΕ δεν ωφελεί κανέναν· αντιθέτως, βλάπτει τα κοινωνικά στρώματα για τα οποία υποτίθεται ότι αγωνίζεται. Τα παρασύρει, όπως συνηθίζει, σε τυφλές περιπέτειες, σε αδιάλλακτη και ανόητη συμπεριφορά.
Το ΚΚΕ ήταν και εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη απάτη που επηρεάζει πλήθος τίμιων πολιτών: ως κόμμα και ως παρασκηνιακός μηχανισμός άλλων κομμάτων, συνδικάτων, συντεχνιών κτλ. ταλαιπώρησε, δυσφήμισε, δολοφόνησε τα ίδια του τα μέλη· παρασύρθηκε σε εμφύλιο πόλεμο· υποστήριξε ολοκληρωτικά καθεστώτα, διέδωσε ψεύτικες εικόνες και όνειρα στον φτωχό ελληνικό λαό. Και ποτέ, ποτέ, δεν στάθηκε με κριτικό πνεύμα απέναντι σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία, στην καλύτερη περίπτωση, χαρακτηρίζει, με απαράδεκτη αυταρέσκεια, «λάθη και παραλείψεις».
Κι όμως, μπροστά σ’ αυτό το παραδοσιακά «ηρωικό» και κατά καιρούς εγκληματικό κόμμα –το οποίο για μια στιγμή του χρόνου γοήτευσε (όπως άλλωστε ο φασισμός και ο ναζισμός) μέρος των λεγόμενων «μαζών» καθώς και μέρος των λεγόμενων «διανοουμένων»– όλοι δείχνουν αβρότητα: το ΚΚΕ θεωρείται φορέας αγώνων και θυσιών. Αναμφίβολα, κατά καιρούς, τα πιο φωτισμένα μέλη του και οι συνοδοιπόροι έπαιξαν κεντρικό ρόλο στον συνδικαλισμό και στις εργατικές διεκδικήσεις. Επιμένω στα «πιο φωτισμένα μέλη» και στους «συνοδοιπόρους» προσθέτοντας ότι ανέκαθεν οι αληθινοί επαναστάτες διώκονταν από το ΚΚΕ και υφίσταντο τη γνωστή σοσιαλφασιστική πίεση: όποιος δεν συμφωνούσε με τη βλακώδη ηγεσία, θεωρείτο προδότης, χαφιές και πράκτορας της αντίδρασης. Η ιστορία του ΚΚΕ είναι στιγματισμένη από τις διαπομπεύσεις των καλύτερων στοιχείων του.
Εκτός από τους εργατικούς αγώνες και τις νίκες που ήταν απαραίτητες για να επιζήσει η χώρα και για να προχωρήσει λιγάκι, το ΚΚΕ είναι συνυπεύθυνο για τον εμφύλιο πόλεμο, πλην όμως επειδή ηττήθηκε (ευτυχώς, παρά την τραγωδία 1949-1974) δοξάστηκε. Οι ηττημένοι δεδικαίονται κατά το «οι νεκροί δεδικαίονται». Οι διώξεις που υπέστη δημιούργησαν την αύρα του μάρτυρα. Όμως, δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι οι μάρτυρες έχουν μυαλό: οι μάρτυρες είναι απλώς θύματα της αγριότητας των νικητών, που, στην ελληνική περίπτωση ήταν τα κατακάθια της βαλκανικής μοναρχικής δεξιάς. Αν το ΚΚΕ κέρδιζε εκείνον τον απέλπιδα πόλεμο, θα επεδείκνυε, με τη σειρά του, παρόμοια αγριότητα, όχι μόνον έναντι της δεξιάς, αλλά και των ίδιων των επαναστατών: οποιαδήποτε παραλλαγή, παρέκκλιση, διαφοροποίηση θα μπορούσε να εκληφθεί ως «δάκτυλος» του εχθρού.
Αυτό το κόμμα που σήμερα αρνείται να προτείνει οτιδήποτε εποικοδομητικό, που κολακεύει τον μικροαστό, που γιορτάζει τη μνήμη του Στάλιν και οργανώνει γιορτές μίσους σε πεδία του εμφυλίου πολέμου (όπως ακριβώς οι μοναρχοφασίστες), τυγχάνει ευρείας αναγνώρισης: μεταξύ άλλων, η θέση του ΚΚΕ στην Ελλάδα μαρτυρεί το πνευματικό μας επίπεδο και την ποιότητα των ηθών μας. Το ΚΚΕ έχει ιδιοποιηθεί και διαλύσει την έννοια της «αριστεράς»: στην ουσία, χρησιμοποιούμε τον όρο αμήχανα σαν ένα ιστορικό υπόλειμμα. Πώς να ορίσει κανείς μια πλευρά του πολιτικού φάσματος που υποστηρίζει τις ατομικές ελευθερίες, την ατομική πρωτοβουλία, την παιδεία, το κοσμικό κράτος, την ισότητα των ευκαιριών, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ανακατανομή του πλούτου χωρίς ισοπέδωση, την αποστρατιωτικοποίηση, την οικολογία, τον συνδυασμό ελεύθερης αγοράς και κρατικών παρεμβάσεων, τον έλεγχο των γεννήσεων, τον πολιτισμό; Το ΚΚΕ δεν έχει καμιά σχέση με όλ’ αυτά: είναι κόμμα κοινωνικού και ιστορικού μίσους που εκφράζει τα μικρόψυχα συναισθήματα του χωριού και της υπανάπτυξης. Δεν είναι τυχαίο που επηρεάζει ακόμα και τους δεξιούς δημοσιογράφους οι οποίοι νιώθουν δέος μπροστά σ’ έναν τέτοιο μηχανισμό. Πιθανώς οι ίδιοι άνθρωποι νιώθουν δέος μπροστά σε παρελάσεις με το βήμα της χήνας· μπροστά στις στρατιωτικοπατριωτικές τελετουργίες στις οποίες επιδίδονται σε όλη τη διάρκεια της πρόσφατης ιστορίας οι φασίστες και οι σοσιαλφασίστες.
6°
