Με το πέρασμα του χρόνου αλλάζει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τους άλλους θεσμούς ο τρόπος αντιμετώπισης της Ελλάδας. Όσοι εμπλέκονται στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να προχωρήσει στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και πως οι πιθανότητες για την έξοδο από την Ευρωζώνη αυξάνονται συνεχώς.
Yπηρεσιακή γλώσσα
Οι διαπιστώσεις αυτές καλύπτονται συνήθως πίσω από μία υπηρεσιακή γλώσσα και διαπιστώσεις του τύπου, οι διαπραγματεύσεις προχωρούν αλλά με εξαιρετικά αργό ρυθμό, η κυβέρνηση συνεχίζει το διάλογο με τους εταίρους αλλά θα πρέπει να περάσει στις πράξεις, το πρόγραμμα προσαρμογής που εμφάνισε η νέα κυβέρνηση δεν καλύπτει βασικές προϋποθέσεις για την εκταμίευση των προγραμματισμένων δόσεων. Με τις παρεμβάσεις τους οι αρμόδιοι ξεχωρίζουν την ελληνική περίπτωση από τη γενικότερη πορεία της Ευρωζώνης, την οποία θεωρούν θετική.
Χαρακτηριστική η δήλωση του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ντομπρόφσκις στην Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την περασμένη Τρίτη, σύμφωνα με την οποία το 2015 θα είναι ο πρώτος χρόνος μετά το 2007 κατά τη διάρκεια του οποίου όλες οι χώρες μέλη της ΕΕ θα εμφανίσουν θετικό ρυθμό ανάπτυξης. Ο κ. Ντομπρόφσκις εξέφρασε επιφύλαξη μόνο για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, αναφερόμενος σε ενδεχόμενη παράταση της σημερινής αστάθειας.
Οι εταίροι δεν έχουν διάθεση να συγκρουστούν με την κυβέρνηση Τσίπρα, απλά παρακάμπτουν, στο μέτρο του δυνατού, το ελληνικό ζήτημα εκτιμώντας ότι η ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκει σιγά-σιγά το ρυθμό της και πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο για το κλείσιμο της ελληνικής εκκρεμότητας.
Πρωτοφανείς δυνατότητες
Το δράμα για την ελληνική οικονομία είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα τη χειρίζεται με αυστηρά πολιτικά, κομματικά κριτήρια στερώντας της εντυπωσιακές δυνατότητες. Οι άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες –ακόμη και οι πρώην μνημονιακές– αρχίζουν να αναπτύσσονται, ενώ η ελληνική οικονομία επιστρέφει με ταχύτητα στην ύφεση. Τα επιτόκια στις διεθνείς αγορές πέφτουν συνεχώς για το Δημόσιο των ευρωπαϊκών χωρών, ενώ το επιτόκιο για το δεκαετές ομόλογο του ελληνικού Δημοσίου κινείται πλέον σταθερά πάνω από το 11% απομονώνοντας την Ελλάδα από τις διεθνείς αγορές. Το επιτόκιο στο δεκαετές ομόλογο της Ιρλανδίας είναι της τάξης του 0,8% και της Πορτογαλίας της τάξης του 1,7%. Οι δύο χώρες βγήκαν από το μνημόνιο και δανείζονται τεράστια ποσά από τις διεθνείς αγορές για να προχωρήσουν στην πρόωρη αποπληρωμή των οφειλών τους προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Αξιοποιούν τη διαφορά στο επιτόκιο για να περιορίσουν το ετήσιο κόστος στη διαχείριση του χρέους και μετατρέπουν τη διαχείριση του χρέους του Δημοσίου τους σε μια καθαρά ευρωπαϊκή υπόθεση.
Θα μπορούσαμε να επιτύχουμε όλα τα παραπάνω μαζί με την αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να αυξηθεί η περίοδος αποπληρωμής του από τα 30 στα 50 χρόνια, εάν ήμασταν σε θέση να προχωρήσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η εξυγίανση του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος και η πλήρης εφαρμογή των προγραμματισμένων ιδιωτικοποιήσεων.
Χαμένη υπόθεση
Προς το παρόν η κυβέρνηση Τσίπρα αρνείται την αναγκαία προσαρμογή θεωρώντας ότι μπορεί να διαχειριστεί, σε πολιτικό επίπεδο, καλύτερα τη ρήξη με τους εταίρους. Πρόκειται για ένα λάθος στρατηγικής σημασίας που θα πληρώσει ακριβά η κυβέρνηση. Δεν αντιλαμβάνονται όλοι οι συμπολίτες μας τις χαμένες ευρωπαϊκές ευκαιρίες, αρχίζουν όμως να εκφράζουν αρνητική γνώμη για την κατάσταση και την προοπτική της ελληνικής οικονομίας. Σε διάστημα λίγων μηνών ο προβληματισμός για το μέλλον θα έχει μετατραπεί σε βαθιά δυσαρέσκεια για τις αρνητικές οικονομικές εξελίξεις. Ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του θα διαπιστώσουν ότι η πολιτική, κομματική διαχείριση σε βάρος της οικονομίας είναι μια βραχυπρόθεσμη υπόθεση με τεράστιο μεσομακροπρόθεσμο κόστος.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
