Edito 522

Το τριήμερο του Πάσχα, ένα μπαράζ δημοσιευμάτων στα ξένα μέσα ενημέρωσης προανήγγειλε ρήξη, ατύχημα, grexit, εκλογές, εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις, διπλό νόμισμα, βοήθεια της Ευρώπης για να αποχωρήσει η Ελλάδα συντεταγμένα ώστε να μην αντιμετωπίσει μια πραγματική ανθρωπιστική κρίση. Υπολογίζουν μάλιστα σε 30 δις αυτή τη βοήθεια, το «χρυσό αλεξίπτωτο» της αποχώρησης. Είναι πρώτη φορά που αξιωματούχοι της Ένωσης μιλάνε ανοιχτά γι’ αυτό το ενδεχόμενο, μέχρι τώρα ήταν απαγορευμένη λέξη, πάντα διέψευδαν κάθε τέτοια προοπτική. Κάποιοι έχουν καταλήξει ότι η ρήξη είναι επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης η οποία ωθεί τα πράγματα προς τα εκεί.

Οι δηλώσεις για Κούγκι, χειροβομβίδες, νέα έξοδο του Μεσολογγίου, δημοψηφίσματα και εκλογές, ενισχύουν αυτή την οπτική. Το δημοψήφισμα δεν μπορεί παρά να πάρει τη μορφή μέσα ή έξω από την Ευρώπη. Και οι εκλογές αναγκαστικά δεν μπορεί παρά να έχουν το αίτημα της ρήξης. Στην κυβέρνηση δεν λείπουν οι ψήφοι αλλά τα δισεκατομμύρια. Δεν θα μας δώσει λεφτά η Ευρώπη επειδή ο Σύριζα θα έχει 40%, ενώ δεν τα έδινε επειδή είχε 36. Από την Κύπρο μέχρι τη Φιλανδία η Ευρώπη προετοιμάζεται για την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Και για πρώτη φορά το δηλώνει. Υπάρχει η άποψη σε κύκλους του εξωτερικού ότι αυτός είναι ο τρόπος ώστε η Ελλάδα να αντιληφθεί την πραγματικότητα, να επιστρέψει στις κανονικές της διαστάσεις και ας κάνει μετά από κει και πέρα ό,τι καταλαβαίνει. Χωρίς να είναι πρόβλημα για τους άλλους, χωρίς να απαιτεί διαρκώς οικονομική βοήθεια. Να αντιμετωπίσει τον κόσμο όπως μια οποιαδήποτε άλλη χώρα που ζει όπως επιτρέπει η οικονομική της κατάσταση. Χωρίς προγράμματα, χωρίς υποστήριξη. Αυτό που δεν κατανοούμε στην Ελλάδα είναι ότι αυτή η «συμβουλή» δεν είναι υπέρ μας, είναι η ψυχρή, σκληρή αντιμετώπιση. Δεν είναι μια άλλη πιθανή προοπτική, είναι η προοπτική της καταστροφής.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό, πως αυτοί που προπαγανδίζουν στην Ελλάδα την πορεία προς τη δραχμή την παρουσιάζουν ως αντίδοτο της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι η άμεση, ακαριαία υποτίμηση και προσγείωση στα κυβικά μας.

Τότε θα καταλάβουμε πόσο οξύμωρες ήταν οι κραυγές, «θέλουν» να μας κάνουν Βουλγαρία, θέλουν να κάνουν τους μισθούς μας μισθούς Ρουμανίας. Γιατί τότε θα δούμε ότι το οικονομικό μοντέλο που έχουμε και δεν θέλουμε να αλλάξουμε, είναι χειρότερο και από αυτές τις χώρες και μόνο οι ενισχύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας επέτρεπαν να ζούμε καλύτερα.

Υπολογίζεται ότι η υποτίμηση του όποιου νομισματικού συστήματος επιλέξουμε θα είναι γύρω στο 60%. Θα είναι πολύ παραπάνω, το κόστος του Βατερλό θα είναι ανυπολόγιστο. Οι παλιότεροι θα θυμούνται πως το δολάριο από 30 δραχμές, μέσα στις δεκαετίες, έφτασε στις 300. Αυτό θα συμβεί σε λίγες μέρες, σε λίγους μήνες. Εισοδήματα τωρινής αξίας 1.000 ευρώ σε πολύ λίγο διάστημα θα έχουν αγοραστική δύναμη 200 και 300 ευρώ. Αφελείς ή επιτήδειοι, λένε ότι έτσι θα στραφούμε στην εσωτερική παραγωγή, θα αναπτυχθεί η οικονομία με γοργούς ρυθμούς. Κοίταξε γύρω σου τα αντικείμενα που σε περιβάλλουν για να δεις την απάντηση. Ένα αυτοκίνητο που κάνει 10.000 ευρώ θα κάνει 60.000. Ένα φάρμακο που κάνει 10 ευρώ, θα κοστίζει 80. Ο τουρισμός θα επιζεί με το κυνήγι ξένου συναλλάγματος, μαύρη αγορά, μεταναστευτικά εμβάσματα. Η χώρα θα επιστρέψει στη δεκαετία του ’50. Και θα ξαναρχίσει από την αρχή. Η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα ότι πουλάει απλώς ακριβά, έχει πρόβλημα γιατί δεν παράγει. Για να αναπτύξει την οικονομία της πρέπει να κάνει άμεσα μεγάλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Όμως για να μην κάνουμε αυτές ακριβώς τις μεταρρυθμίσεις κινδυνεύουμε να βγούμε από το σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.

Ενώ όλα αυτά είναι γνωστά και μας τα λένε όλοι σε δραματικούς τόνους, την περασμένη Πέμπτη, το συνδικαλιστικό όργανο του στενού δημόσιου τομέα έκανε συγκέντρωση με αίτημα τη μη πληρωμή των οφειλών και τη διαγραφή του χρέους. Περίεργα πράγματα. Θέλουν οι δημόσιοι υπάλληλοι το πιστωτικό γεγονός, την ασύντακτη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ; Η χώρα μακάρια και αμέριμνη βρίσκεται σε μια συλλογική εθνική παραζάλη. Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε. Πιστεύει ότι το παρωχημένο οικονομικό μοντέλο του κρατισμού, των συντεχνιών και των πελατειακών σχέσεων, που θα είχε καταρρεύσει εδώ και δεκαετίες χωρίς τα προγράμματα και τα δανεικά, μπορεί να συνεχιστεί αρκεί να μας αφήσουν ήσυχους. Το κόμμα της δραχμής, λόμπι χρεοκοπημένα που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και τα χρέη στην Ελλάδα, οργανωμένα συμφέροντα που προτιμούν ένα τριτοκοσμικό κράτος για να κάνουν τις δουλειές τους παρά τους κανόνες της Ευρώπης, μαφίες, κομματικοί στρατοί που λυμαίνονται το δημόσιο πλούτο, προπαγανδίζουν με κάθε τρόπο την ηρωική ρήξη, τις κόκκινες γραμμές, την εχθρότητα απέναντι στους εταίρους. Αποσιωπούν ότι, όπως ήδη γίνεται φανερό, τα λεφτά πια δεν φτάνουν παρά για τις συζύγους, τα αδέλφια, τα ξαδέλφια, άντε και για τους «εθελοντές» που θα αμείβονται με «οδοιπορικά». Ούτε καν για όλες τις «καθαρίστριες» που διαδηλώνουν εκ νέου. Η θηριώδης προπαγάνδα και η συντηρητική αδράνεια της κοινωνίας φέρνουν την καταστροφή κάθε μέρα πιο κοντά. Έχουμε γυρίσει στο 2010. Η αντίσταση και η άρνηση των ευρωπαϊκών κανόνων οδηγεί στην ύφεση ξανά, στην ανεργία, στην υπονόμευση της οικονομίας που διολισθαίνει κάθε μέρα πιο χαμηλά, δηλαδή σε νέα ελλείμματα, άρα σε νέα μέτρα τα οποία δεν θα μπορούμε να πάρουμε. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Κάνουμε ό,τι οδηγεί στη ρήξη και μετά θα λέμε ότι είναι αναπόφευκτη. Υπάρχουν στο σύστημα εξουσίας αφελείς φωνές που πιστεύουν ότι η έξοδος μπορεί να είναι διαχειρίσιμη και έτσι με έναν εθνικολαϊκίστικο λόγο σύγκρουσης, ηρωικού έθνους, Γερμανών εχθρών, προετοιμάζουν την κοινή γνώμη γι’ αυτό. Ακόμη κι αυτοί που δεν το επιθυμούν, ταλαντεύονται μήπως είναι προτιμότερο το ηρωικό άλμα στο κενό από τον κομματικό κλυδωνισμό που θα επιφέρει μια προσαρμογή στην πραγματικότητα. Ονειρεύονται κιόλας τα 30 δις του «χρυσού αλεξίπτωτου» που θα διαχειριστούν.

Όσοι πιστεύουν ότι στις δραματικές συνθήκες της Ελλάδας μετά τη ρήξη και την έξοδο θα παίζουν στο παιχνίδι ο Αλέξης και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης και ο Βαρουφάκης, είναι δραματικά αφελείς. Στην τριτοκοσμική Ελλάδα που θα μοιάζει με λατινοαμερικάνικη μπανανία του προηγούμενου αιώνα, συμμορίες της νύχτας, μαφίες, ιδιωτικοί στρατοί και βαρώνοι ολιγάρχες θα ασκούν την εξουσία αδιαμεσολάβητα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αλήθεια, την Αλήθεια με κεφαλαίο. Η μόνη διέξοδος είναι η Ευρώπη. Τίποτε πια λιγότερο. Κάθε μέρα που περνάει με αυτή τη διφορούμενη ασάφεια και άρνηση συνεννόησης φέρνει την αυτοεκπληρούμενη προφητεία πιο κοντά.